Heima er bezt - 01.09.1965, Blaðsíða 35

424. Ég hleyp eins og fætur toga burt
frá flökkuntanna-búðunum. En skyndi-
lega kemur ungur maður fram úr skúg-
arkjarrinu og grípur í handlegginn á
mér: — Stillt’ þig gæðingur! kallar hann.
— Hvað er um að veraf
425. Meðan ég er að segja unga mann-
inum sögu mína, koma flökkumennirnir
hlaupandi til okkar. Og þeir hlusta jafn-
vel á sögu mína. Virðist þeim þá renna
reiðin og verða nú afar vingjarnlegir.
426. Við vissum ekki, að þetta væri
hundurinn þinn, segir einn Sígauninn.
Við héldum að gamla frúin ætti hann.
.... Ég fer nú aftur til flökkumanna-
búðanna með þessum náungum, og þar
fæ ég Mikka aftur!
427. Og ég fæ ekki aðeins Mikka, held-
ur líka körfu undir Mikka til að festa á
bögglagrindina. Nú skín sól í heiði! —
Glaður og sigri hrósandi hjóla ég nú
heim aftur með minn trygga Mikka.
428. Við heimkomuna mæti ég frú
Berman á hlaðinu. Hún horfir byrst á
mig og Mikka og segir valdsmannlega:
— Verði ekki hundurinn sá arna rekinn
burt af heimilinu, segi ég upp hjá lög-
manninum!
429. Síðan kemur Haukur lögmaður út
á hlaðið og segir við mig: — Frú Berman
hótar að segja upp og fara héðan, losir
þú þig ekki við hundinn, segir hann. —
Hér er því ekki um annað að ræða: Þú
verður að láta frá þér hundinn, Oli!
430. Láta írá mér hundinn! svara ég
skelkaður. Er svo að skilja, að ég eigi að
láta Mikka frá mér? Það get ég aldrei
sætt mig við. Mikki verður hjá mér, —
annars fer ég burt líka ....
431. Jæja, þú ætlar þá líka að gera
uppistand, segir Iögmaðurinn reiður. En
þá skal ég kenna þér annað lag ....
Hann þrífur í handlegginn á mér og
fer með mig upp í herbergi mitt og læsir
mig þar inni.
432. Um kvöldið sé ég út um gluggann,
að maður gengur burt frá húsinu með
hund í bandi. Mér verður bilt við.
Mikki! Já, sannarlega er þetta Mikki!
Lögmaðurinn hefur þá gefið einhverjum
elsku Mikka minn!