Heima er bezt - 01.10.1955, Síða 29

Nr. 10
Heima er bezt
317
góðir. Sjáðu Guldberg liðsfor-
ingja, þennan fína mann, hann
tók drenginn með sér til Christ-
ians prins, þegar hann var hérna.
Frú Bunkeflod hefur líka mesta
dálæti á honum“.
Nú heyrist blásið í póstlúður-
inn inni í bænum; eftir nokkur
augnablik rennur kveðjustundin
úpp.
„Hvað ætlarðu að gera í höfuð-
staðnum?“ spyr konan.
„Stunda leiklistina“, svarar
drengurinn.
Nú kemur guli póstvagninn út
að hliðinu.
Amman faðmar Hans Christ-
ian að sér og gefur honum poka
með brjóstsykri. Hvorugt þeirra
grunar, að þau eigi ekki eftir að
sjást framar.
Anna María ætlaði ekki að
geta sleppt honum, en nú verður
hún þó að láta undan. Farþegi
einn, kona, lofar að leiðbeina
honum á leiðinni, svo sveiflar
pósturinn keyrinu, hestarnir
rykkja í og hjólin fara að snúast.
Amma og Anna María standa
þarna með tárvot augu. Hið
bezta, sem þær áttu, var nú tekið
frá þeim. Veröldin er orðin svo
fátækleg. — Inni í vagninum sit-
ur slánalegi drengurinn, 14 ára
gamall, og er að byrja hið mikla
ævintýri lífs síns.
Nú yfirgefur hann strákana,
sem sögðu, að hann væri ljótur,
yfirgefur fullorðna fólkið, sem
sagði, að hann væri einkennileg-
ur.
Hamingjan bíður hans áreið-
anlega í Kaupmannahöfn.
Hans Christian þurrkar sér um
augun. Sólin skín. Hann er með
peninga í vasanum og bréf til frú
Schall, bréf, sem er lykillinn að
hamingjunni.
Það líður ekki á löngu áður
en allir farþegarnir hafa heyrt
ævisögu hans og framtíðar-
drauma.
Eins og vant er, vekur þessi
undarlegi drengur forvitni og
eftirtekt, og frú Hermannsen,
sem hefur lofað að leiðbeina
honum, er stolt af skjólstæðingi
sínum.
Hann talar stöðugt meðan ek-
ið er í fluginu og brátt er vagn-
inn kominn til Nýborgar við
Beltið.
Skonnortan, sem á að flytja
fólkið yfir Stórabelti, er tilbúin.
Vindurinn fyllir seglin, máfarn-
ir fljúga kringum skipið og
strönd Fjóns hverfur næstum
sýnum. Odensedrengnum finnst
snöggvast að hann sé einmana
og yfirgefinn; svo stórt haf hefur
hann aldrei áður augum litið.
Það skyggir, öldurnar vagga
skipinu svo að það brakar í því;
nú eru margar mílur á milli
hans og fólksins heima í Odense.
Það er siglt alla nóttina og þeg-
ar dagar, sjást húsin í Korsör.
Strax, þegar komið er í land,
fellur Hans Christian á kné bak
við timburskúr og biður til guðs
með tárvotum augum. Góður guð
hjálpaðu mér til að finna gott
fólk í Kaupmannahöfn, og hjálp-
aðu mér til þess að verða dugleg-
ur og góður!
Svo verður hann kjarkgóður
aftur og heldur áfram ferðinni,
sannfærður um að drottinn hafi
heyrt bænir hans.
Hann fer úr vagninum á hæð-
inni við Friðriksberg; þar sem
hann er aukafarþegi, eins og
kallað er þegar greitt er minna í
fargjaldið, hefur hann ekki leyfi
til að aka inn yfir takmörk borg-
arinnar.
Þarna stendur hann þá hinn
6. september 1819, og starir á
hina veglegu borg með turnum
sínum og hvolfþökum. Hann er
hrifinn er hann heldur áfram
til borgarinnar með pokann sinn
úndjir hencíinni. Leiðin ligguf
niður Friðriksbergs götuna, yfir
Vesturbrú og að Vesturhliði
borgarinnar.
Hann furðar sig á mannfjöld-
anum og allri umferðinni. Dag-
inn áður höfðu verið gyðinga-
óeirðir og nú voru öll stræti full
af hermönnum og æpandi fólki.
Hann tekur sér herbergi á
„Hermannagarðinum", en það er
lítið gistihús, sem frú Herman-
sen hefur mælt með við hann.
Framh.
Möðruvellir . . .
Framh. af bls. 301.
Úti í kirkjugarðinum á Möðru-
völlum er gamalt klukknaport.
Það er dálítið eldra en kirkjan,
byggt 1838. í því eru þrjár stór-
ar kirkjuklukkur af danskri
gerð, Er sú elzta steypt 1769, en
hinar 1799 og 1867. Eru svona
klukkuport sjaldgæf hér á landi.
Læt ég svo lokið þessum þátt-
um. Þeir hafa ekki verið neitt
tæmandi frá sagnfræðilegu
sjónarmiði, aðeins brugðið upp
nokkrum myndum úr sögu þessa
merkisstaðar fyrr á öldum, og
einkum minnst á þá ábúendur
Möðruvalla, sem heimildir eru
til um og hafa komið mest við
sögu þjóðarinnar. En í sögu for-
tíðar á þjóðin rætur sínar. Og
þær rætur mega aldrei slitna,
því að þær eru undirstaða andir
frelsi hennar og sjálfstæði. Og
enn er í fullu gildi umsögn
Gríms Thomsens:
„Sá er beztur sálargróður,
sem að vex í skauti móður,
en rótarslitinn visnar vísir,
þótt vökvist hlýrri morgundögg."
Að Húsafelli . . .
Framh. af bls. 296.
eðlilega skýringu hef ég getað
fengið á því fyrirbrigði, nema
ef vera kynni í vísunni, sem ein-
hver fór með í ferðalokin:
Enginn kvíðir elli þar,
— ávallt hafa hlýju —.
Eplin hennar — Iðunnar —
yngja þá að nýju.
Ég vil enda þennan þátt með
því að beina máli mínu til þeirra,
sem búsettir eru hér í Reykjavík,
og hafa gaman af vísum og
kveðskap, en eru ekki félagar í
Kvm.fél. Iðunn, að gerast nú
þegar félagsmenn.
Reynslan og sagan segir sitt.
Ferskeytlan hefur verið einstakl-
ingum og þjóðinni í heild meiri
fjársjóður en margur hyggur.
Fjársjóður, sem hefur verið
meira virði, oft og tíðum, en gull
og silfur.
Og meðan þjóðin af heilum
huga tekur undir þessa vísu með
Þorsteini Erlingssyni, þá hefur
hún ekki tínt öllum eplunum
hennar Iðunnar:
Mörg sú neyð, sem örgust er
og ég kveið í hljóði,
síðast leið við söng frá þér
Sigurður Breiðfjörð góði.
Jóh. Ásgeirsson.