Heima er bezt - 01.05.1955, Qupperneq 13

Nr. 5
Heima er bezt
141
eins og haförn, öldurnar lýstu 'j
um bógana. En næst þegar upp !
lýsti af leiftrum, sáu þau að skip- !
ið lét ekki að stjórn, var stýris- i
laust. j
— Það rekur beint í hamrana! j
hrópaði Arnfinnur. j
Ingibjörg náfölnaði.
Þá ræna goðin oss hefndinni. j
Þau þögðu og störðu út í =
myrkrið. Himinninn var eins og
eldhaf, þrumurnar dundu, svo að
undir tók í ásunum, eins og
Ragnarok væru komin. Þau sáu
að skipið stefndi beint til þeirra,
á hólmann. Arnfinnur greip svo
fast um sverðshjaltið að hnú-
arnir hvítnuðu, hann stundi:
— Þarna fór mastrið og segl-
ið! Það lítur ekki út fyrir að ég
eigi að verða banamaður Leifs
Gunnarssonar.
Það kom gjeðiblik í augu hans
er hann sá þetta, og Ingibjörg
stóð frammi fyrir honum, góð og
fögur, eins og hún var 1 huga
hans og veruleikanum.
— Hún er hold af hans holdi
og blóð af hans blóði, hugsaði
hann. Það myndi boða mikla ó-
hamingju ef ég dræpi föður
hennar.
Nú æpti móðirin í skelfingu:
— Sjáðu, sjáðu, skipið brotn-
aði!
Arnfinnur sá nú, hvernig hið
mikla langskip brotnaði sundur
í miðju, hann kom auga á há-
vaxinn mann í lyftingunni, sá
hvar hann steyptist í sjóinn.
Móðirin tók líka eftir því og
einnig, hve nálægt landi þetta
hafði gerzt.
— Nú hefur þú öðru hlutverki
að gegna, Arnfinnur, sagði hún
fast og rólega; hún tók á móti
vopnum hans, hjálmi og skildi.
Á næsta augnabliki hljóp Arn-
finnur út í brimið og tók til
sunds. Hann sá eitthvað dökkt
fyrir framan sig veltast um í öld-
unum. Kuldin greip hann helj-
artökum, en hann lagði allan
sinn vilja í að komast áfram og
loks komst hann að þessu dökka
flykki. Hann sá ekki hver það
var fyrir myrkrinu, sá bara að
það var manneskja, en undar-
leg tilfinning greip hann og vakti
þá grunsemd í huga hans, að
það myndi vera Leifur Gunnars-
son, sem hann náði taki á.
Leifur lá þarna í öngviti og
Ævintýri
Um álagakóngsdóttur ævintýr var
1 í æskutíð minni sagt,
I en markvert ég tel hvað er talað um þar
| og trúnað hef á þetta lagt.
j Nú flyt ég það kvæði sem fullvissa má
I þá frekustu vantrúardrótt. —
! En vorgyðjur sungu mér söguna þá
! um sólbjarta Jónsmessunótt.
| En kóngsdóttir sú er þær sögðu mér frá
j var sigin og vallgróin tótt,
j og dultrúarljómanum litríkum brá
j á lágreistan vegg þessa nótt.
| En húsið sem stóð þar bar velgengni vott
! og varði sinn haldgóða yl.
! Og fannbörðum ám var þar griðaland gott
I í gustmiklum útnyrðingsbyl.
j En bylurinn trylltist, því bráðin var misst,
j hún bjargaðist voðanum frá.
j En ánum í gljúfri hann ætlaði vist,
j því afreki hýsingin brá.
í En hernaðarandinn sér hámark í því
= að helgreipar nfsti sem flest,
( það glöggsýna dæmin jafnt gömul og ný
í að grimmdin var lofsungin mest.
j Og snjótröllið æpti með herjandi heift
j í hamförum alla þá nótt:
j Á vordögum næst þínu veldi skal steypt,
j þá verður þú hrynjandi tótt.
| Og enginn niun bjarga frá ósköpum þcr,
| hve ákaft sem griða þú biðst,
l
(
unz maður þig tekur og moldina ber !
á melhól ,við túnfótinn syðst. —
Um vorið kom bóndinn og viðina reif j
og vospárnar sönnuðust þá,
en raunir og kvxða á dagana dreif,
hve dapur var biðtími sá.
lin álögin héldust, þvx enginn vaið til
að annast það frelsunar verk,
og melurinn, gaddköldum blásinn af byl, !
var búinn í skjólvana serk.
Nú hugðist ég reyna og rekuna tók
og rústlægu veggina þá
ég malaði sundur og moldinni ók
á melhólinn skammt þaðan fxá.
Svo þakti ég yfir og vandaði vel
þá voiprúðu jafnsléttu rein.
Og flötin mín huldi þann fáskrýdda mel J
sem fyrrtxm var gijótbreiðan ein.
Nú leit ég það augum hvert undur var j
og ævintýr birtist mér þar, [skeð j
því grænklædd og blikandi brosfegurð í
þar blómarós góðkynjuð var. [með j
Þar lifnaði vonin sem huga minn hreif i
úr haldlitlum tengslum við soll,
og feginn varð drengur er féll á þá sveif !
sem frjómögnum landsins er holl.
Nú fagna ég sjálfur í lok þessa ljóðs )
að lánaðist framkvæmdin vel.
En stefnuna markar og stofnar til góðs j
hið starfandi jarðræktarþel.
SVALINN.
flaut á drekahöfði skipsins. Arn-
finnur greip um það og byrjaði
á förinni til lands. Það var ekki
löng leið, en hann var alveg að
örmagnast, gleypti saltan sjóinn
og reif sig til blóðs á grjótinu
við ströndina. Ingibjörg óð í mitti
út á móti honum og hjálpaði
honum á þurrt land. Þeir drógu
Leif upp að eldinum 1 hólman-
um, sem látinn var lýsa á hverri
dimmviðrisnótt, skipum til að-
stoðar. Þau sáu þegar, að það var
líf með honum. Ennþá hafði
hann komizt hjá bana sínum.
Ingibjörg var hugsi, leit ein-
kennilega í kringum sig og sagði
við son sinn:
— Nákvæmlega á þessum stað
var það, sem faðir þinn féll, þeg-
ar hann hefndi föður síns.
— Villtu að ég geri hið sama
núna?
Arnfinnur leit spyrjandi á
hana.
Ingibjörg lét hann bíða lengi
eftir svarinu. En loks sagði hún.
Framh. á bls. 143.