Heima er bezt - 01.09.1965, Síða 25

ég á leið frá Þórshöfn á Langanesi austur og suður í
Vopnafjörð. Með mér var ágætur fylgdarmaður, sem
Jóhann hét. Veður var gott og snjólaust í byggð. Við
vorum einhesta. Ég var með bakpoka á baki og báðir
vorum við með farangur í hnakktöskum aftan við
hnakkana og fylgdarmaður minn reiddi dálitla tösku
fyrir framan sig. Nálægt Djúpalæk á Langanesströnd
áðum við um stund. Farið var að halla degi, en veður
enn blítt. Er við lögðum upp, gekk ég óvart að hesti
fylgdarmannsins og ætlaði á bak. Hestur þessi var rauð-
ur, en minn reiðskjóti var grár að lit, þrekmikil og gang-
góð hryssa. Við hlógum báðir mikið að þessum mis-
tökum, en svo steig ég á bak á Rauð, úr því að ég var
þar kominn. Ekki höfðum við farið nema stuttan spöl,
eftir greiðfærum melum, er Rauður stakkst á hausinn
á sléttri götunni á hröðu tölti, en ég hraut langt fram
af honum.
Við komumst báðir bráðlega á fætur aftur. Ekkert
sást á Rauð, og ég virtist líka hafa sloppið sæmilega frá
byltunni, en þó hafði ég komið hart niður á hægri öxl
og fann til óþæginda efst á síðunni við bringubeinið. Ég
gat þó hreyft handlegginn og tilkenningin var í fyrstu
ekki svo sár. Ég fór því strax á bak aftur og nú á minn
reiðskjóta, og svo var ferðinni haldið áfram eftir áætl-
im, eins og Ameríkumenn segja um geimflugið. Eftir
rúman hálfan mánuð var ég kominn á Eskifjörð, og
hafði allt gengið vel í ferðinni, nema ég átti mjög erfitt
með svefn fyrstu næturnar vegna meiðslisins. A Eski-
firði bað ég vin minn Einar Ástráðsson að athuga þetta.
Sagði'hann mér, að tvö rifin hefðu brákast og væri
ekkert við þessu að gera héðan af. Þetta batnaði svo
smátt og smátt af sjálfu sér.
7.
VOPNAFJÖRÐUR OG HELLISHEIÐI
Vopnafjörður er fagur og víðlend byggð. Aðal-
byggðin er í þremur dölum, er heita: Selárdalur, Vest-
urárdalur og Hofsárdalur. í sögum sínum nefnir Gunn-
ar Gunnarsson skáld sveitina Þrídalasveit.
Er Vopnafjarðarhérað eitt glæsilegasta landbúnaðar-
hérað landsins. Dalirnir, einkum tveir þeirra, Vesturár-
dalur og Hofsárdalur eru gróðursælir dalir og fagrir.
Mörg merkisbýli eru í þessari víðlendu, fögru sveit, og
eitt þeirra vil ég sérstaklega nefna, sem er sögufrægt að
fornu og nýju. Þetta býli er Bustarfell, sem alla tíð
hefur verið stórbýli og höfðingjasetur. Talið er að
Bustarfell hafi verið lengst allra býla í eigu sömu ætt-
ar, næst Skarði á Skarðsströnd.
Á Bustarfelli eru nú reisuleg og stílhrein bæjarhús,
eins og þau gerðust á nítjándu öldinni. Hefur bærinn
nú verið gerður upp óbreyttur, og allt hið gamla end-
urnýjað. Er bærinn nú í tölu þeirra bæja, sem Þjóð-
minjasafnið hefur umsjón með og sér um viðhald á, svo
sem eins og Glaumbær í Skagafirði, Grenjaðarstaður í
Aðaldal og fleiri bæir. En sá er þó munurinn á, að enn-
þá er búið í hinum gamla, glæsilega bæ að Bustarfelli,
en aðrir slíkar bæir eru aðeins sýningarstaðir, og sér-
staklega opnir til sýningar um sumartímann. Bustarfell
var fyrrum sýslumannssetur og ætla ég að segja hér
eina sögu úr Þjóðsögum Jóns Ámasonar frá þeim tím-
um.
Sagan heitir:
Sýslumannskonan á Bustarfelli.
Er hún skráð þar eftir handriti Jóns alþingismanns
Sigurðssonar frá Gautlöndum.
Höfn í Bakkafirði. Gunnólfsvik-
urfjall handan Bakkaflóa.
Heima er bezt 337