Bjarmi - 01.07.1982, Blaðsíða 8

ar og heimfæra hann til ríkjandi
aðstæðna. Við þurfum að uppörva
hvert annað og sækja fram af djörf-
ung, en stundum er eins og við sé-
um fyrirfram ákveðin í því, að eng-
inn vilii hlusta á kristinn vitnis-
burð. Hið kristna samfélag er til
þess að styðja og styrkja hvem ann-
an, en hver einstaklingur þarf að
vera sjálfstæður og glíma sjálfur
við spurningarnar, því annars er
hætt við að lítil eigin sannfæring
fylgi svörunum og lítið þurfi til
þess að blása niður vitnisburðinn.
Við þurfum einnig að kynnast hvert
öðru betur, og þá á ég t. d. við
kynni milli mismunandi aldurshópa,
sem eru örugglega auðgandi fyrir
alla. Hver unglingur í okkar hópi
þarf að vera viðurkenndur, hann
hefur sín sérkenni og ekki má ætl-
ast til þess að allir falli í sama far
í f jölmennum hópi. Allir þurfa einn-
ig að fá hlutverk, bera ábyrgð, án
þess þó að vera gersamlega kaf-
færðir i verkefnum, því þá þarf lít-
ið út af að bera til þess að uppgjöf
sé á næsta leiti. í starfi okkar út á
við á ég engar fullkomnar lausnir
á því, hvemig við getum best náð
til fólks. En við þurfum að vera
djörf — við höfum ekkert að
skammast okkar fyrir, heldur höf-
um við sjálft fagnaðarerindið! Við
erum að boða kærleika Guðs til
fallinna manna og eigum alls ekki
að reyna að draga úr neinu. T. d.
hefur það enga þýðingu að fela
orðið ,,synd“ í kristinni boðun; það
orð á ekki að fela, heldur útskýra.
Margir hafa lent í því, að einhver
hópur gerir grín að kristnum vitn-
isburði þeirra, t. d. í skóla. En oft
er þátttaka í slíku eins og skel sem
menn leita inn í til þess að ýta frá
sér óþægilegum vangaveltum um
lífið og tilveruna. Og sé rætt við
hvem einstakling hópsins fyrir sig,
getur allt annað orðið uppi á ten-
ingnum. Og flest okkar hafa senni-
lega alltof neikvæða hugmynd um
afstöðu annarra til kristinnar trú-
ar. En lykilatriðið er auðvitað að
orð okkar og verk fari saman sem
kristinn vitnisburður. Þaðertillítils
að flytja góðan vitnisburð í orðum
ef öll framkoma og hegðun vitnar
gegn orðunum.
— Mér kemur í hug hvort pér
finnist dómgreind œskunnar ekkA
vera ábótavant aö pví er varöar
synd gagnvart Guöi og meöbrœör-
unum. Lítur hún ekki á sjálfa sig
sem æösta dómstól í pessum efnum?
— Ekki einungis æskan, heldur
er þetta bein afleiðing einstaklings-
hyggjunnar í markaðsþjóðfélaginu.
Við erum alltaf að velja og hafna.
Á öllum sviðum lífsins er um svo
margt að velja og hver og einn vel-
ur það, sem honum hentar best.
Þetta er síðan yfirfært á siðrænan
mælikvarða; hver og einn velur sér
nánast viðmiðanir eftir geðþótta.
Menn velja þá giaman einhvern
guð sem er þægilegur og ekki of
kröfuharður. Gagnvart þessu verð-
um við að leggja áherslu á tvennt.
Annars vegar það, að Drottinn Guð
er skapari alls og hann einan á að
tilbiðja en ekki einhverja upphafna
þætti sköpunarverksins. Hann hef-
ur sett okkur ramma til þess að
lifa innan; það er hluti sköpunar-
innar. Utan þess ramma erum við
í synd, í uppreisn gegn Guði. Hins
vegar það, að Kristur er frelsari
okkar. Ef við tckum það alvarlega,
hljótum við að vilja lifa í þvi frelsi,
sem hann gefur okkur. Það er frelsi
innan marka sköpunarvilja Guðs.
Sá maður er nefnilega alls ekki
frjáls sem telur sig geta lifað án
skeytingar um Guð og náungann,
heldur fullkomlega fjötraður í eig-
ingirni og sjálfumgleði. Hann er
bundinn, því hann verður að treysta
á sjálfan sig og heimatilbúinn mæli-
kvarða sinn. Og hvað ef allt bregst
og hrynur? Þá á hann enga von,
enga aðstoð, heldur liggur fjötrað-
ur í flækju eigin hugarsmíðar.
Kristur friðþægði fyrir alla synd í
eitt skipti fyrir öll. Hann olli því,
að refsingin fyrir syndina kemur
ekki niður á syndaranum. Syndar-
inn er frjáls; hann þarf ekki að
bera allar byrðar sjálfur, því að
Kristur er með á vegferðinni. En
við megum ekki gleyma því, að
kristinn maður er um leið fullkom-
lega ábyrgur, settur til þess að
þjóna öðrum mönnum. í rauninni
eru hinn kristni maður og hin
kristna kirkja sett til þess að vera
öðrum mönnum Kristur. í þessu
felst mikið traust Guðs á okkur, en
um leið mikil ábyrgð okkar. Þannig
má rekia það til deyfðar kirkjunn-
ar og skorts okkar á djörfung, þeg-
ar fáir játa Krist í orði og verki.
Við berum ábyrgð þegar trúarþörf
manna vaknar og þeir taka að
spyria um Guð. Okkur er m. a. s.
ætlað að vekia menn og kalla fram
spurningar hiá þeim. Kristin kirkia
á að vera í sókn. því að hún er tæki
hins lifandi. eilífa sigurvegara yfir
synd og dauða.
Það hefði vissulega verið ánægiu-
legt að sitia lengur og ræða við
séra Ólaf, því að af mörgu er að
taka. En taka verður tillit til tak-
markaðs rúms í blaðinu. svo að við
vorum sammála um að láta hér
staðar numið að sinni. , „.
A. S).
S

— Kristur friðþægði fyrir alla
synd í eitt skipti fyrir öll.
Syndarinn er frjáls, hann þarf
ekki að bera allar byrðar sjálf-
ur, því Kristur er með á veg-
ferðinni. En við megum ekki
gleyma því að kristinn maður
er fullkomlega ábyrgur, settur
til að þjóna öðrum mönnum.
—
— Guð er skapari alls og hann
einan á að tilbiðja en ekki ein-
hverja upphafna þætti sköp-
unarverksins. Hann hefur sett
okkur ramma til þess að lifa
innan, það er hluti sköpunar-
innar. Utan þess ramma erum
við í synd, í uppreisn gegn
Guði.
__________
N
8