Heima er bezt - 01.01.1965, Síða 39

— Það er fallegt af þér að vilja ekki kenna ömmu
þinni um, hvernig þú lítur út, kindin mín, sagði afi
hlýlega og brosti. — Þetta er mjög hreinskilin stúlka,
skal ég segja ykkur. Hún segir hverjum sem er til synd-
anna, en gjarnan mætti hún gæta munnsins á sér betur
og vera ofurlítið viðráðanlegri. En þetta er trippi enn
þá og á eftir að stillast. Ég vona, að þið verðið vinir,
en verði svo ekki, munið þá, að sá gamli er traustur
bandamaður hennar, og sú stutta lætur ykkur ekki eiga
neitt hjá sér.
Afi lyfti vísifingri ógnandi, en brosið í augum hans
og glettnin í rómnum kom þeim öllum í gott skap.
Það yrði áreiðanlega gaman að kynnast þessum gamla
afa með hvíta jólasveinsskeggið síða.
Amma stóð í dyrunum, þegar þau lentu. Hanna stökk
í land og batt bátinn fastan.
— Við skulum nú láta þetta eiga sig, ég veit að amma
bíður með kaffið, sagði afi og stökk furðu léttilega
upp á klöppina, svo rétti hann konunni höndina, en
Áki stökk í land með Sverri, sem rak upp skelfingaróp.
— Ég er fegin að hafa fast land undir fótum, sagði
konan. — Ég er engin sjóhetja, enda alin upp lengst
fram í dal og sá ekki sjó fyrr en eftir fermingu.
Hanna María starði á konuna, hvers konar dalur var
það nú, þar sem ekki sást á sjó? En hve aumingja kon-
unni hlaut að hafa leiðst, þegar hún var lítil.
Harpa íitla kom á harða hlaupum og horfði forvitin
á allt þetta fólk.
— O, hvað hún er falleg, sagði Sonja með aðdáun
og klappaði lambinu.
— Ég á hana, sagði Hanna hreykin og gleymdi nú
alveg útliti sínu.
— Er það þá eign! Ég á tíu lömb, og þau eru öll
miklu fallegri en þessi litli grislingur, sagði Óli með
fyrirlitningu. — En hundurinn er fallegur, bætti hann
við og ætlaði að láta vel að Neró, en hann sýndi víg-
tennumar og fitjaði upp á trýnið ófrýnn á svip.
— Ég á Neró líka, sagði Hanna María.
— O, — þú ert bara að grobba, sagði Óli og skellti
í góm. — En annars get ég vel trúað því, hann er bæði
ljótur og illa siðaður, eins og þú, svo rak hann tunguna
út úr sér, eins langt og hann gat, og tók á sprett heim
á eftir hinu fólkinu.
Áki stóð einn eftir hjá Hönnu, sem horfði á eftir
Óla með leiftrandi augum, sem vom þó full af tárum.
— Þetta skal ég muna þér, tautaði hún og kreppti
hnefana.
Óli sneri sér við og kallaði: — Ég skal láta Skúla
skjóta þennan flæking, þegar hann kemur.
Hanna kom ekld upp nokkm orði fyrir undrun. Hún
leit á Aka, sem enn stóð kyrr og strauk Hörpu litlu.
— Hann er bara að stríða þér, láttu það ekki á þig
fá, sagði hann rólegur.
— Og ég skal kaffæra þig í sjónum! hrópaði Hanna
á eftir Óla, sem sneri sér við og skellihló.
— Gerðu það bara! kallaði hann á móti.
Áki brosti og gekk af stað heim.
Úti á hlaðinu stóð amma og bauð þau velkomin og
bað þau að ganga í bæinn og fá sér kaffisopa.
Þau sátu öll og drukku kaffið og borðuðu volgar
lummur með, þegar Hanna María læddist inn. Amma
opnaði munninn til að segja eitthvað, en afi gaf henni
merki, og hún sagði ekki neitt.
— Hvað heitir þetta hús? spurði Sonja.
— O, það heitir nú Kot, telpa mín, sagði afi og
brosti.
Hanna leit á hann og svo á krakkana, sem hlóu öll.
— Nei, það heitir Fellsendakot, sagði hún.
— Alveg rétt, sagði afi, — en það man það nú enginn
lengur, og allir kalla það Kot.
— Hanna í Koti lifir á floti! tautaði Óli ofan í boll-
ann sinn.
Guðný leit á hann og gaf honum merki um að þegja.
Hanna þoldi ekki lengur við inni, hún læddist fram
og lokaði hljóðlega á eftir sér, svo tók hún sprettinn
ofan að sjó, niður í Táradalinn sinn.
Neró hafði orðið eftir inni, og nú tók honum að
leiðast. Hann lagði aðra framlöppina á hurðarhúninn
og opnaði lipurlega eins og maður. Enginn veitti hon-
um eftirtekt nema Áki, sem þakkaði fyrir sig í snatri
og hélt út á eftir seppa.
— Halló, kunningi! kallaði hann á eftir Neró, sem
nam staðar og beið eftir honum. Áki klóraði honum á
bak við eyrun, og Neró sleikti hann á kinnina, og
þannig innsigluðu þeir vináttu sína, sem entist meðan
báðir lifðu.
— Hvar er Hanna? spurði Áki.
Neró tók á sprett niður að sjó, og Áki á eftir.
Áki tók ekki eftir telpunni, fyrr en hann var kom-
inn ofan í lautina, og kunni þá ekki við að snúa til
baka. Þegar Hanna María varð hans vör, spratt hún á
fætur öll tárvot og rauðeyg.
— Því ertu að gráta? spurði Áki vandræðalega.
— Ég er ekkert að gráta, svaraði Hanna og þurrk-
aði sér í framan með handarbakinu.
— Þú skalt ekki taka það nærri þér, þó Óli sé að
stríða þér. Ef þú lætur þér standa á sama, hefur hann
ekkert gaman af því og hættir. Ég hugsa að þið eigið
eftir að verða beztu vinir.
— Beztu vinir! át Hanna upp eftir honum með fyrir-
litningu. — Ég ætla aldrei að tala neitt við ykkur, þið
eruð öll Ijót og leiðinleg, — heldurðu að ég hafi eltki
séð, að þú hlóst líka, þegar afi sagði, að við ættum
heima í Koti.
— Já, ég skal segja þér, að ég var ekki að hlæja að
því, heldur--------
En Hanna ætlaði ekki að hlusta á meir, hún tók á
rás út með sjónum, og Neró á undan, sem kólfi væri
skotið, hann hafði séð, að óboðinn gestur var kominn
út í litla bátinn, sem Hanna María átti, en það var
meir en Neró þoldi. Hann vissi ekki til, að neinn hefði
rétt til að fara um borð í þann bát nema hann sjálfur
og eigandinn.
Óli var handfljótur að leysa landfestina, en þó aðeins
Heima er bezt 35