Heima er bezt - 01.09.1965, Síða 13

ast niður. Þó var það ekki fyrr en „sultaráratuginn",
að verulega fór að kreppa að mönnum, svo að skortur
varð jafnvel á brýnustu nauðsynjum. Viðskiptalífinu
hnignaði, og eftirspurn manna eftir timbri þvarr mjög.
Víst er um það a. m. k., að þeir gátu ekki borgað það.
Lánstraust mitt hjá heildsölum, sem ég hafði verzlað
við, var enn gott, og þeir hefðu hiklaust sent mér allt
það timbur, sem ég hefði beðið um, en tilgangslaust
var að birgja sig upp með vöru, sem ekki var unnt að
selja. Gömlu, traustu landnemunum og niðjum þeirra
datt ekld einu sinni í hug að biðja um lán.
A þessum árum tók ég að mér umboðssölu á vörum
frá olíufélaginu Imperial Oil, — steinolíu, hráolíu,
benzíni og smurolíum. Viðskipti þessi tóku aðeins til
sveitanna, því að í bænum hafði félag þetta enga olíu-
stöð. Þessa umboðsverzlun hafði ég á hendi í 18 ár
samfleytt. í mörg ár rak ég jafnframt vöruflutninga-
miðstöð og ók vörum fyrir kaupmennina í bænum.
Sumarið 1936 seldi ég timburbirgðir mínar og lóðir
manni að nafni Nye, frá McGregor, Manitóba. Hafði
ég þá rekið timburverzlun í 23 ár. Ég hélt áfram olíu-
sölunni og vöruflutningunum. Auk þess vann ég dálítið
við trésmíðar og húsamálningar.
En árið 1941 bauðst mér húsvarðarstaða við yfirfor-
ingjasetrið í MacDonald-herflugstöðinni. Guðni mágur
minn hafði þá líka atvinnu í flugstöð þessari, svo og
góðvinur okkar einn, Steve Ericson. Við máttum ráða
því sjálfir, hvort við værum í „innanbýli“, og borga
þá allt fæði, eða í „utanbýli“, og hafast þá við í eigin
vistarverum á aðliggjandi búðasvæðum. Við kusum hið
síðara og byggðum okkur skúr saman, allir þrír, höfð-
um matarfélag og matreiddum allt sjálfir, nema mið-
degismat, því að hann mátti fá við mjög hóflegu verði
inni í flugstöðinni, og voru notuð matarkort. Kaupið
var 83 doll. á mánuði, en eftir hverja 10 daga veittist
48 stunda fjarvistaleyfi. Ég hafði minn eigin bíl, og
ókum við því heim til Langruth í leyfum okkar. Vist
þessi var allánægjuleg upplifun, vinnan ekki erfið og
samkomulagið í skúrkrílinu ágætt.
Tveim árum síðar (1943) seldum við hús okkar í
Langruth og fluttumst til Winnipeg. Fólkið í Langruth
og héraðinu í kring var svo elskulegt, að halda okkur
kveðjusamsæti í samkomuhúsi bæjarins. Ég er hræddur
um, að tilfinningarnar hafi borið mig nokkuð ofurliði,
þegar ég stóð upp til að þakka öllum mínum góðu
vinum þetta ágæta vinarbragð, góðar óskir þeirra og
gjafir. Eg var búinn að vera 50 ár í héraðinu, þar af
30 ár í Langruth, og fannst mér nú, er ég kvaddi, að
ég væri að skiljast við mikið af sjálfum mér. Fram á
þennan dag hlýnar mér um hjartarætur, þegar ég hugsa
um öll samskipti min við fólk þessarar byggðar.
1 Winnipeg.
Ég hafði enn atvinnu í flugstöðinni eftir búferla-
flutninginn til Winnipeg. Kona mín bjó þar í leiguíbúð
og ég kom heim í 48-stunda-fríum mínum. Tveir synir
okkar, Louis Harold (Hardy) og Stanley, gengu í flug-
herinn. Hardy varð flugforingi og Stanley yfirmaður
í véladeild flughersins. Báðir gegndu herþjónustu aust-
anhafs og voru leystir úr henni, þegar þeir komu aftur
heim til Kanada 1945.
Framhald.
Heima er bezt 325