Bjarmi - 01.12.1987, Blaðsíða 9

flýtti mér og sagði að ég ætlaði ekki á
samkomu. Skrökvaði og kvaðst eiga
eftir að færa inn stílinn. Þá horfði hún
bara á mig og gekk hljóðlega út. Og ég
sneri lyklinum og slökkti ljósið.
Og fyrr en varði var ég lögst á hnén
við rúmið.
Og þú komst til mín þar, Drottinn
Jesús! Ég hef að minnsta kosti reynt
að þakka þér en ég hef ekki enn sagt
það nokkrum lifandi manni að þú haf-
ir fundið mig. Hvernig á ég að segja
það?
Úff, hitinn hérna inni er að kæfa
mig! Það er varla hægt að anda.
Svona, henni tekst að minnsta kosti að
opna gluggann. Hún stingur höfðinu
lengra út en hún hefur leyfi til.
Ó, nú finnur hún blásturinn frá
fjallinu. Ég er að koma heim! Skær
máninn veður í skýjum. Hann gæðir
nóttina mildri birtu. Ljós fjöll koma
fram milli skýjanna. Furuskógurinn
liggur eins og breiður lindi fyrir
neðan, dökkgrænt belti með brúnum
röndum efst uppi. Hún sér það ekki
núna, það er ekki nógu bjart en mynd-
in geymist einhvers staðar innra með
henni síðan hún fór hér um síðast. Þá
var dagur. Nú er nótt, kannski árla
morguns. Nístandi kuldi.
Henni er svo kalt að hún skelfur. En
hún getur ekki farið inn núna því að
fjallið kemur á móti henni. Fjallið
mitt... Tunglið tvístrar skýjabreið-
unni. Norðanvindurinn hreinsar him-
inhvolfið. Sjá, hve silfur mánans glitr-
ar á hvítum tindunum. Fjallið mitt...
Hún dregur djúpt andann, finnur eins
og fargi sé af henni létt. Hún er bráð-
um komin heim.
Það er áreiðanlega Leifur sem kem-
ur til að sækja hana. Þau verða að aka
tíu kílómetra áður en þau eru komin
heim. Á þeim tíma verður hún að
segja honum það.
Æ, hvað hún hlakkar til að hitta
hann! Nema þetta... Hún áttaði sig.
Vildirðu heldur að allt væri eins og
þegar þau skildu? Nei alls ekki! En
hún hefði getað skrifað heim og sagt
frá því, þá hefði henni ekki verið neitt
að vanbúnaði núna.
Drottinn Jesús, fyrirgefðu mér að
ég kvíði fyrir því að segja frá því að ég
heyri þér til, en þú veist að ég er svo
hrædd við Leif. Viltu sjá til þess,
Jesús, að hann hæðist ekki að mér, að
hann segi ekkert fyrr en við erum
komin heim. Jesús, hjálpaðu mér! Ég
er víst ekki eins og ég á að vera. Hj álp-
aðu mér að gera rétt. Ég er einskis
megnug. Vertu hérna, Jesús. Hjálp-
aðu mér.
Hún biður í huganum meðan hún
tekur saman farangurinn og fer út.
Þarna stendur Blesa! Og þarna er
Leifur, tilbúinn að taka allt sem hún
heldur á.
— Velkomin aftur heim! Ertu að
farast úr kulda í þessum snjó?
Henni er borgið ef hún fer í föt sem
hann er með í kassanum á sleðann.
Hann lætur ekki undan fyrr en hún er
komin í allar flíkurnar.
Blesa fær að hlaupa eins hratt og
hún vill. Þau geysast áfram. Blesa
verður ekki lengi að fara þessa vega-
lengd í nótt. Helga fann hve henni
hlýnaði.
Ómur. Hvaðan kom hann? Það
hlaut að vera frá himnum. Nú heyrði
hún það greinilega: „Hvað nema Jesú
blessað blóð fær búið hjarta frið?“
Jesús, viltu hjálpa mér. Hún sagði
þetta í djúpi hjarta síns, upp mót
stjörnunum sem reyndu að lýsa gegn-
um skýjaslæðuna. Svo tók hún undir
og raulaði með kórinn: „Að krossi
Jesú kom og sjá, hans kvöl, hans písl-
armynd. Hann gaf sitt líf, hann gaf sitt
blóð sem gjald fyrir þína synd.“
Sterk og hlý rödd hefur tekið foryst-
una og syngur orðin með gleði. Hún
snýr sér við — undrandi: Er það Leifur
sem er að syngja? Já, nú syngur hann
kórinn aftur. Þá tekur hún undir —
undurglöð: „Hann gaf sitt líf, hann gaf
sitt blóð sem gjald fyrir þína synd.“
Þau sitja þegjandi þegar þau hafa
sungið síðasta tóninn. Leifur tekur í
taumana og lætur Blesu fara fetið.
Hann nemur orð Helgu þegar hún
segir lágt:
— Er það satt, Leifur? Hefur þú
fundið það?
— Já, svaraði hann jafnlágt. — Og
þú líka?
9