Heima er bezt - 01.06.1973, Blaðsíða 14

THEÓDÓR GUNNLAUGSSON FRÁ BJARMALANDI:
Labbaé á milli lanclshorna
Fimmtán daga ferðalag
(FRAMHALD)
Á sama augnabliki er hurðin opnuð og inn kemur hús-
móðirin, sem við þóttumst fá sannanir fyrir þarna í
stofunni, eftir svipuðum leiðum og leynilögreglumenn.
Og enn var hún létt og kvik í spori þótt hún bæri stærð-
ar bakka með brauðfati, bollapörum, sykri og rjóma,
og rósóttri kaffikönnu svo óvenju spengilegri, að það
beint sópaði af henni eins og einni stórglæsilegri skip-
stjórafrú, sem ég sá í Reykjavík. En til allrar hamingju
höfðum við ekki ráðizt í það stórræði sem okkur flaug
í hug til að losna við vatnið úr skónum, heldur röðuðum
við þeim kyrfilega fram við dyr eftir að hafa troðið
öllu, sem þeim átti að fylgja á kaf niður í þá. Og jafn-
skjótt og kaffið var komið á stofuborðið og frúin hafði
sagt okkur að gjöra svo vel, varaði Mundi bróðir hana
við vatnsílátunum fram við dyrnar. Því svaraði hún með
brosi, sem ég tók vel eftir. Sennilega hafði hún sjaldan
kynnzt svona spaugilegum ferðalöngum.
Þegar ég hafði drukkið kaffið með ósviknum skammti
af brauðinu, sem var handa mörgum, reis ég á fætur og
fann nú áberandi til einhvers stirðleika um mjaðmirnar.
Ég mundi hreint ekki eftir að hafa kynnzt því fyrr. Það
liðkaðist þó fljótt, sem betur fór og í stólnum mínum í
horninu var bezt að vera. Þar fékk kaffið næði til að
skola burtu þessari bölvuðu ólund í mjöðmunum. Það
stóð heldur ekki á því. Á svipstundu streymdi um mig
þessi himneska ró, frá höfði niður í tær. Og ég ber held-
ur ekkert á móti því að hafa dottað. Það síðasta, sem ég
man eftir var að Mundi bróðir stóð enn við bókaskáp-
inn, greip þar bók og sagði um leið: „N-e-ei. Þú ert þá
þarna. Það er orðið langt síðan ég hef handleildð þig.“
Eftir litla stund er handfangi hurðarinnar snúið enn
og hún er opnuð hægt en ákveðið. Ég heyri að það er
ekki frúin. Þrekvaxinn, fremur lágur maður en festu-
legur kemur inn og býður gott kvöld. Mér sýnist hann
dökkhærður og dökkbrýndur í rökkrinu, og þegar hann
horfir til okkar móti birtunni sýnist mér augun líka
tinnudökk og frá þeim stafa óvenju bjartir glampar. Mér
flýgur í hug að á bak við þessi augu búi án efa leyni-
straumar, á sama hátt og á bak við rúður bókaskápsins
er stendur þarna út við vegginn. Þetta er húsbóndinn,
Gunnar Þórðarson, á að gizka um þrítugt. Hann tekur
sér sæti gegnt Munda bróður og þeir fara strax að tala
saman. Gunnar spyr um ferðalag okkar og ferðaáætlun.
Mundi bróðir aftur á móti um heilsufar manna á liðnum
vetri, hvernig menn væru almennt staddir með hey o. fl.
Og ekki leið á löngu þar til bókaskápurinn barst í tal.
Lét Mundi bróðir í ljós undrun sína yfir því, hvað þar
væru margar ágætar bækur. Gunnar virtist á hina hlið
furða sig á því, hve gaumgæfilega hann hafði farið í
gegnum þær á svo skammri stund.
Mest af spjalli þeirra fór inn um annað eyrað á mér
og út um hitt, því það breiddist um mig einhver blessuð
værð. Ég var víst farinn að skjótast inn í draumalöndín,
svona öðru hverju. í öllu falh sá ég þar einu sinni — fyrir
víst — voða golþorsk í loftköstum kringum lítið gat á
snæviþöktum ís. Já, Þarna kom það. Auðvitað var þetta
Hrútafjörðurinn. En á því furðaði mig þó meira, að
við gatið kraup maður með annan fótinn upp að hné
niðri í því. Þetta sá ég að var snjallræði, því með þessu
einfalda bragði var útilokað að þorskurinn kæmist aftur
til heimkynna sinna. Aftur botnaði ég ekkert í því, að
hann var svo fallega svarhöttóttur og kjafturinn afar
stór með eintómum vígtönnum, að ég hafði aldrei séð
neitt svipað áður. Og nú fór víst að koma líf í tuskurn-
ar, því ég heyri bresti í stólnum eða var það allt í
mjöðmunum? Þá heyri ég að Gunnar er að segja eitt-
hvað, og það leynir sér ekki að það sem hann segir hefur
áður verið gaumgæfilega athugað. Svo hverfur þetta
skyndilega, en í stað þess heyri ég að einhver öskrar:
„Ertu vitlaus maður. Ætlarðu að fara að vaða upp í
hákarlinn?“
Við þetta svar glaðvakna ég. Auðvitað hafði þetta
verið hákarl en ekki þorskur, þessi höttótti skratti sem
ég sá í loftköstum áðan á ísnum. Og nú vaknaði ég til
fulls. Þá er Gunnar farinn að spyrja Munda bróður eftir
för hans til Oxford og hvernig þar sé hagað kennslu
barna. Ég hefði fremur kosið að mega hafa frið við
hákarlaveiðarnar. Ef til vill fengi ég að kynnast þeim á
morgun, því út með Hrútafirðinum að austan lá víst leið
okkar. En hvað langt hafði ég ekki hugmynd um. Og
194 Heima er bezt