Heima er bezt - 01.09.1965, Blaðsíða 31

fór að sofa, en hún kenndi mér aldrei að biðja Guð
svona, eins og þú kannt að gera. Heldurðu að hann lofi
mömmu að lifa, ef ég bæði hann þess núna, þegar hún
er svona voða mikið veik?
— Já, Erla mín. Honum er enginn hlutur ómöguleg-
ur, og þú hefir lært kristin fræði eins og ég.
— Já, auðvitað gerði ég það.
— Manstu þá ekki eftir mörgum kraftaverkum, sem
Jesús Kristur gerði, það var alltaf verið að koma með
sjúka menn til hans, og hann læknaði þá alla.
— Já, en þá var hann hérna á jörðinni.
— Já, Erla mín, ég veit það, en hann er alltaf sá sami,
þó að við sjáum hann ekki hér á jörðinni, það sagði hann
sjálfur við lærisveina sína: Sjá ég er með yður alla daga
allt til enda veraldarinnar.
— En hvað þú mannst þetta vel. En ég hef aldrei
hugsað um þetta, síðan ég lærði það hjá prestinum ferm-
ingarvorið mitt .... Ósköp ertu góð, Nanna mín, að
rifja þetta upp fyrir mér núna, þegar ég á svona bágt.
En ég kann bara ekld að biðja Guð nógu vel að lofa
mömmu að lifa, því að mér hefir aldrei verið kennt að
biðja hann svoleiðis.
— Þú þarft ekki að hafa mörg orð, hjarta þitt er eins
og opin bók fyrir Guði, þegar þú kemur fram fyrir
hann í bæn.
— Góða Nanna mín, hjálpaðu mér til að biðja Guð
fyrir mömmu, að hún megi lifa. Erla horfir barnslega
blíð og biðjandi á Nönnu. Nanna er bezt af öllum sem
hún hefir kynnzt, og betri systur getur enginn átt.
— Já, Erla mín, við skulum báðar biðja fyrir mömmu
þinni að hún megi lifa, og nú skulum við krjúpa sam-
an hérna við legubekkinn þinn.
Þær rísa á fætur, og síðan krjúpa þær saman. Heit
bæn fyrir frú Klöru, að hún megi lifa, stígur frá hjört-
um þeirra beggja á hljóðlátan hátt. Allur ótti er horfinn
úr sál Erlu, er bæninni lýkur, mamma hlýtur að lifa,
Guð er svo góður.
Eftir skamma stund er Erla háttuð og lögst til hvíld-
ar, en Nanna situr hjá henni og heldur í hönd hennar,
þar til hún er sofnuð værum blundi. Þá háttar Nanna
einnig og leggst til hvíldar, en hugur hennar dvelur um
stund við atburði kvöldsins. Hún er Sigurrósu fóstur-
móður sinni þakklát fyrir allt sem hún hefir fyrir hana
gert, en þó mest fyrir það, að hún skyldi kenna henni
bami að þekkja Guð á réttan hátt, og nú gat hún bent
þessari ungu barnslegu stúlku á þann veg í raunum henn-
ar, af því að hún þekkti hann sjálf. Og Nönnu fannst
á þessari stundu, að hún muni oft þurfa á því að halda
sem veganesti í framtíðinni, og út frá þeirri hugsun
sofnar hún.
Erla vaknar af löngum, djúpum svefni. Faðir hennar
stendur hjá henni við legubekkinn og strýkur hönd
sinni blíðlega um vanga hennar.
— Vina mín, það er kominn tími til að rísa úr rekkju,
segir hann glaðlega. — Og nú hefi ég góðar fréttir að
færa þér.
Erla rís upp í skyndi:
— Er mömmu farið að batna?
— Já, það var hringt til mín frá sjúkrahúsinu snemma
i morgun og mér tilkynnt að læknarnir telji hana nú úr
allri lífshættu, það hafi skipt mjög snögglega um líðan
hennar í nótt.
— Ó, pabbi, svona er Guð góður. Nanna kenndi mér
í gærkveldi að biðja Guð að lofa mömmu að lifa, og
hann hefir heyrt bænirnar okkar.
— Jæja, vina mín. Svo að Nanna leiddi þig inn á þá
hraut í örvæntingu þinni í gærkvöld.
— Já, pabbi, og þá var ég ekkert hrædd lengur.
— Nanna er líklega dálítið einstök nútímastúlka, og
mér þykir vænt um, að þú skulir hafa kynnst henni.
— Fósturmóðir Nönnu kenndi henni þegar hún var
lítdl, að biðja Guð alltaf að hjálpa sér, þegar hún átti
eitthvað bágt, og hann gerði það alltaf. — En af hverju
kennduð þið mamma mér þetta ekki líka pabbi? ,
Magnús lögmaður lítur niður fyrir sig og svarar ekki
strax. Þessi barnslega spurning er sú viðkvæmasta, sem
fyrir hann hefir verið lögð. Hví hefir hann ekki kennt
barninu sínu að þekkja Guð á réttan hátt? Af því að
hann hefir ekki iðkað trú sína sjálfur sem skyldi, þótt
siðgæðishugsjón kristindómsins hafi ávallt í undirmeð-
vitundinni stjórnað lífsviðhorfum hans og störfum.
,Hann strýkur um vanga Erlu og segir angurblíðum
rómi:
— Ég hefi ekki sjálfur átt næga trú til þess að geta
kennt öðrum, en þú skalt taka Nönnu þér til fyrirmynd-
,ar í þeim efnum, — og það þyrfti ég einnig að gera,
barnið mitt.
— Nú veit ég, hve Guð er góður, og ég skal líka
alltaf biðja hann.
— Já, vina mín, gerðu það, því það er rétta hamingju-
leiðin. —
Erla snarast fram úr legubekknum og fer að klæða
sig, en Magnús lögmaður gengur út úr herbergi dóttur
sinnar. Þetta samtal þeirra gleymist honum ekki. Sál
hans er frjór jarðvegur fyrir hið góða og fagra, hvar
sem það mætir honum, og þrátt fyrir hans miklu mennt-
un og þekkingu finnst honum nú, að hann eins og Erla
hans litla muni þurfa að læra af bústýrunni ungu hið
eina nauðsynlega.
Tíminn líður. Frú Klara hressist óðum á sjúkrahúsinu,
og einlæg gleði ríkir á heimili hennar. Nú er fagur
sumarmorgunn. Magnús lögmaður og Erla eru bæði
farin að heiman til vinnu sinnar, og Nanna er ein heima.
Hún hefir lokið morgunstörfum sínum innan húss og
gengur því næst út í blóma- og trjágarðinn umhverfis
húsið, til að hreinsa þar og lagfæra. Sól ljómar í heiði,
og hlýr sunnanblærinn ber með sér blómailm og viðar-
angan að vitum hennar, en þröstur syngur í trjátoppi í
garðinum skammt frá henni.
Þetta er yndisleg morgunstund, þrungin fegurðar-
töfrum íslenzkrar náttúru. Og Nanna er svo heilluð og
önnum kafin við ánægjulegt starf sitt, að hún veitir því
Heima er bezt 343