Heima er bezt - 01.10.1978, Blaðsíða 5

Séra Sigtryggur og Hjaltlína
kona hans.
einsdæmi á Vestfjörðum um þetta leyti. Að minnsta kosti
man ég ekki eftir neinu öðru en prjónanærfötum, og
þannig klæddust allir sem ég þekkti, nema faðir minn. Þá
var kambagerðin ekki síður nýstárleg. Þeir stunduðu hana
heilmikið, pabbi og Kristinn bróðir hans, á meðan þeir
áttu heima fyrir norðan, en ekki eftir að þeir fluttust
vestur.
— Faðir þinn skráði eina bernskuminningu, frásögn-
ina um Gráa-Bola. Þar kemur fram, að faðir hans hefur
kallað hann Tryggva. Minnist þú þess, að faðir þinn væri
kallaður svo, eftir að þú ferð að muna eftir þér?
— Nei, ég heyrði hann aldrei kallaðan annað en Sig-
trygg eða séra Sigtrygg. Hins vegar átti bróðir pabba son,
sem hét Sigtryggur, og hann var alltaf kallaður Tryggvi,
og auðvitað var þeim bræðrum, pabba og Kristni, kunn sú
stytting þessa nafns.
— f greininni, sem þú skrifaðir um föður þinn, og sem
kom út i bók á síðastliðnu hausti, hefur þú á einum stað
eftir honum ummæli í þá átt, að honum hafi oft fundizt
eins og að lífi hans væri stjórnað og jafnvel eins og tekið
væri fram fyrir hendur hans. Þú segir enn fremur eitthvað
á þá leið, að sjálfur hafi hann talið, að allt hafi verið bezt,
eins og það varð. Leit hann þá á þetta sem guðlega forsjón
og handleiðslu, eða heldur þú að hann hafi búið yfir
einhverjum anga af forlagatrú?
— Hann leit áreiðanlega á þetta sem forsjón en ekki
forlög, enda finnst mér sú skýring líka nærtækari, og um
handleiðslu Drottins efaðist faðir minn aldrei, alla ævi
sína. Hann ræddi þetta einhvern tíma við okkur, nokkur
fermingarbörn, við spurningar, og þá sagði hann það
beinlínis, að þar hafi handieiðsla Guðs verið að verki,
þegar líf hans sjálfs tók einhverja nýja og óvænta stefnu.
— Næst langar mig að minnast á móður þína. Halldór
Kristjánsson segir í bók sinni, að föður þínum hafi verið
mjög annt um, að starf hennar væri metið að verðleikum.
Og var það ekki líka svo? Sat hún nokkurn tíma „í
skugga“ bónda síns?
— Nei, það held ég að hún hafi aldrei gert. Enda er
hún þeirrar gerðar, að hún hefði aldrei látið það verða
svo, — og pabbi hefði heldur ekki látið það viðgangast.
Það sem mér er minnisstæðast um móður mína frá
bernskuárum mínum, — og það sem fylgir henni enn
þann dag í dag, þar sem hún dvelst háöldruð hér í
Reykjavík, — er hin frábæra natni hennar og vandvirkni,
hvað sem hún tekur sér fyrir hendur, hvort heldur það er
smátt eða stórt. Hún var mikil garðyrkjukona á meðan
henni entist þrek til þeirra starfa, og hún sá að verulegu
leyti um Skrúð um langt skeið. Auk þess saumaði hún
mjög mikið og gerði þar marga ágæta hluti. Þannig bar
allt sem hún snerti á vott um dæmafáa vandvirkni og
smekkvísi.
— Það hlýtur að skapa hverri konu aukið álag og erfiði
að vera húsfreyja á stóru skólasetri, þótt hún annist ekki
mötuneyti nemenda eða hafi af þeim bein afskipti.
— Já, það er áreiðanlegt, og reyndar tók móðir mín
beinan þátt í skólastarfinu, þótt hún annaðist aldrei
mötuneyti nemenda. Hún kenndi mjög lengi handavinnu
í skólanum, og þar að auki varð heimilislíf foreldra minna
með öðrum hætti en það hefði orðið, ef skólinn hefði ekki
verið. Ég minnist þess frá barnsárum mínum, á meðan
pabbi var enn skólastjóri Núpsskóla, að þá borðaði hann
alltaf með skólafólkinu á veturna, en ekki með okkur,
fjölskyldunni. Þannig mun þetta hafa verið alla hans
skólastjóratíð, en annars var meginhluti hennar fyrir mitt
minni, því að pabbi stofnaði Núpsskóla árið 1906, en ég
fæddist ekki fyrr en 1921. — En fleira kom til. Þegar
nemendur veiktust, sem auðvitað bar alloft við, kom það
ekki sjaldan í hlut móður minnar að hjúkra hinum sjúku
og veita ýmsa aðra aðstoð.
— Þá er líklega mál til komið að víkja talinu að sjálfum
Heima er bezt 325