Heima er bezt - 01.10.1955, Side 26

314
Heima er bezt
Nr. 10
úr þessum dreng“.
Hans Christian heyrir ekki
hvað konurnar segja, því að.
hann er svo niðursokkinn í leik-
inn.
„Jæja, þá það“, segir konan,
„en ef eitthvað á að verða úr
honum, þarf hann víst að læra
eins og aðrir“.
„Hann er nú svo einkennilegt
barn“, segir móðirin aftur, „en
honum gengur vel í skólanum“.
„Já, víst er hann duglegur og
góður drengur", heldur konan
áfram, „en það er eitthvað bog-
ið við að svona stór strákur sé
alltaf að leika sér að brúðum og
þessu leikhúsi sínu“.
„Það er af því að hann fer oft
í leikhúsið“, segir móðirin,
„hann hefur meira að segja
samið leikrit sjálfur“.
„Já, já. Hann hefur lesið það
fyrir mig. Hvað kallaðirðu leik-
ritið, Hans Christian?"
„Abor og Elvíra“, svarar
drengurinn.
„Ha, ha! Þú hefðir heldur átt
að kalla það aborra og þorsk“,
segir konan illkvittnislega í því
að hún hverfur.
„Hún er að hæðast að mér“,
segir Hans Christian.
„Kærðu þig ekkert um það“,
segir móðirin hughreystandi.
„Það er bara af því að drengur-
inn hennar hefur ekkert leikrit
búið til“.
Anna María stendur upp. „Ég
verð að sækja eitthvað í matinn
í búðina“, segir hún.
„Já, ég bíð“, svarar amma.
Nágrannakonan heyrir vel;
þegar hún verður þess vör að
Anna María fer, gægist hún aft-
ur yfir girðinguna: „Er Anna
María farin?“ hvíslar hún. „Ég
ætla að rabba dálítið við ykkur.
Drengurinn þarf ekki að heyra
það“.
„Hafið þið heyrt það, sem tal-
að er?“ spyr konan.
„Það er sagt svo mikið — já,
það er víst um það“.
„Ég hef sama sem heyrt það
sjálf“, segir konan lágt. „Það er
hræðilegt, en það er alveg á-
reiðanlegt“.
„Látum okkur heyra hvað það
er“, segir amma.
„En hafðu það ekki eftir mér“,
segir konan, „og ég segi ekki,
hver sagði mér það, ég nefni
engan — en það segir, að hún
drekki af stútnum".
„Lítil fjöður getur orðið að
fimm hænum, já, svo sannar-
lega. Ef þú ættir að standa í
kaldri ánni og þvo fyrir aðra,
gæti það hent sig, að þú bragð-
aðir á brennivíni til þess að ylja
þér innvortis“.
„Mér fannst, að þú ættir að
vita það“, segir konan. „Þú
heyrðir, að hún ætlaði til kaup-
mannsins. — Það er líka vegna
drengsins. En nú kemur Anna
María og svo fer ég“.
Anna María setur frá sér körf-
una í eldhúsinu og kemur út í
garðinn, ásamt gömlu konunni
sem kann að spá, hefur hitt
hana á strætinu. Hún hefur á-
hyggjur út af framtíð drengsins.
Nú er maðurinn dáinn og þá
getur hún farið frjáls ferða
sinna til spákonu og stundað
hjátrú, eins oft og henni sýn-
ist. Hún notar tækifærið og
tekur spákonuna með heim.
Amma og spákonan fagna
samfundunum. Gömlu konurnar
setjast á bekkinn. Anna María
segir frá drengnum og er hróðug
af honum, af því, að hann er
svo merkilegt barn. „Ég vil nú,
að hann verði klæðskeri“, segir
hún. „En hann er svo sérvitur,
og guð minn góður, ég vil ekki
annað en allt hið bezta fyrir
hann“. Gamla konan kallar á
drenginn til sín og biður um að
sjá hendina á honum.
„Merkilegt! Merkilegt!“, segir
hún og konurnar horfa á hana í
ofvæni.
„Þú ferð ekki beinustu leið-
ina, drengur minn!“ segir hún.
„Hvað sérðu? Hvað sérðu?
spyr móðirin.
„Það er bæði gott og illt“,
heldur spákonan áfram. „Það
lítur út eins og hann eigi eftir
að komast langt út í veröldina,
yfir stóra hafið“.
„Hans Christian!“ segir Anna
María og klappar saman lófun-
um.
„Sonur þinn verður mikill
maður“, segir spákonan.
Þetta er spennandi í eyrum
nágrannakonunnar og nú
stingur hún höfðinu milli
trjánna.
Spákonan heldur áfram: „Ein-
hverntíma verður Odense upp-
ljómuð þín vegna, Hans Christi-
an.“
Þetta er of mikið fyrir móður
hans, hún grætur af hrifningu,
amma þurrkar augun líka.
„Ég vissi það, ég vissi það,“
segir amma.
En Hans Christian lokar aug-
unum og hvíslar: „Ég verð
frægur“.
Kunningsskapur.
„Það er sagt, að Anna skó-
smiðsins ætli að gifta sig aftur,“
er vana viðkvæðið hjá nágrönn-
unum.
„Ja, hví ekki,“ segja sumir.
„Hún er dugnaðarkona og
drengurinn er föðurlaus".
En aðrir verða hneykslaðir.
Tveim árum eftir dauða Hans
Andersens kemur nýr skósmiður
á heimilið. Það er Níels Jörgen-
sen Gundersen. Hann er orðinn
stjúpi Hans Christians.
Hans Christian sættir sig við
breytinguna, það getur ekki
verið öðruvísi. Honum finnst
raunar einkennilegt, að sjá ann-
an mann í sæti föður síns, en
hann skilur líka, að mamma
hans hefur of erfitt með að fæða
þau bæði. —
Þessi nýi pabbi er honum góð-
ur og lætur hann ráða hvað
hann gerir og meira krefst Hans
Christian ekki.
Hann heldur áfram með leik-
listina, les upp úr leikritunum,
þegar tækifæri gefst og fær
bækur að láni allsstaðar.
Fólk tekur eftir þessum bók-
hneigða dreng. Hann talar við
marga og fær marga kunningja.
Þegar nágrannakonan stríðir
honum, hverfur hann á brott
úr garðinum.
Hann hleyflur þá til maddömu
Bunkeflod. Hún býr nokkrum
húsum lengra burtu. Hún er
prestsekkja, og systir manns
hennar býr hjá henni. Prestur-
inn var skáld og orti nokkrar
vísur og kvæði. Konumar tala
með stolti um hann. Maddama
Bunkeflod kennir Hans Christi-
an að sauma brúðuföt og lánar
honum bækur. Þessi gáfaði
drengur lýsir upp hina ein-
manalegu tilveru þeirra. En
hversu undrandi varð hann ekki,
þegar hann situr í fyrsta skipti
í vistlegu stofunni þeirra, með