Bjarmi - 01.07.1982, Blaðsíða 20

Haraldur Ólafsson kristniboði er nú
starfsmaður Hjálparstofnunar norsku
kirkjunnar og hefur yfirumsjón með
þróunarverkefnum sem unnin eru á
veffum hennar í Eþíópíu. Kona hans,
Björg, er norsk.
TRÚIN OG KÖLLUNIN
FYLGDUST AÐ
eftir Harald Úlafsson, kristniboða
„Hvað ætlar þú að verða, þegar
þú ert orðinn stór, væni minn?“
Ætli þetta sé ekki spumingin, sem
ég man bezt úr bemsku, ef undan
em skildar: „Ertu búinn að þvo
þér um hendurnar?" og: „Ertu bú-
inn að læra?“ Ég sló nefnilega
slöku við hvort tveggja.
Þegar ég var krakki, var auðvelt
að svara þessari spurningu. Ég ætl-
aði nefnilega að verða kristniboði
eins og pabbi minn. Það er eðlilegt,
að strákputi vilji líkjast pabba sín-
um, og þannig var það sennilega
með mig.
Kristniboð — hluti af
uppvextinum
Kristniboð var hluti af uppvexti
mínum og óaðskiljanlegur hluti af
daglegu lífi á heimilinu. Pabbi og
mamma höfðu tekið með sér smá-
hluti frá Kína, og þeir minntu á
bakgmnn, sem mótaði heimili
þeirra. Árin í Kína höfðu áhrif á
líf þeirra allt, og kristniboð var
hluti af tilveru þeirra.
Gmndvöllur þessa kristniboðs-
hugarfars foreldra minna var trúin
á Jesúm Kristi, fullvissan um það,
að í honum einum væri líf og sálu-
hjálp. Þeim var kristniboð meira en
velgjörningur. Það var útrétt hönd
Guðs, tilboð um fyrirgefningu
synda fyrir trú á Jesúm Krist.
Oft bar kristniboð á góma við
borðið, og var þá talað um kristni-
boð almennt. Þegar ég man eftir
mér fyrst, var alla jafna talað um
Kína. Eftir stríðið, sennilega upp úr
1946, þegar hagur kristni og
kristniboðs í Kína fór að versna,
var farið að ræða meira og minna
úm Eþíópíu. Þau sögðu frá því, sem
þau höfðu lesið um kristniboð þar
í landi, og um undirbúning og upp-
haf að starfi Norska lútherska
kristniboðssambandsins (NLM).
Það gefur auga leið, að kristni-
boðið varð að meira eða minna leyti
hluti af tilveru okkar barnanna
líka. öll mótuðumst við af því.
Ekki man ég til, að mér hafi þótt
óþægilegt að vera kristniboðssonur
fyrr en ég var orðinn svona tólf til
þrettán ára gamall. Ég var þvert
á móti svolítið upp með mér af því.
„Jæja, ertu sonur hans Ólafs
kristniboða? Mikið ljómandi hélt
hann fróðlegt erindi í útvarpi hérna
um daginn!"
Efasemdir unglingsáranna
Mér þótti alltaf fylgja því skuld-
binding að vera sonur kristniboða,
og þessi skuldbinding var í augum
mínum sjálfsögð fram að gelgju-
skeiði. Ég efaðist aldrei um hug-
myndir, lifsafstöðu og trú foreldra
minna. Það var hluti af mínum
heimi, jafnvel þó að umhverfið ann-
ars væri þessu að mörgu leyti and-
stætt.
Nú kom að því, að ég fór að efast
um gildi þess, sem ég hafði lært í
föðurhúsum. Ég uppgötvaði svo
margt annað, sem gaf lífinu gildi.
Félagar mínir, prýðilegir náungar,
sem mér þykir ennþá ákaflega vænt
um, litu öðruvísi á lifið en mér
hafði verið innprentað. Mig langaði
að prófa þetta og reyndi að losa
mig við það, sem ég h-afði lært.
Þetta var ekkert hamingjusamur
tími. Ég hætti að biðja og hætti að
lesa Guðs orð og reyndi að losna
undan þessu oki, sem mér fannst
hafa verið lagt á mig. Það var svo
margt annað, sem mig langaði til
að reyna, ýmislegt, sem ekki var
hægt að samræma lífi trúaðra
manna.
Svona liðu sennilega tvö, þrjú ár.
Þennan tíma ætlaði ég ekki að
verða kristniboði. Þó lá hugsunin
alltaf á bak við: „Þú átt að verða
kristniboði". Þetta var eins og sand-
korn í skó. Ég gerði mér fulla grein
fyrir, að ég varð að komast í rétta
afstöðu til Jesú, ef ég átti að verða
kristniboði. Mig langaði til að finna
friðinn og trúarvissuna aftur, en
vildi líka fresta að taka á mig þær
skyldur, sem það fól í sér. Ég vildi
vera Guðs barn og njóta gæða þess,
en ég vildi líka njóta gæða heims-
ins.
Ég sótti fundi í KFUM og Kristi-
legum skólasamtökum allan þennan
tíma. Hvort það var af innri kvöð
eða af skyldurækni, veit ég ekki.
Kristniboðsáhuginn, sem ríkti í fé-
lögunum, einkum í Skólasamtök-
unum, ýtti stöðugt undir kallið, og
skýr afturhvarfsboðskapur minnti
á, að hjálpræði og eilíft líf væri í
trúnni á Jesúm.
Þarfnaðist fyrirgefningar
syndanna
Ekki veit ég, hvort ég var fallinn
frá barnatrúnni eða þetta var bar-
átta, sem tilheyrði gelgjuskeiðinu.
Þó áleit ég að minnsta kosti sjálfur,
20