Bjarmi - 01.01.1985, Blaðsíða 15

BLOÐ
í Gamla testamentinu segir að sálin
°g lífið séu í blóðinu, enda deyja
ntenn og skepnur þegar blóðið hættir
að streyma um líkamann. „Því að líf
l'kamans er í blóðinu," 3. Mós. 17,11,
sbr. 17,14. ÞarsemalItlíferfráGuði,
^álm. 104,103, skal heilög Iotning
sýnd blóðinu sem lífið er í. Þess vegna
var fsraelsmönnum bannað í lögmáli
Móse að neyta blóðs eða kjöts sem
blóð var í, 1. Mós. 9,4nn; 3. Mós.
3>17; 7,26; 17,10nn; 19,26nn o.fl.
Af þessum sökum var mikillar
nákvæmni gætt þegar dýrum var
slátrað. Skrokkur dýrsins skyldi los-
aður við blóðið eins vel og unnt var.
Gyðingar gæta þessa enn þann dag í
dag.
í Post. 15 er bann við því að neyta
blóðs. Gildir bannið í lögmáli Móse
Þá einnig núna? Samkvæmt Post. 15
Cr haldinn „postulafundur“ í Jerúsa-
lem og rætt Um hættu sem steðjar að
knkjunni. Predikarar sem voru mjög
undir áhrifum gyðingdóms kenndu að
heiðingjar gætu ekki orðið kristnir
nema þeir létu umskerast að hætti
^yðinga. Hefði þetta viðhorf orðið
pfan á hefði kristniboði meðal heið-
lngja verið stefnt í voða, og kristnir
menn hefðu sundrast eftir því hvort
þeir væru af gyðinglegum eða heiðn-
um uppruna.
Sú verður niðurstaða postulanna
að mönnum sé ekki skylt að láta
umskerast. Jafnframt gefa postularn-
ir hinum ungu söfnuðum nokkur
fyrirmæli til að efla samheldnina
innbyrðis. Þar er m.a. bann við því að
neyta blóðs.
Gyðingar sem urðu kristnir hafa
sumir haldið áfram í einhverjum mæli
að breyta í samræmi við ýmsar reglur
og siði Móselögmáls, m.a. varðandi
fæðu, en í lögmálinu eru ákvæði um
þau mál. Hins vegar neyttu kristnir
menn af heiðnum uppruna hvaða
fæðu sem var, m.a. blóðs eða kjöts
með blóði, en gátu þá sært Gyðinga í
söfnuðinum sem ekki voru sömu
skoðunar.
Postularnir töldu því heppilegast
að heiðingjar sem urðu kristnir tækju
tillit til gyðingættaðra trúsystkina í
þessu efni og neyttu ekki blóðs. Pessi
regla var því sett vegna ríkjandi
aðstæðna á byrjunarskeiði kirkjunnar
til að efla samhug lærisveinanna og
koma í veg fyrir hugsanlegan klofn-
ing.
Hvergi annars staðar í Nýja testa-
mentinu er kristnum mönnum bann-
að að neyta blóðs. Þvert á móti lýsti
Jesús yfir því að öll fæða væri hrein,
Mark. 7,19, og kristnir menn eru
hvattir til að leggja sér hvers konar
fæðu til munns með þakkargjörð og
hlusta ekki á þá sem segja: „Snertu
ekki! Bragaðu ekki!“ 1. Tím. 4,1-5;
Kól. 2,20-23.
Því má líta svo á að mönnum sé
frjálst að neyta blóðs, hvort sem það
er matreitt sem slátur eða á annan
hátt.
Blóðið var næsta mikilvægt í fórn-
færingum Gyðinga í guðsþjónustunni.
Með fórnarblóðinu var bætt fyrir
syndir fólksins. „Ég hef gefið yður
það á altarið til þess að með því sé
friðþægt fyrir yður,“ 3. Mós. 17,11.
„Hér kemur fram hugsunin um
staðgöngu: Dýrið og líf þess er gefið í
stað mannsins. Jafnframt er ljóst að
blóð fórnardýrsins hefur ekki þennan
eiginleika að eðli til heldur einungis
vegna náðarsamlegrar ákvörðunar
Guðs.
Blóð og líf dýra er ófullkomið
endurgjald fyrir mannslíf. Fullkomið
endurgjald, fullkomin friðþæging og
hreinsun, koma fyrst með blóði Krists
1. Jóh. 1,7; Hebr. 9,12; Opinb. 1,5;
7,14. Guð lætur sér fórnardýrin vel
líka fram að þeim tíma og með blóð
Krists í huga. En þegar Kristur deyr
verða þau óþörf“ (H. Möller).
Hvenær sem minnst er á blóð Krists
í Nýja testamentinu er átt við dauða
hans til friðþægingar.
15