Bjarmi - 01.01.1985, Blaðsíða 8

«n
Talað og ritað
um dauðann
Sá, sem undirbýr alla framtíð sína á
þennan hátt með einlægri og stað-
fastri bæn, mun hljóta bænheyrslu,
ekki aðeins í lífinu, heldur einnig í
dauðanum.
Bið fyrir andlátsstund þinni. Bið
tíðum og oft fyrir henni. Bið eins og
greifafrúin aldraða:
„Mér afdrif síðast gef þú góð,
ó, Guð minn, fyrir Jesú blóð.“
Ole Hallesby — Úr heimi bænarinnar.
Oft verður vart þeirrar skoðunar
hjá mönnum, að vér þurfum ekki
annað en að deyja, þá munum vér
vakna í betra heimi, ef til vill eftir
nokkurt sálnaflakk, ef til vill fyrir
handan einhvern hreinsunareld, en í
betra heimi skilyrðislaust... Þetta er
ekki annað en tilraun til þess að
afneita alvöru dauðans, hjúpa hana
hátíðlegri lygi. En dauðinn gengst
ekki upp við lygi, sízt á andlátsstund-
inni. Deyjandi vesalingurinn er heyj-
aður af með lygi undir það hann tekur
síðasta andvarpið! Hví erum vér að
þessu? Það er vegna þess, að sann-
leikurinn er sá, að dauðinn er svarið
við syndinni. Samviska vor veit það,
og dauðinn vottar það fyrir oss:
„Syndin er broddur dauðans“ (1.
Kor. 15,56). Hér stoðar engin orða-
forði. Sá, sem ætlar sér að brjóta
brodd dauðans, verður að taka synd-
ina burt.
... Kristur hefur rænt dauðann
valdi sínu, hann hefur afmáð dauð-
ann og frelsað oss frá drottnunar-
kröfum syndarinnar.
Martin Niemöller í predikun frá 1936.
Ég hrífst ekki af því þegar menn
ganga fagnandi móti dauða (líkt og
vingltrúarmennirnir), heldur af því
þegar menn titra, skjálfa og láta
hugfallast, en standast þrátt fyrir allt.
Hinum heilögu er ekki ljúft að deyja.
Óttinn er eðlilegur því að dauðinn er
refsing Guðs og því óttalegur.
Marteinn Lúther.
Slíkar eru hinar gleðilegu fréttir
öllum mönnum til handa: Guð hefur í
Kristi axlað þjáninguna með okkur.
Þannig er Guð. Hann flýr ekki þá
ábyrgð, sem frelsinu er samfara.
Hann tekur þátt í dapurlegasta og
sársaukafyllsta andstreymi barna
sinna, jafnvel því, sem virðist sigra
okkur öll á endanum, dauðanum.
Hann kemur inn í Dauðahúsið til
okkar, og leiðir okkur þaðan út.
Ernest Gordon — Dauðabúðirnar við Kwaí-
fljót.
Það er allra heilagra messa. Vér
göngum að leiðum ástvina vorra. Ó,
það er svo kalt. Hvers vegna er þessi
minningardagur á þessum dauða
tíma? Væri ekki ólíkt kristilegra að
hafa hann í maímánuði? Þá gætum
vér staðið við laufgrænan garðmúrinn
og látið blómailm og fuglasöng flytja
oss fagnaðarboðskap upprisunnar.
Nei, blómin og fuglarnir þekkja
ekki þann boðskap. Upprisan kemur
ekki vorinu við, þessu veslings
jarðneska vori, sem varir skamma
stund, elt af sumri og hausti og vetri í
eilífri hringferð ársins. í ríki nátt-
úrunnar eru vor og vetur jafnokar,
jafn „eilíf“. Hvort um sig getur með
jafn miklum rétti kallað sig sigur-
vegara.
Þess vegna er það í rauninni gott,
að kirkjugarðurinn skuli vera svona
eyðilegur og ömurlegur á þessum
degi. Það slær þessa sviknu lýrik út af
laginu. Það minnir oss á, að dauðinn
er dauðinn — það er ekkert, sem
mýkir hörku þeirrar staðreyndar. Og
það minnir oss á, að það vor, sem vér
höfum svo sára þörf fyrir hér, verður
ekki sótt til árstíðarinnar eða blíðari
jarðbelta. Það er óháð stund og stað.
Það fæst hjá Jesú Kristi einum.
Kaj Munk í predikun á allra heilagra messu.
Sjá, tjaldbúð Guðs er meðal mannanna, og hann mun búa
hjá þeim, og þeir munu vera fólk hans, og Guð sjálfur
mun vera hjá þeim, Guð þeirra. Og hann mun þerra hvert
tár af augum þeirra, og dauðinn mun ekki framar til vera,
hvorki harmur né vein, né kvöl er framar til.
Opinberun Jóhannesar 21,3-4.
Dauðinn er uppsvelgdur í sigur. Dauði, hvar er
sigur þinn? Dauði, hvar er broddur þinn?
Páll postuli — I. Kor. 15,55.
8