Heima er bezt - 01.06.1973, Blaðsíða 31

INGIBJÖRG SIGURÐARDÓTTIR
AUÐURÁ HEIÐI 5. HLUTI

Ýmsar hugsanir taka nú að streyma fram í vitund
Auðar, þar sem hún situr nú heimilislaus með börnin
sín þrjú, og ósjálfrátt læðist eitt og eitt tár niður föla
vanga hennar. Hún sér skýrt í huga bjartar svipmyndir
frá þeim hamingjudögum, er hún átti á nýstofnuuðu
heimili sínu hér fyrir fáum árum, og ber þær saman
við svipmynd líðandi stundar. Og skýrari andstæður
og skarpari mun varla hægt að finna. Ó, áfengisböl!
Hversu þungt getur ægivald þitt orðið.
Auður hrekkur skyndilega upp úr þessum döpru
hugleiðingum sínum. Vingjarnleg kona stendur við hlið
hennar og ávarpar hana glaðlega:
— Góðan dag, segir konan.
— Góðan dag, svarar Auður lágt og virðir konuna
fyrir sér, og þekkir hana þegar. Þessi kona heitir Þóra
og býr þar í nassta húsi. Auður hefir séð hana nokkrum
sinnum áður og heyrt hana kallaða Þóru, en ekkert
kynnzt henni fremur en öðrum í nágrenni sínu.
— Ert þú að flytja héðan? spyr Þóra því næst hlý-
lega'
— Já, ég bíð hér bara eftir því, að maðurinn minn
komi heim frá vinnu sinni, svarar Auður rólega, eins
og sé þetta allt ofur eðlilegt.
— Ert þú ekki konan hans Hreins Einarssonar?
~iú'
— Eg kannast svo vel við hann. Við vorum skóla-
systkin í Gagnfræðaskóla Reykjavíkur hér fyrir eina
tíð. Viltu ekki gera svo vel að koma inn til mín með
bömin á meðan þú bíður eftir manni þínum?
— Þakka þér fyrir, en það fer ágætlega um okkur
hér úti í sólskininu ,svarar Auður og brosir dapur-
lega. — Svo þori ég heldur ekki að skilja búslóðina mína
hér eftir í reiðuleysi.
— Það er ekki von ,en ég get bætt úr því. Við skul-
um bera búslóðina inn í kjallarann hjá mér. Þar er nóg
rúm fyrir hana, og þar má hún vera, þangað til þið
takið hana.
— Ég vil fara inn til þessarar konu, mamma, segir
Bergþór htli og nemur staðar hjá móður sinni og Þóru.
— Komdu líka, mamma!
— Jæja, góði minn, gerðu svo vel, svarar Þóra bros-
andi og strýkur blíðlega um ljósan koll drengsins. Ég
hefði sannarlega ánægju af því að þið kæmuð inn til
mín á meðan þið bíðið.
Auður stenzt ekki lengur boð þessarar vingjamlegu
konu, þó að hún væri búin að hugsa sér að bíða hér úti,
þar til Hreinn kæmi heim, en það er líka betra fyrir
bömin að vera inni, þegar kvölda tekur, og Auður
segir því:
— Eg þakka þér fyrir þetta góða boð og ætla að
þiggjaþað.
— Ég byrja á því að bera búslóðina þína inn í kjall-
arann, segir Þóra glaðlega.
— Við skulum gera það báðar, segir Auður og setur
tvíburana niður á grasflötina, og síðan hjálpast þær að
því að bera inn búslóðina. En að því loknu fer Auður
með börn sín til Þóm. Og senn líður að kvöldi.
Hreinn hefir lokið störfum dagsins og hraðar sér
heim. Hann gengur rakleitt að íbúð sinni og ætlar þar
inn að venju, en nú era dyrnar harðlæstar. Honúm
bregður kynlega við. Hvert hefir Auður farið með
bömin? Hún sem alltaf er vön að vera heima með
þau, þegar hann kemur frá vinnu sinni. Hann stendur
kyrr við dymar um stund og hugleiðir nánar þetta
óvænta atvik. En brátt rennur það upp fyrir honum,
að einmitt á þessum degi áttu þau að greiða húsaleig-
una, og meira að segja tveggja mánaða skuld. En vitan-
lega hefir Auður enga peninga haft til þess, og hann
veit ,að hún tekur sér mjög nærri að standa í vanskilum.
Og líklega hefir hún nú gripið til einhvers örþrifaráðs,
þegar hún var búin að tala við húseigandann og segja
honum, hvemig ástatt væri með greiðsluna. En hvert
hefir hún svo farið með börnin?
Sárt andvarp brýzt upp frá brjósti Hreins, og kvelj-
andi samvizkubit gagntekur hann, því enn hafa hin
Heima er bezt 211