Heima er bezt - 01.05.1955, Qupperneq 9

Nr. 5
Heima er bezt
137
HÓLMGAN GAN
Saga frá víkingaöldinni
Eftir Nils Johan Rud
Langskip Leifs Gunnarssonar
sigldi með gapandi trjónu inn
í sólskinsskúr. Morguninn var
fagur eins og góður draumur um
suðræn sólarlönd. Hafið var blátt
og fjörðurinn einna líkastur
silki, hægur andvari fyllti seglið,
svo að það varð eins og risavax-
inn skjöldur, og þeytti skipinu
áfram, svo að freyddi um bóg-
ana. Og nú birtist landið með
hólmum og skerjum, hækkandi
inn eftir af ásum og fjöllum,
stórkostlegt og fjarlægt, likast
og í hillingum. Það söng í hugum
utanlandsfaranna. Þráin eftir
föðurlandinu var svipuð sulti og
þorsta, og hinir veðurbitnu, or-
ustumerktu menn sátu fámálug-
ir á þóftunum og störðu á landið
með bláum, fjarrænum augum.
Þeir urðu gripnir af hátíðafögn-
uði og gleðin í brjóstum þeirra
var óstýrilát eins og vindurinn,
sem þeytti hárinu upp á hjálm-
ana.
Víkingaferðin hafði verið blóð-
ug, rík af grimmd og ránum.
Það var eins og spjótin og sverð-
in væru orðin mett af blóði. Og
innanborðs geymdu þeir mikil
auðæfi í fullum kistum. Þannig
voru þeir ánægðir, Goðin höfðu
verið með þeim á þessari ársferð,
og héldu hendi sinni yfir þeim í
bardögunum. En nú þráðumenn-
irnir eldana heima, eins og veik-
lynd börn, mjöðinn í skrautleg-
um skálum, þráðu hlýjar lok-
rekkjur í rökkvuðum herbergj-
um og hinar björtu meyjar, sem
biðu þeirra og sendu leitandi
augnaráð út á hafið. Þegar
fjörðurinn opnaðist loksins fyrir
þeim, risu þeir upp af þóftunum,
allir horfðu sömu leiðina, og það
varð kyrrð eins og í hofi, þessi
kyrrð gagntók þá.
Höfðinginn stóð hnarreistur í
lyftingu; þannig hafði hann
staðið óbifanlegur þetta síðasta
dægur. Nú tók hann ofan hjálm-
inn og lét vindinn leika um hið
mikla hár sitt, hið beinabera, en
fallega andlit var eins og það
endurkastaði þvi ljósi, er bjó
innra með honum, varir hans,
hálfopnar, titruðu eilítið undir
brúna, hrokkna skegginu, og
hvítar tennurnar komu í ljós.
Leifur Gunnarsson var foringi
röskra drengja, þótt hann væri
ekki nema tuttugu vetra, og
hann var höfðingi á eigin lang-
skipi.
Nú flaug hugur hans til henn-
ar einnar ,sem átti hjarta hans
allan tímann, meðan á hinni
löngu ferð stóð.
Ingibjörg! Hún, sem bar gull-
hringinn hans á handleggnum,
sönnun ástar hans til hennar.
Sönnun ástar hennar bar hann
í hjarta sínu, .hún merkti hann
sjálf í hjartastað á hinni heitu
skilnaðarnótt, áður en hann
lagði upp í ferðina. Þau sóru
hvort öðru tryggð og báðu goðin
að styðja þau í heitum sínum.
Mennirnir horfðu með velvilja
á höfðingja sinn. Þeir glöddust
yfir að vera undir honum. Hann
hristi höfuð sitt, svo að hárið
stóð eins og koparlit glóð um-
hverfis það, og tók að fara með
gömul kvæði með sterkri, tón-
andi röddu, sem þeir hlustuðu
hugfangnir á.
Kvæðið var um heimkomu
víkingsins eftir hættur og erfiði
í fjarlægum löndum.
Svo varð djúp þögn. Mennirn-
ir stömuðu fram þakklæti fyrir
kvæðið með hálfluktum vörum
en brennandi augnaráði, það
var eins og bylgjur af gleði skyllu
á honum þarna í lyftingunni,
höfðingjanum. Hann hafði verið
sannur höfðingi frá því er þeir
létu frá landi.
Drekaskipið brunaði inn fjörð-
inn líkast villifugli. Svo rann
seglið niður á rána og langar
árar fluttu skipið inn víkina við
bæ Gunnars, en bærinn stóð
uppi undir ásnum, þar sem út-
sýni var bezt yfir fjörðinn.
Mennirnir gengu á land með
kistur sínar og vopn og hinn
hnarreisti dreki fékk nú hvíld
og vaggaði hægt á bylgjunum.
Sorgin mætti Leifi Gunnars-
syni við heimkomuna. Yngsti
bróðir hans, Áslákur, átján ára
að aldri, rak nú búið. Gunnar
faðir hans var andaður. Sigurð-
ur digri hafði deilt við hann á
vorþinginu, og til þess að saurga
ekki þingið, urðu þeir ásáttir um
að ganga á hólm nóttina eftir.
Þar felldi Sigurður digri Gunn-
ar. Nú lá Gunnar í haugi sínum
með sínum beztu vopnum og
tveimur þrælum, fyrir norðan
bæinn. Það var hlutverk Leifs
að hefna föður síns, af því að
hann var élztur sona hans.
Leifur syrgði föður sinn, en sú
sorg var ekki þungbærust.
Stærri sorg var það honum, er
hann frétti, að Ingibjörg til-
heyrði honum ekki lengur. Hún
hafði brugðizt honum á sviksam-
legan og óheiðarlegan hátt, hafði
gleymt heitum sínum, hélt
sennilega að hann kæmi ekki
lifandi aftur úr þessari víkinga-
ferð. Fagra, brigðmálga Ingi-
björg! Hún var af fúsum vilja
orðin húsfreyja á búi annars
manns, og það var orsökin að
dauða Gunnars. Hann lét lífið
er hann freistaði að vernda rétt
sonar síns. Leifi fannst hatrið
brenna sig innan frá, þegar hann
heyrði, hverjum Ingibjörg var
gefin. Engum öðrum en Sigurði
digra.
Hér þurfti að koma fram tvö-
faldri hefnd; fyrir föðurvíg og
rán heitmeyjar sinnar. Vesæll
maður væri hann, ef sverð hans
megnaði ekki að þvo burt smán-
ina í blóði vegandans. Refsing