Bjarmi - 01.01.1985, Blaðsíða 19

Til vina í vanda
Við fréttum um miðjan desember
að Skúli Svavarsson kristniboði væri
senn á förum til Afríku til þess að taka
þátt í hjálparstarfinu þar. Hringdum
v>ð því til Akureyrar og inntum Skúla
nánar eftir þessu.
„Já, þetta er rétt. Það er ætlunin að
ág fari til Eþíópíu og hefur þegar
verið sótt um Iandvistarleyfi fyrir mig.
Ég vonast til að fá það um áramót og
Þá legg ég af stað.“
„Okkur skilst að hungursneyðin
r>ki á stórum svæðum í landinu, bæði
> norðurhlutanum og suðurhlutanum.
Hvar verður þú settur?“
„Mér er ætlað að skipuleggja og
hafa yfirumsjón með hjálparstarfinu í
fylkinu Gamu Gofa í Suður-Eþíópíu.
íbúar þar eru mörg hundruð þúsund.
Þarna eru Konsó, Gídole, Arba,
Minch og fleiri staðir sem íslenskir
kristniboðsvinir kannast við. Ég býst
v>ð að verða þarna í tvo til þrjá
mánuði.“
„Þú ferð á vegum Hjálparstofnunar
kirkjunnar?“
!,Já. Kristniboðssambandið átti
frumkvæðið að því að ég færi. Það
ðauð Hjálparstofnuninni að ég yrði
ráðinn hjá þeim til að leggja lið í
starfinu og hún tók því boði. íslensku
kristniboðarnir í Eþíópíu og allir
r>orsku kristniboðarnir rétta hjálpar-
^önd, svo framarlega sem hungurs-
neyð ríkir á þeirra svæðum. Þess má
§eta að Norska lútherska kristniboðs-
sambandið hefur staðið fyrir sérstakri
r>eyðarsöfnun handa Eþíópíu auk
Þess sem Hjálparstofnun norsku
^irkjunnar gengst fyrir fjársöfnun í
sama skyni. Nú er þegar farið að gefa
þúsundum manna í Konsó mat.
Starfsmenn lúthersku kirkjunnar í
Eþíópíu taka allir til hendinni vegna
hungursneyðarinnar, ef þess er þörf á
starfssvæðum þeirra.
„Þú stjórnaðir sams konar starfi í
hungursneyðinni í Konsó 1974.
Hvernig var matardreifingunni hátt-
að?“
„Fyrst þurfti að skrá þá sem voru
matarþurfi. Öldungar í söfnuðunum
hjálpuðu til svo skráningin væri rétt
og öruggt væri að hjálpin næði til
þeirra sem þurftu á henni að halda.
Matvælin voru flutt til birgðastöðv-
anna bæði með bílum og þyrlum.
Hverju svæði eða þorpi var ætlaður
ákveðinn dagur eða dagar til dreif-
ingar. Átti hver matarskammtur að
duga í þrjár til fjórar vikur og þá var
komið aftur. Ég býst við að fyrir-
komulagið verði svipað núna.“
„Hvernig leggst ferðin í þig?“
„Hér er fyrst og fremst um að ræða
ábyrgð sem á okkur hvílir. Þarna eru
vinir okkar í mikilli neyð og við
megum ekki bregðast þeim. Við
skulum biðja þess að hjálpin sem við
erum að flytja verði þeim til blessunar
og að Guðs ríki eflist. Og mér þætti
vænt unt ef kristniboðsvinir minntust
mín í bænum sínum, svo og fjölskyldu
minnar sem verður heima.“
Bjarmi tekur undir þessa ósk og
hvetur lesendur til að vera stöðugir í
bæninni.
19