Bjarmi - 01.01.1985, Blaðsíða 12

„Enginn kristindómur er til án
Biblíunnar. Kristinn maður lifir
ekki heilbrigðu trúarlífi án þess að
leita daglega styrks í lestri hennar. í
Biblíunni kemur Guð til móts við
okkur og opinberar okkur kœrleika
sinn og hjálprœðið í Jesú Kristi. Pað
ætti að vera verkefni okkar allra sem
trúum á Jesúm að útbreiða Biblíuna
og hvetja fólk til að lesa hana og taka
boðskap hennar alvarlega. “
Ástráður Sigursteindórsson, fyrr-
um skólastjóri í Réttarholtsskóla í
Reykjavík, nú starfsmaður Biblíufé-
lagsins, leggur þunga áherslu á gildi
Biblíunnar í öllu kristilegu trúarlífi og
starfi. Skoðanir hans mótast ekki af
því að hann vinnur í Guðbrandsstofu
í Hallgrímskirkju, aðsetri Biblíufé-
lagsins, heldur hefur hann alla tíð
verið „Biblíumaður“.
„Ég hef kynnst Biblíu og guðrækni
frá blautu barnsbeini. Kvöldlestur var
föst venja heima. Passíusálmar voru
lesnir á föstunni og Jónsbók á sunnu-
dögum. Enginn dagur féll úr árið um
kring, og við bræðurnir hlustuðum
alltaf. Foreldrar okkar tóku okkur
líka ætíð með sér í kirkju en þar voru
þau fastagestir.“
Unglingurinn efast
Snemma lá leið Ástráðs í KFUM.
„Ég sá séra Friðrik Friðriksson, stofn-
anda KFUM og KFUK, í fyrsta sinn
þegar ég var sjö ára gamall. Þá lét
mamma mig heilsa honum eftir afar
fjölmenna barnaguðsþjónustu í dóm-
kirkjunni á aðfangadag jóla. Ég fór
fljótlega að sækja sunnudagaskóla
félaganna og svo yngstu deild drengj-
anna. Sveitastjórinn minn var Páll
Sigurðsson, prentari.
En á unglingsárunum tóku efa-
semdir að sækja á hugann. Ég hætti
þá að fara á drengjafundina og kunni
ekki við mig í fámennri unglinga-
deildinni. Ýmislegt í gagnfræðaskól-
anum j*ekk þvert á barnatrúna, t.d.
sumt í náttúrufræðinni. Séra Friðrik
kenndi okkur kristinfræði í þriðja
bekk. Hann hvíslaði oft að mér þegar
ég kvaddi hann eftir kennslustund-
irnar: „Kemurðu ekki bráðum?"
Ég lét sjá mig á fundum stöku
sinnum en viðbrigðin voru svo mikil
úr fjölmenninu á drengjafundunum.
En svo er það eitt sinn í fundarlok að
séra Friðrik endar fundinn með bæn.
Allir drúpa höfði. Mikil kyrrð ríkir í
salnum. Ég verð gagntekinn af helgi
stundarinnar og þeirri tilfinningu að
hér sé gott að vera. Eftir þetta fer ég
að sækja unglingadeildarfundi reglu-
lega. Nú kynnist ég líka góðum
piltum á svipuðu reki og ég. Þeir eiga
sumir lifandi trú á Jesúm. Ég tek eftir
því og fer að þrá að geta trúað eins og
þeir.
Þá hófst hörð barátta. Ég leitaði
Guðs en efasemdirnar þyrluðust upp.
Ég efaðist jafnvel um að Guð væri til.
Ég sótti fundi í „Kristniboðsflokki
drengja“ sem Bjarni Eyjólfsson stóð
fyrir og hafði samverustundir í Beta-
níu. Einnig varð ég fyrir miklum
áhrifum þegar Bjarni fór að halda
Biblíulestra á Akri, heima hjá Páli
Sigurðssyni og Margréti Þorkelsdótt-
ur, konu hans, einu sinni í viku.
Ég fór í Vatnaskóg og þar hélt ég
áfram að glíma. Ég var þá orðinn
sveitarstjóri í KFUM en blygðaðist
mín: „Þú ert sveitarstjóri, þú sem átt
ekki sjálfur trúarvissu.“
Loks þoldi ég ekki lengur við en
hleypti í mig kjarki og fór á fund séra
Friðriks heima í Reykjavík. Þar létti
ég á hjarta mínu og sagði honum
hvernig á stóð fyrir mér. Hann reyndi
að leiðbeina mér og áður en við
skildum fórum við niður í bænaher-
bergi. Þar lagði hann hendur yfir mig
og bað mér blessunar Guðs.
Allt varð þetta mér til hjálpar í leit
minni að Guði. Samt átti ég í þessari
baráttu samfellt í þrjú löng ár. Þá
loksins lauks fagnaðarerindið upp
fyrir mér.
Ég var kominn í fimmta bekk í
menntaskólanum. Vinir mínir höfðu
verið í heimsókn síðdegis. Þegar þeir
voru farnir um kvöldið opnaði ég
Nýja testamentið mitt og rakst á þessi
orð í Lúk. 23,8: „En er Heródes sá
Jesúm varð hann næsta glaður.“ Já,
það voru einmitt þessi orð sem ollu
þáttaskilum. Ég „sá“ Jesúm á alveg
nýjan hátt og varð sjálfur glaður.
Hann varð mér þetta sama og hann
var félögum mínum sem áttu fullvissu
trúarinnar, frelsari og Drottinn. Síðan
hef ég aldrei þurft að efast um tilveru
Guðs eða náðina í Jesú Kristi.“
Nú var Ástráði það fagnaðarefni að
mega starfa meðal drengjanna. Hann
kynntist þeim vel, fylgdist með trúar-