Heima er bezt - 01.10.1978, Blaðsíða 26

SNÆBJÖRG SIGURGEIRSDÓTTIR:
VINUR MINN
Hann heitir Örlygur Pálsson, en fáir þekkja hans
rétta nafn því einhverntíma í fyrndinni var
honum gefið gælunafnið Ölli. — Þegar fólk
" talar um hann segir það „hann Ölli“ í ein-
hverjum sérstökum tón sem ég hef aldrei getað skilgreint.
í þessum tón felst kannski hæðni, kannski meðaumkvun
eða glettni, ég er ekki viss. Eða kannski er þessi tónn í rödd
fólks bara tákn um hlutleysi, bara tómur og hljómlaus? —
Ég veit það ekki og það skiptir heldur ekki meginmáli. En
af hverju skyldi fólk tala um Ölla í sérstökum tón, frekar
en aðra? Jú, það er af því að hann er ekki eins og við erum
flest, hann er vangefinn. — Mér finnst það samt alls ekki
réttlæta áðurnefndan tón. Fólk tekur því sem sjálfsögðum
hlut ef einhver er rauðhærður, með hása rödd eða óvenju
hár eða lágur. Það er bara eðlilegt, því fólk er ólíkt, ekki
satt? Af hverju er Ölli þá ekki eðlilegur, þó að hann sé
svolítið öðruvísi en aðrir? — Kannski að tónninn sé bara
falskur?
Mér finnst Ölli eðlilegasti maður sem ég hef kynnst.
Snæbjörg Sigurgeirsdóttir á Önguls-
stöðum er fædd 7. febrúar 1963. Hún
er nemandi í 9. bekk í Hrafnagils-
skóla.
Snæbjörg á mjög auðvelt með að
klæða hugsanir sínar í búning. Stíll
hennar er víða svo myndrænn að
lesandinn sér atburði og eiginleika
sögupersóna ljóslifandi fyrir sér
meðan hann les frásögn hennar. Þó
varast hún að lýsa eiginleikum manna, heldur lætur hún þá
sjálfa túlka þá með gerðum sínum og orðum. Hún hefur gott lag
á því að láta heila frásögn felast í einni eða tveimur málsgrein-
um.
Eftirfarandi saga hlaut verðlaun úr Kristínarsjóði á síðast-
liðnu vori. En Kristínarsjóður var stofnaður af nokkrum vinum
og velunnurum Kristínar Sigfúsdóttur, skáldkonu frá Kálfa-
gerði í Eyjafirði. Þeim sjóði er ætlað það hlutverk að verðlauna
þá nemendur í Hrafnagilsskóla, sem sýna sérstaka færni í móð-
urmáli sínu. I sambandi við það er efnt til sérstakrar ritgerðar-
samkeppni innan skólans á hverjum vetri og taka allir nemendur
þátt í henni. Snæbjörg hefur tvisvar hlotið verðlaun fyrir sínar
ritgerðir ásamt þremur öðrum í hvort sinn. Það fer vel á því að
hún hefur unnið til þessara verðlauna, því að hún er náinn
ættingi Kristínar Sigfúsdóttur.
A ngantýr H. Hjálmarsson.
Hann er bara Ölli og ekkert annað. Það skiptir hann ekki
máli hvort peysan hans er rauð eða blá, því hann er hreint
og beint hann sjálfur, hvað sem öllu líður.
En það má ekki taka það þannig að hann hafi engar
skoðanir eða meiningar. Það veit guð að hann er ekki nein
skynlaus vera, sem lifir án nokkurs tilgangs og deyr svo.—
Það var annars ekki ætlunin að gera úr þessu heim-
spekilega sögu í stíl við Laxness og Þórberg. Mig langar
aðeins til að segja lítillega frá kynnum mínum af Ölla.
Það var fyrir 6 árum að Ölli steig í fyrsta sinn inn á
heimili mitt, þá 15 ára gamall. Pabbi hans og mamma
voru að fara í utanlandsför, en þau voru vel efnum búin
og teljast víst til þess hóps fólks sem sauðsvartur almúginn
kallar „fína fólkið“. Mamma hans er fjarskyldur ættingi
mömmu. Hún hafði aldrei haft neitt samband við okkur
gegnum árin, fyrr en hún skyndilega birtist með son sinn
og talaði ákaft um það hvað ættarböndin væru nú sterk og
mikilvæg. Og hún sem aldrei hafði sent okkur jólakort
hvað þá meira. En með hjálp sinna ævarandi ættarbanda
og frændskapar gat hún talið mömmu á að hafa Ölla í
einn stuttan mánuð, á meðan þau hjónin brygðu sér til
Ameríku.
„Hann hefur svo gott af því að vera í sveitinni,“ malaði
hún, „innan um elsku litlu lömbin og grasið.“
Vesalings konan, hvað hún var grunnhyggin! Blessuð
lömbin og grasið! Þetta var um miðjan janúar!
En kannski hafa þessi orð aðeins sýnt hennar innsta
vilja, því ef til vill hefur hún frá upphafi ætlað syni sínum
að dveljast lengur en einn vetrarmánuð hjá okkur.
Og þannig varð það einmitt. Þau hjónin komu aldrei að
sækja Ölla. Það var eitthvað annað að gera hjá þeim, þau
voru að flytja í nýtt húsnæði, karlinn var í aðgerð á
Landsspítaianum og annað eftir því.
Þegar liðið var rúmt ár frá komu Ölla, skrifaði mamma
hjónunum og sagði að líklega væri það best fyrir báða
aðila að Ölli yrði hjá okkur til frambúðar. Þau hjónin voru
ekkert að malda í móinn. Það kann að hljóma undarlega,
en ég virði þetta afskiptaleysi þeirra. Hefðu þau reynt að
spyma við fótum, hefði það bara verið hræsni.
Svo virtist sem Ölli saknaði foreldra sinna ekki teljandi.
En ef minnst var á þau, varð andlit hans að einu brosi. Það
sannar þakklæti hans í þeirra garð, þó svo að þau gæfu
honum mestmegnis veraldleg gæði, en ekki mikla ástúð.
Ölli er fullur af þakklæti til allra sem eitthvað fyrir hann
gera, hversu lítið sem það er. Ef þú sendir honum lítið
bros, færðu það margfalt til baka.
346 Heima er bezt