Heima er bezt - 01.05.1955, Page 10

138
goðanna myndi dynja á honum
ef hann léti það ógert.
Þegar fyrstu nóttina heima,
var hann ákveðinn í að koma
fram hefndum. Hann lofaði Ás-
láki bróður sínum því, og sór
það við nöfn Óðins og Þórs.
— Ég þakka þér, Áslákur, af
því að þú beiðst eftir mér, sagði
hann — skyldi mér mistakast,
þá ert þú líka sonur föður míns.
— Og bróðir bróður míns!
svaraði Áslákur og leit fast á
Leif.
— Það er rétt, þú talar sem
góður drengur.
Bræðurnir tókust í hendur og
sóru saman. Síðan fór Leifur.
Hann fór í brynskyrtu, girti sig
sverði og tók törgu ofan af þili.
Hann gekk inn í skóginn um
kvöldið, gekk hratt eins og hann
væri að elta dýraspor. Við sólar-
lag stóð hann við Óðinsstein.
Það var heljar bjarg, járnrautt
að lit, og stóð eitt sér í rjóðri
langar leiðir norður af bæ hans.
Leifur nam staðar við blótstein-
inn og starði út eftir skógar-
hlíðunum. Fyrir framan hann
gengu þær niður í dimmbláan
fjörðinn. En Leifur var að leita
annars og fann það. Augu hans
urðu blóðstokkin og andlitið
rautt. Hann horfði á bæ Sigurð-
ar digra.
Þangað ætlaði hann í nótt, en
fyrst skyldi Óðinn fá rétt sinn.
Hann brosti kallt.
Skuggaleg fjöllin í austrinu
litu út eins og vel tenntur risa-
kjaftur, þar sem þau bar við
blóðrauðan himinninn. Sólin var
að síga niður í þennan kjaft, og
það var eins og hún væri gleypt
í einum bita.
Rökkurbylgjurnar gengu yfir
landið. Leifur stóð í skugga er
hann sneri sér að blótsteininum.
Hann tók fram skinnblöðru, sem
hann bar á brjósti sér innan
undir klæðunum. Hestablóð var
í blöðrunni, volgt af að geymast
við bringu hans. Leifur leysti
frá blöðrunni, tók ofan og skvetti
blóðinu á steininn.
Döggin féll á hár hans meðan
hann blótaði Óðni til hefnda.
Þá er myrkrið var orðið þétt-
ara, gekk hann niður hlíðina og
náði bæ Sigurðar digra um mið-
næturskeið. Sigurður og Leifur
höfðu leikið sér mikið saman
Heima er bezx
þegar þeir voru drengir, Leifur
hafði oft komið á bæ föður hans,
var kunnugur húsakynnum og
vifsi hvar svefnrúmið var. Það
var hægðarleikur að finna það.
Hundur þaut að honum og glefs-
aði í fót honum, en Leifur greip
með báðum höndum um hálsinn
á hundinum og kyrkti hann.
Hann varpaði hundskrokknum
frá sér eins og böggli. Síðan
læddist hann gætilega upp
tröppurnar til svalanna á ann-
arri hæð hússins, hélt áfram inn
um dyrnar til svefnstofunnar.
Dyrnar stóðu í hálfa gátt til þess
að loftið væri hreinna.
Sigurður svaf ofur rólega! Hélt
hann kannske að synir Gunnars
gleymdu ódáðaverkinu?
Leifur brosti ánægjulega og
smeygði sér inn um dyrnar.
Djúpur og þungur andardráttur
tveggja mætti honum. Hann dró
Nr. 5
sverðið úr slíðrum og gekk
lengra og starði þangað til hann
greindi þau bæði í rekkjunni. Er
hann sá hana gerði veiklyndið
snöggvast vart við sig í huga
hans. Hún lá þarna með flak-
sandi hár og svaf vært, var enn-
þá fegurri en þegar hann sá hana
síðast, fannst honum. En svo
varð honum litið á Sigurð digra,
hið svipmikla andlit hans. Hann
virtist einnig fagur ásýndum. En
nú komst ekkert annað en
hatur að í huga Leifs Gunn-
arssonar. Það var eins og rautt
myrkur byrgði fyrir augu hans,
eins og þetta rauða lýsti upp
skegg sofandans. Hugur Leifs
var ískaldur. Nei, en hann myndi
aldrei vega að sofandi manni,
hve mikið varmenni sem hann
annars væri.
Hann skyldi vekja Sigurð,
bana sínum skyldi hann mæta
„Þekkirðu mig, Sigurður cligri?“