Bjarmi - 01.04.1996, Blaðsíða 16

FRÆÐSLA
Sá sem trúir á Jesú Kríst hefur afkkðst þessum
óhreinujötum, rétt eíns og týndi sonurinn nr
Jærður úr lötjunum þegar hann kom heim tilfökr
síns. Hvers vegna \á að vera að klœða sig ajtur í
óhreinujötin? Þau hæja ekki lengur.
Páll byrjar á því að tala um llf og dauða. Par vísar hann
til þess sem kemur fram í 2. kafla Kólossubréfsins að
kristinn maður sé dáinn með Kristi i skírninni og upp-
vakinn frá dauðum fyrir trú á hann. Þetta er staða okkar
sem erum kristin, eigum trú á Jesú Krist og erum skírð til
nafns hans. Við erum dáin og upprisin með honum. Petta
er ef til vill dálítið framandi hugsun. Pað sem Páll á við er
að við erum dáin undan syndinni og þjónustunni við hana
og upprisin til að þjóna Guði og lifa honum. Pess vegna
eigum við að hugsa um það sem er hið efra, horfa til
himins, horfa til Jesú Krists sem er upprisinn og lifandi við
hægri hönd Guðs. Og þess vegna eigum við að deyða hið
jarðneska í fari okkar, eins og það er orðað.
Á frummálinu er reyndar talað um að deyða limina sem
við jörðina eru bundnir. Hvernig ættu limir dáins manns
að láta á sér kræla? Hvað eru þeir að fálma eftir syndinni
úr því að líkaminn er dáinn undan valdi hennar? Það
mætti ef til vill kalla það andlegan draugagang! En Páll
segir: Nei, þið eruð dáin með Kristi - deyðið þvi hið
jarðneska í fari ykkar, látið það ekki taka völd í lífi ykkar.
Og svo telur hann upp það sem hæfir ekki kristnu fólki:
„Hórdóm, saurlifnað, losta, vonda fýsn og ágrind, sem ekki
er annað en skurðgoðadýrkun'1 (3,5). Við teljum okkur ef
til vill sleppa þar sem þetta séu nú frekar vondar syndir
sem okkur hafi tekist að sneyða hjá að mestu leyti. En slík
hugsun er blekking og freistingin liggur alltaf við dyrnar.
í þessu sambandi er okkur hollt að minnast túlkunar
Jesú á nokkrum boðorðanna í Fjallræðunni (Mt. 5:17-48).
Þar beinir Jesús athyglinni að hugarfarinu að baki hinum
vondu verkum. Synd i hugsun er ekkert skárri í augum
Guðs en synd í orði eða verki. Synd er alltaf synd. Og við
getum líka lesið áfram hjá Páli í Kólossubréfinu og þá fer
hann að tala um hluti sem við þekkjum liklega vel. Hann
talar um að við eigum að „segja skilið við allt þetta: Reiði,
bræði, vonsku, lastmæli, svívirðilegt orðbragð. Ljúgið ekki
hver að öðrum...“ (3:8-9). Hér getur enginn skotið sér
undan. Og tökum eftir því að hér er verið að tala um
afstöðu okkar og framkomu hvers við annað, við þá sem í
kringum okkur eru.
Gömlu fötin
í framhaldi af þessu talar Páll um „fataskiptin": „Pér hafið
afklæðst hinum gamla manni með gjörðum hans og
íklæðst hinum nýja.“ Sá sem er kristinn hefur „skipt um
föt“. Hann hefur afklæðst „hinum gamla manni“ sem er
maður syndarinnar. Hann hefur farið úr gömlu, óhreinu
fötunum sem eru ötuð synd, illvirkjum, ljótum hugsunum
og verkum, öllu sem spillir og eyðileggur, öllu sem stríðir
gegn heilögum vilja Guðs. Sá sem trúir á Jesú Krist hefur
afklæðst þessum óhreinu fötum, rétt eins og týndi sonur-
inn var færður úr lörfunum þegar hann kom heim til
föður síns. Hvers vegna þá að vera að klæða sig aftur í
óhreinu fötin? Þau hæfa ekki lengur.
Við mætum ekki í skítugum vinnugalla í kvöldverðar-
boð, það er ekki við hæfi. Eins er það með lífið í Guðs
ríki. Þar hæfir ekki að klæðast skítugum klæðum hins
gamla manns sem lifði í þjónustu syndarinnar. Girndin,
reiðin, bræðin, vonskan, lastmælin, svívirðilega orðbragð-
ið og lygarnar... þetta passar ekki við nýju fötin. Ógætileg
orð, allt það sem særir og lítilsvirðir aðra, allt sem skemm-
ir samfélag okkar hvers við annað, já, kærleiksleysi, met-
ingur, baktal, svik og hroki - það væri hægt að telja svo
margt upp - þetta hæfir ekki hinum nýja manni. Að leyfa
syndinni að grasséra áfram i lífi okkar er eins og að hlaupa
í alla drullupolla í sparifötunum á leið í veisluna og koma
þangað grútskitugur.
Nýju fötin
Hvernig lita svo nýju fötin út? Hér erum við ekki að tala
um nýju fötin keisarans. Við erum að tala um raunveruleg
16