Bjarmi - 01.12.1995, Blaðsíða 9

AÐALGREIN
grundvöllurinn er skekinn. Og það þarfnast þess
svars sem styrkir þann grundvöll á ný. Og það svar
er traustið til þess Guðs sem er góður og sleppir þér
aldrei, jafnvel ekki í slysinu, að líka þar bera engl-
arnir hans. Bamið þarf það svar sem bænin er. En nú
hugsar bamið gjarna magískt, það setur samasem-
merki milli þess að biðja og að fá óskir sínar
uppfylltar. En bænin er annað og meir en það. Bæn
er samfélag við Guð, að halla sér að brjósti hans og
finna návist hans. Slíka bæn þurfum við að kenna
barninu, slíku trausti þurfum við að miðla því.
Guð hefur ekki yfirgefib þig
Guð hefur ekki yfirgefið þig. Þú sem hrópar til Guðs
í neyð þinni, Guð er hjá þér, skilur þig, grætur með
þér. Guð er ekki fjarlægur örlagavaldur, afskiptalaus
um örlög manns og heims. Guð sem varð maður
gerir líf okkar og kjör að sínum, þjáning okkar og
sorg að sinni.
Sá sem þjáist og harmar andmælir ekki aðeins
örlögum sínum. Hann finnur sársaukann vegna þess
að hann elskar lífið og grátur hans játast lífinu. Sá
sem ekki elskar lífið verður ónæmur gagnvart missi
og sorg og það viljum við ekki vera. „Guð, gjör mig
fremur særðan á sál en kalinn á hjarta,“ segir í gam-
alli bæn. Fólk sem flýr sársaukann og leitar á náðir
lyfja og vímuefna og áfengis hafnar lífinu. Því meir
sem við elskum, þeirn mun auðsærðari erum við. Því
meir sem við elskum og gleðjumst, þeim mun dýpri
er sorgin. Kærleikurinn, sem umfrarn allt auðgar og
blessar og eflir lífið, gerir okkur líka varnarlaus gagn-
vart missi og sorg. í kærleikanum finnum við og
reynum lífið og sætleik þess og sælu, og sviða og
sársauka og skelfingu dauðans. Sá sem finnur Guð í
sorginni, þann Guð sem grætur, Guð sem finnur til,
Guð sem saknar, vegna þess að hann elskar, sá sem
finnur þann Guð finnur þann kærleika sem er sterk-
ari en dauðinn.
„Hvers vegna lætur Guð slysið verða? Vakti hann
ekki yfir fólkinu? Eða var þetta fólk ekki nógu gott?
Og er Guð vondur?“ spyr barnið. Ráðgáta þjáningar-
innar leitar svara en fær engin svör. Af því að neyð-
in, þjáningin er leyndardómur. Ægilegur og yfirþyrm-
andi leyndardómur er afl dauðans sem sjálfur Guð
er á stundum vanmegna andspænis og lýtur í lægra
haldi fyrir. Það segir okkur krossinn Itans. En stað-
hæfir um leið, í ljósi upprisunnar: Guð er líka í neyð-
inni. Guð er líka í djúpunum. Finnur til með, líður
rneð, umvefur elsku sinni. Bænin í nafni hans er
ekki töfrar sem virka ef rétt er á haldið að nauðsyn-
legum skilyrðum uppfylltum. Bænin er samfélag við
þann Guð sem er hjá þér og vakir yfir þér og sleppir
Guð hefur ekki yfirgefið þig. Þú sem hrópar til
Guðs í neyð þinni, Guð er hjá þér, skilurþig,
grætur með þér. Guð er ekkifjarlœgur
örlagavaldur, afskiptalaus um örlög manns og
heims. Guð sem varð maður gerir lífokkar og
kjör að sínum, þjáning okkar og sorg að sinni.
þér ekki, þótt heljarbylgjan hrífi þig með sér. Undir
dýpstu djúpum neyðarinnar ber höndin hans hlý og
mild og englarnir hans góðu.
Þegar Jesús bjó lærisveina sína undir krossinn,
aðskilnaðinn, dauðann, þá notaði hann líkinguna af
fæðingu barns. „Þegar konan fæðir er hún í nauð
vegna þess að stund hennar er komin. En þegar hún
hefur alið barnið minnist hún ekki framar þrauta
sinna af fögnuði yfir því að maður er í heiminn
borinn. Eins eruð þér nú hryggir, en ég mun sjá yður
aftur og hjarta yðar ntun fagna og enginn tekur
fögnuð minn frá yður.“ Þjáningin er fæðingarhríðir.
í því Ijósi inegum við líta hverja þjáning, sérhvern
dauða, fæðingarhríðir nýrrar framtíðar. Þar kemur að
við fáum að sjá aftur þau sem dauðinn tók, og þar
ríkir fögnuðurinn. Þar eru engin tár, nema feginstár
endurfunda.
Nýja testamentið og kristin kirkjan sér allt, veru-
leikann, líf og sögu og örlög manns og heims í þessu
ljósi, ljósi krossins og upprisunnar sem afhjúpa
leyndardóm Guðs ríkis - verk föðurins í frelsaranum
Kristi. Þegar öll von virtist úti mannlega talað, og
hatrið og dauðinn hrósuðu sigri, þá braust fram verk
Guðs, lífið sanna, sigurinn. í krossinum sjáum við
ekki aðeins skelfilegt píslartól, ömurlegar aðstæður,
grátleg örlög. í krossinum sjáum við ekki aðeins
„Hvers vegna lætur Guð slysið verða? Vakti
hann ekki yfirfólkinu1 Eða varþettafólk ekki
nógu gott? Og er Guð vondur? “ spyr barnið.
Ráðgáta þjáningarinnar leitar svara,
enfær engin svör.
9