Heima er bezt - 01.12.1964, Side 13

urn kom fyrir atvik, sem er til marks um þetta hugar-
ástand.
Krakkar (þ. á. m. ég) voru vanir að safnast í stóran
hóp á árbakkanum, nálægt austurenda brúarinnar. Þetta
var allviðamikil timburbrú og tengdi aðalgötu þorpsins
við vesturhlið dalsins, en þar hafði verið gerður upp-
hleyptur vegur um lágt land yfir að Pellý-vagnslóðinni.
Við báða brúarenda var fest upp viðvörun til almenn-
ings um að „hver, sem færi hraðar yfir brúna en með
gönguhraða, yrði lögsóttur“.
Nú tók einn krakkinn eftir því, að eitthvað, sem
líktist gripahjörð, var á hreyfingu úr norðri í vestan-
verðum dalnum. Við fórum öll að góna á þetta, og urð-
um sammála um, að það hlyti að vera nautgripir, sem
villzt hefðu úr heimahögum, og héldum við svo áfram
leik okkar. En von bráðar var gaman okkar harkalega
truflað af glymjandi hófaslætti og andstyggilegum
öskrum. Sáum við hvar flokkur Indíána, um 20 manns,
kom á harðastökki eftir upphlevpta veginum og stefndi
á brúna. Máluð andlitin, íjaðrasörvin, sem í reiðgustin-
um sveigðust aftur með höfðinu, herópin, svo ógn-
þrungin, að blóðið í okkur ætlaði að storkna, — af þessu
öllu urðum við ofsahrædd og flýðum í allar áttir í leit
að felustað.
Indíánarnir létu sig aðvörunarspjaldið engu skipta.
Þeir hægðu ekki hið minnsta á sér, þegar að brúnni
kom, heldur þeystu yfir hana og riðu svo í loftinu í
gegnum bæinn og áfram, unz þeir hurfu upp yfir aust-
urbrún dalsins.
Atvik þetta olli talsverðu uppnámi í bænum, og auð-
vitað var varla um annað talað þann daginn og nokkra
næstu daga. Yfirleitt voru menn þó á einu máli um það,
að ástæðulaust væri að óttast. Þessi flökkuflokkur indí-
ánskra garpa hefði bara ekki staðizt þá freistingu, þeg-
ar hann kom á upphleypta veginn, að hleypa fákum sín-
um á æðisgenginn sprett, veita villtu eðli sínu útrás, og
þá um leið, ef svo vildi verkast, að gera alla þá, sem á
vegi þeirra yrðu, brjálaða af hræðslu.
Ekki höfðum við dvalizt í Shellmouth fulla tvo mán-
uði, þegar sú frétt barst, að járnbrautin, sem menn
höfðu gert sér svo ákafar vonir um, ætti ekki að fara
þar í gegn. Henni hafði verið valin ný stefna, og átti
hún nú að leggjast yfir dalinn 25 km sunnar. Þar hafði
smáþorp risið fyrir skemmstu. Afleiðingar þessarar
ráðabreytni komu fljótt í ljós. Allmargt manna og ýmis
fyrirtæki fluttust þegar brott. Sögunarverksmiðjan var
upp tekin, flutt niður dalinn og endurbyggð á árbakk-
anum fast við ákveðið leguland jámbrautarinnar. Þorp-
ið fékk nú nafnið Mill'wood.
Faðir minn hélt áfram að vinna í sögunarverksmiðj-
unni. í hjáverkum tókst honum að koma upp allstórum
íbúðarskúr, skammt frá verksmiðjunni, og fluttum við
í hann strax og honum var lokið. Hann var mildu rúm-
betri en sá, sem við höfðum í Shellmouth, og fór nú
betur um okkur. Föður mínum tókst líka, skömmu eft-
ir að við settumst að í Millwood, að kaupa tvær kýr.
Seljandinn bjó í grennd við þorpið á búréttarjörð, sem
hann hafði tekið nokkrum árum áður, og átti hann nú
laglega gripahjörð. Kýr okkar voru báðar mjólkandi,
og nutum við nú þess munaðar, að hafa dag hvern nýja
og kostgóða mjólk og rjóma og þurfa ekki lengur að
spara hvern dropann. Var okkur þetta alveg ný reynsla
og mikils metin. í dalnum var nóg um gras handa kún-
um, baunafeðmingur og rauðtoppur á lágsvæðum, og
mikið vatn og gott.
Hús okkar, ef hús skyldi kalla, stóð á fallegum, slétt-
um og skóglausum bletti nálægt árbakkanum, hátt frá
vatnsborði árinnar. Þar var rúmgóður og svalur kjall-
ari, klæddur innan með úrgangsborðum, svo að mold-
arveggirnir hryndu ekki inn. Fram með einum veggn-
um var moldarbálkur, um 18 þumlunga breiður og 2
feta hár. Þar kom móðir mín fyrir mjólkurtrogunum
til kælingar og til að láta rjómann safnast ofaná. Kjall-
arinn var þurr og þokkalegur og furðu kaldur, jafnvel
í hitum, og virtist allt geymast þar vel. Niður í hann
lá stigi og í eldhúsgólfinu yfir honum var skellihurð
eða kjallaralok. Morgun einn fór móðir mín niður til
að sækja mjólkurtrogin, og sá þá sér til skelfingar, að
öll voru þau meira eða minna full af litlum, svörtum
eðlum, sem syntu um í mjólkinni. Við fengum hvorki
mjólk né rjóma þann daginn. Var okkur sagt, að smá-
kvikindi þessi, sem venjulega héldu sig niður við vatns-
borðið og virtust eiga þar sínar náttúrlegu bækistöðv-
ar, klifu upp á árbakkann og leituðu sér felustaða, þeg-
ar þrumuveður geysuðu. Nóttina áður en þetta bar við
hafði einmitt gengið aftaka þrumuveður, og var nú
kjallaragólfið krökkt af eðlum. Það var alls ekkert
áhlaupaverk fyrir föður minn, að fjarlægja þær. En
ekki gerðu þær okkur neinn óskunda framar.
# * *
Tíminn stóð ekki í stað. Hinir löngu sumardagar
liðu hjá, viðburðasnauðir — nema þá að því leyti, að
óteljandi margt er það, sem ber fyrir augu átta ára
gamals drengs. Allt er það honum nýtt. Þegar hann fer
rannsóknarferðir sínar um nálæg gil eða klifrar um
brekkurnar, býr hvert spor yfir unaðslegu ævintýri,
fullu af forvitnilegum uppgötvunum. En að lýsa draum-
um mínum og sýnum og þeim sælukenndum, sem rölt-
ið þarna úti í náttúrunni veitti mér, væri of víðtækt
umtalsefni.
Járnbrautin komst til Millwood í ágústmánuði, ef ég
man rétt, og nú fóru lestir að koma daglega með fólk
og flutning.
Um það leyti kom fjölskylda frá íslandi, sem var ein
þeirra, sem hugðu á landnám i Þingvallabyggð. Þetta
var Helgi Ámason, Guðrún kona hans og tveir ungir
synir þeirra. Eldri drengurinn, Helgi („Helgi yngri“),
var sem næst 5 ára, hinn hvítvoðungur, sem fæðzt hafði
á hafi úti og verið gefið nafnið Camoens, — eftir skip-
inu, sem flutti fjölskylduna yfir Atlantshafið.
(Framhald.)
Heima er bezt 441