Heima er bezt - 01.10.1978, Blaðsíða 31

Snæbjöm og Dóra horfðu á ókunnuga fólkið sem
komið hafði.
Baldur læknir var að tala við Gísla á Hóli. Hjá þeim
stóðu ungur maður og stúlka með töluverðan farangur.
Það var stúlkan sem vakti óskipta athygli þeirra.
— Sérðu stúlkuna þama hjá Gísla, mamma, spurði
Snæbjöm. — Líklega eru þau að fara að Hóli. Mér finnst
ég kannist við svipinn á henni, en átta mig ekki á því
hverjum hún líkist, sagði frúin. Nú leit stúlkan til þeirra,
stórum dökkbláum augum. Hún var berhöfðuð, hárið
mikið með gullnum blæ. Óstýrilátur lokkur leitaði í sífellu
fram á ennið og hún strauk hann frá með langri grannri
hendi. Frú Herborg starði enn fastar á hana, en var jafn
nær.
— Finnst ykkur hún ekki falleg? spurði Snæbjörn með
aðdáun.
— Hún er mjög snotur, sagði Dóra, — af kaupakonu
að vera, bætti hún við. Frúin gaf Dóru auga. Ekki mátti nú
mikið. Henni hló hugur í brjósti.
— Þið komið öll heim með okkur og fáið ykkur eitt-
hvert snarl, áður en þið leggið á stað heim, sagði frú
Valdís. „Snarlið “ hennar frú Valdísar sveik engan, það
vissu þau best. Verslunin var höfð opin frameftir. Dóra og
Hákon unnu við afgreiðsluna með föður sínum.
Hvammsfólkið verslaði aðeins smávegis í þetta sinn.
Dóra kallaði á Snæbjöm inn á „kontórinn“. — Þetta vil
ég að þú eigir, sagði hún óvenju alvarleg. Hún rétti honum
umslag. Hún lagði handleggina um háls hans og hann laut
niður og kyssti hana.
— Þú mannst eftir mér, sagði hún.
— Alltaf. Já, Dóra. Ég gleymi þér aldrei. Þó ég sé
ungur þá veit ég hvað ég vil.
Hvammsfólkið bjóst til ferðar og kvaddi kaupmanns-
fjölskylduna með þökkum fyrir góðar viðtökur og glaðan
dag.
— Getið þið ekki komið á Hvítasunnudag, sagði séra
Halldór að skilnaði. — Þá verður guðsþjónusta í Hvammi.
— Það væri gaman, þakka ykkur fyrir, sagði frú Valdís.
— Við komum að öllu forfallalausu.
Þau fóru hægt yfir landið. Kvöldið var dásamlega fag-
urt. Ilmur af döggvotum gróðri fyllti loftið. Sólin varpaði
síðustu geislunum á hafið. Hún varð eins og rauðleit
hálfkúla og smáhvarf bak við sjóndeildarhringinn.
— En hvað allt heilsar okkur fallega hér norðan fjalla,
varð Brandi að orði. Þau áðu í fagurgrænum lautarbolla á
leiðinni. Nestið, sem Dóra og Þrúða áttu heiðurinn af að
útbúa var snætt með bestu lyst. Leifur naut ferðalagsins.
— Hér er fagurt og blómlegt byggðarlag, mælti hann.
— Gaman væri að eiga heima héma.
— Hvað ert þú að „stúdera"? spurði presturinn.
— Ég er í lögfræðinni og á eftir að sigla til framhalds-
náms. Þetta tekur allt of langan tíma.
— „Mikið skal til mikils vinna“, sagði presturinn. —
Það borgar sig seinna.
Þrúða sat hjá Brandi, þau hlóu hjartanlega annað slag-
ið. Hún skipti sér lítið af sínum „verri“ helmingi. Hún var
að venja sig við að önnur ætti meira í honum en hún.
— Ég er feginn að vera kominn heim, sagði Brandur.
— Mig klæjar í finguma eftir að gera eitthvað. Vinna,
rækta landið, búskapurinn á hug minn allan og bóndi ætla
ég að verða hvað sem hver segir.
— Ég vissi það og ég er líka viss um að þú átt eftir að
verða stórbóndi, vantar bara duglega konu, sagði Þrúða.
— Það er nú vandinn, sagði hann. Ég hef lítið kynnst
kvenfólki, aldrei orðið „skotinn“ hvað þá meira. Þú veist
Þrúða, að það er ekki nóg að hún sé dugleg. Ég þrái annað
sem er ennþá mikilvægara.
— Já, ég skil þig, því ég hugsa líka mest um ástina.
Kannski piprum við bæði og þá skal ég verða ráðskona
hjá þér.
— Ég þakka, en þú piprar nú varla, sagði hann, en ég
er. ... Hann komst ekki lengra, því Þrúða greip fram í.
— Brandur, talaðu ekki svona. Þú ert svo góður og
indæll að ef ég væri ekki systir þín þá yrðir þú ekki lengi
einn.
Hann gat ekki annað en hlegið og hún líka. Þorsteinn
tók upp vasapela og bauð. Tviburamir sátu hjá.
— Þorsteinn, veistu hvað stúlkan heitir, sem er að fara
að Hóli?
— Hún heitir Hulda og er dóttir skipstjóra á einhverju
Heimaerbezt 351