Heima er bezt - 01.11.1958, Síða 13

DR BERNHARD GR2IMEK
ÚR MYRKVIÐUM AFRÍKU
/'
Æ'. a m héldum við mílu eftir mílu, eftir örmjóum
stíg, sem margar kynslóðir veiðimanna höfðu
troðið um sólbrennda sléttuna. Hitinn var næst-
um óþolandi, og síðasta þorpið, þar sem hvítir
menn höfðu aðsetur, var langt að baki. Leiðsögumaður-
inn, sem var svertingi, stikaði léttum, öruggum skref-
um á undan okkur, sem fylgdum á eftir í halarófu,
hver eftir sínu megni. Einstöku skógarlundir og belti
sáust hingað og þangað um sléttuna, sem órækur vott-
ur þess, að þar drægi í lægðir og einhvern rakavott
væri að fá.
Ég var fullur æsings og eftirvæntingar eftir því, að
ef til vill auðnaðist mér á þessum degi að sjá nílhest í
heimkynnum sínum. En þótt við værum hér á Fíla-
beinsströndinni, var slíkt engan veginn fyrirhafnar-
laust. Nílhestarnir hafa verið veiddir svo gegndarlaust
árum saman, að þeir hafa sífellt flúið lengra og lengra
inn í landið. Þar að auki eru þeir bæði styggir og varir
um sig. Við áttum ekki annars úrkosti en að leita og
leita, og sjá svo til, hvort við hefðum erindi sem erf-
iði.
Nokkra undanfarna daga hafði ég kennt sársauka í
sitjandanum. En aldrei var tími til að afklæðast og
kanna hvað að væri. Þá hafði nagli rekist upp í annan
skóinn minn, og af þessu leiddi, að ég kenndi sársauka
við hvert fótmál. En við vonuðum að ná til Bandama-
árinnar fyrir hádegi, og ég var staðráðinn í að halda
áfram hvíldarlaust,á hverju sem gengi,unz þangað kæmi.