Bjarmi - 01.07.1982, Blaðsíða 23

Þeir hafa mætt hinum algjöra kærleika og hinum algjöra
heilagleika. Og sá fundur réö úrslitum um líf þeirra.
Já, hann er hinn algjöri. Hann er Guð.
Vilji hans er algjör, ella væri hann ekki Guö. Viö getum
ekki farið að deila um vilja hans, heldur ber okkur að hlýöa
honum.
Þess vegna er syndin algjör.
Nú munu sumir vilja halda því fram, að synd sé afstætt
hugtak; það, sem sé einum manni synd, sé öðrum ekki synd,
enda sé það samvizka mannsins, sem skeri úr um, hvað sé
synd.
Já, sumt er það til í lífinu, sem hver einstaklingur verður
að taka afstöðu til. Þetta er kallað adiafora á útlendum mál-
um. Átt er við atriði, sem ekki verður dæmt um ótvírætt út
frá Biblíunni. Þar getur samvizkan verið æðsti dómstóll.
En við skulum gæta okkar, þegar við keppumst við að
gera þessa „hvorkinlegu hluti" að synd, að við gerum sjálfa
syndina ekki að „hvorkinlegu" atriði.
Það, sem orð Guðs gefur nafnið synd, er ekkert auka-
atriði. Syndin er algjör. Það, sem Biblían kallar synd, er
öllum mönnum synd, á öllum tímum og alls staðar. Það, sem
er synd í Osló, er synd i Kaupmannahöfn, París, Kairó og
Tokíó. Það, sem var synd á miðöldum, er synd nú á dögum.
Það, sem er fermingarbarninu synd, er prestinum synd.
Gagnvart þessum algjöra vilja Guðs verðum við öll synd-
arar. Og í þessu Ijósi verður spilling okkar algjör.
En þess vegna þörfnumst við líka algjörrar náðar Guðs.
Náð hans er algjör. Það þýðir, að fyrirgefning hans er
algjör. Hann fyrirgefur alla synd, og hann fyrirgefur hana
algjörlega. Fyrirgefin synd er ekki til lengur. „Með einni
fórn hefur hann um aldur fullkomnað þá, er helgaðir verða"
(Hebr. 10, 14).
Sjálísprófun En þá stöndum við frammi fyrir hinni
örlagaríku spurningu: Hvaða afstöðu
tökum við til þessarar fullkomnu gjafar Guðs — og til þess-
arar algjöru kröfu hans? Hér á undan var vitnað til orðanna:
„Syndin meiri öðrum syndum er að vera algjör gagnvart
hinu afstæða og afstæður gagnvart hinu algjöra".
Ríki unglingurinn, sem mætti hinu algjöra i Jesú, fór
hryggur í burtu. Hann gerði sér að minnsta kosti Ijóst, að
hinni algjöru kröfu varð einungis fullnægt með algjörri und-
irgefni.
Hvað um okkur? Reynum við að komast að samkomulagi?
Berum við kápuna á báðum öxlum? Erum við afstæð gagn-
vart hinu algjöra?
Öll gæði lífsins eru okkur gefin, til þess að við veitum
þeim viðtöku með þakkargjörð. En öll eru þau afstæð gæði,
jafnvel hið mesta. Engin þeirra mega verða meginatriði lífs-
ins. Þau eiga öll eftir að líða undir lok. Við komum tómhent
í land. Sæll er sá, sem þá hefur fundið auð sinn í Guði.
Ríki Guðs fyrstl Síðan hitt að auki (Matt. 6, 33).
Eg er i skulcl
„Ég ólst upp á góöu, trúuöu
heimili. Þar var okkur sagt skýrt
og einfaldlega frá veginum inn í
guöríkiö. En ég skeytti engu kalli
Guös á œskuárunum, eins og hátt-
ur er margra, og yfirgaf heimili
mitt snemma til þess aö „fá aö
vera í friöi“. í mörg ár flœktist ég
um heiminn, var sjómaöur, upp-
þvottamaöur í Buones Aires, fakír
í Fíladelfíu, niöursuöumaöur í New
York o.s.frv.
Ég var oröinn sjúkur og vonsvik-
inn af hillingum heimsins, en þá
frelsaöi GuÖ sál mxna. Hallelúja!
Þá hófst nýr tími. Drottinn kallaöi
mig strax til þjónustu. Ég var
predikari um skeiö, en gekk síöan
1 prestaskóla. Síöan hef ég m.a.
veitt sjómannastarfi forstööu. Hin
guöhrœdda og trúa eiginkona mín
hefur ætíö veriö mér stoö og stytta
* þjónustunni.
Viö liöfum ávallt notiö blessun-
ur í starfinu, og þó höfum viö
fundiö, aö Guö hefur veriö aö
kalla okkur til beinnar þátttöku í
hristniboöi, og nú hefur leiö okh-
ur legiö til Austurlanda.
Einkunnarorö mín eru úr Róm.
IjlJf: „Eg er í skuld“.
Þegar ég loka augunum, sé ég
fyrir mér hafsjó þjáöra manna.
Lítil, sóttheit barnsaugu horfa á
mig meö blíöu, ásökun og spum.
Ég veit, aö ef ég loka hjarta mínu
og höndum fyrir þeim í eigingimi
minni, munu þessar litlu vemr
veröa sulti og sjúkdómum aö bráö.
Tómar, magrar hendur beinast aö
mér. Eiga þœr aö lokast tómar?
Skarar af geösjúkum, berklaveik-
um, holdsveikum — án vonar — án
Guös.
Ég hef séö þau. Hundruöum
saman.
Ég hef horft inn í andlit, merkt
lífsleiöa og tómleika. Þaö var í
hrœöilegum fátœkrahverfum í
Suöur-Ameríku. Ég hef rekizt á
böm undir brennandi sól Noröur-
Afríku. í andlitum þeirra speglaö-
ist mynd hinxiar útbmnnu sálar
öldungsins. Ég hef gengiö grátandi
og sakbitinn milli leppahrúganna
x öngstrœtum Bombay og Kalkúttu
— vitandi, aö inni í leppahrúgunni
var mannvera meö ódauölega sál,
sem átti sama rétt til lífsins
og ég.
Kœri lesandi. Neyö heimsins er
voldug áskorun. Jesús segir: Fariö!
Þeir em hrjáöir og txnstraöir eins
og sauöir, er engan hiröi hafa.
,fFær þeim, gef þeim fregn um
Jesúm, fyrr en nóttin byrgir láö!“
(Þýtt).
23