Heima er bezt - 01.10.1955, Side 7

Nr. 10
Heima er bezt
295
Jóh. Ásgeirsson:
Að H úsafel I i
Ferðaþáttur og nokkrar nýjar lausavísur
Laugardaginn 2. júlí 1955
lagði kvæðamannafélagið „Ið-
unn“ af stað í sína árlegu
skemmtiför, sem nú skyldi farin
að Húsafelli í Hálsasveit. Veður
var gott. Allir í góðu skapi og
bjuggust við dýrðlegum degi.
Ekki höfðum við langt farið,
þegar andinn kom yfir skáldin
og vísurnar fóru að fljúga. Anna
Bjarnadóttir byrjaði:
Fögur lízt mér fjalla sýn,
fjör í glæðist muna.
Upp sig tekur „Iðunn“ mín
út í heiðríkjuna.
Þá þoldi Jósep Húnfjörð ekki
lengur mátið, þótt kominn sé á
níræðisaldur, og kvað hverja
vísu af annarri, við raust, og þar
á meðal þessa:
Ég get flogið ekki hót,
andi boginn rennur,
þó ég vogi máls á mót
meðan loginn brennur.
Einhverju sinni í ferðinni bauð
einhver Jósep að súpa á flösk-
unni. Þá svaraði hann:
Misjöfn reynast mannlífs-hnoss,
margur við þó gíni.
Betri reynist konukoss
köldu brennivíni.'
Þá gegnir einhver í hópnum
og segir: „Ég vil hafa hvoru-
tveggja“ — og kveður þá um leið
þessa vísu:
Mér hefur reynst það mesta
hnoss,
— ég meina ekki í gríni. —
Það er góður konu koss,
með köldu brennivíni.
Þegar við komum að Stóra-
Ási í Hálsasveit sáum við að
dimmt var yfir Húsafelli og þar
fremra. Fararstjórinn fór því
heim að Stóra-Ási að frétta um
veðurútlit. Þegar hann kom aft-
ur, hafði hann þær fréttir að
færa, að fram á Húsafelli hefði
verið látlaus rigning allan dag-
inn. Hann sagði einnig, að bónd-
inn hefði sagt, að okkur væri
velkomið samkomuhúsið, ef við
vildum heldur vera þar en fara
frameftir.
Nú fór málið að vandast fyrir
alvöru, sumir vildu alls ekki
fara lengra, en aðrir sögðu, að
það kæmi ekki til mála annað
en að halda áfram, þangað sem
ferðinni hefði verið heitið. Þeim
leizt víst ekki sem bezt á gisti-
húsið.
Að vísu var þar greitt til inn-
göngu, því hurðir voru ólæstar,
en rúður vantaði í suma glugg-
ana, svo blærinn lék sér þar
frjáls um sali. Fyrirheit voru
þar nóg um gott loft, en þó litu
margir svo á, að vindgangur gæti
orðið þar fullmikill, og ekki öll-
um hollur.
Varð það því að ráði, að farar-
stjórar skyldu úr skera, hvað
gera skyldi, þó með því skil-
yrði, að þar gætti nokkurs lýð-
ræðis, samkvæmt þeim röddum
er heyrzt höfðu með og móti.
Eftir drjúgan tíma féll dóm-
urinn: Að halda áfram. —
Andlit fólksins voru orðin
þungbúin á svip ,eins og sjálfur
himinninn. Ég bar mig óvenju
vel og sagðist sjá það á skýjun-
um, að bráðum færi að birta til.
En fáir hafa víst trúað á slíkan
spádóm, því sumir litu til mín
hálfgerðu hornauga. Þeim hefur
víst sýnzt, að ég væri ekki sér-
lega spámannlega vaxinn.
En hvað sem öllum spádómum
leið, þá var komið bezta veður,
þegar komið var að Húsafelli.
* Á leiðinni frameftir varð lít-
ilsháttar töf, fram á móts við
Hraunfossa. Þar sat smábíll
fastur í læk, er okkur bar þar
að, og var þar vörubíll til taks
að draga hann upp, en eftir var
að hengja bjölluna á köttinn,
eins og þar stendur, það er að
segja að krækja króknum neðan
í bílinn. Þá segir einhver, þeg-
ar ég kom til þeirra: „Þarna er
einn á vaðstígvélum“. En svo
var mál með vexti, að allir voru
á lágskóm og hikuðu því við að
fara út í vatnið.
Um leið og ég óð út í byrjuðu
þeir, sem í bílnum sátu, að
þylja allskonar nöfn er til-
heyrðu neðri hluta bíl^ins, og
sögðu þeir að þar ætti ég helzt
að krækja króknum í.
En ég var eftir sem áður, ég
vissi ekki neitt, eins og maður-
inn sagði. Það var varla að ég
þekkti, hvað var aftur og hvað
fram á bílnum. Ég herti samt
upp hugann og krækti króknum
einhvers staðar neðan í bílinn,
en var þó sannfærður um það
með sjálfum mér, að lítil líkindi
væru til þess, að hann hefði
nokkurt hald. Ég varð því ekki
lítið hissa, þegar ég sá að hjólin
fóru að snúast og bíllinn kom
allt í einu upp úr læknum. Og
svo kom það auðvitað upp úr
kafinu, að ég hafði hvergi krækt
í þá hluta sem þeir nefndu. En
samt heyrði ég þá vera að tala
um það, hvað þetta hefði verið
gott ráð að krækja einmitt
þarna. Ég flýtti mér, mjög
skömmustulegur, upp í bílinn,
eins og ég hefði framið eitt-
hvert ódæði.
Á Húsafelli er fagurt útsýni.
Þar ræður Eiríksjökull ríkjum,
þótt margir þegnar hans, sem í
ríki hans búa, geri sitt gagn í
því að gera garðinn frægan.
En ekki þótti mér sá gamli
gestrisinn, því ekki lét hann sjá
sig fyrr en kl. 4 um nóttina. Þá