Heima er bezt - 01.10.1978, Blaðsíða 30

Kvöldsett var nokkuð er kom ég heim,
við kviarnar æmar láu.
Frá bænum í logninu lagði upp eim
í loftsalatjöldin háu.
Hestinn minn batt ég við hestastein
og heilsaði pabba mínum.
Hann brosti — en ég sá að sorgin skein
svo sárfögur og hrein,
úr augunum bláu og ennis línum.
Tvo fallega jóa ég söðlaða sá
þar saman í tröðunum standa.
Mér varð litið föður minn aftur á,
það var eins og hann kæmist í vanda.
Er nokkur á ferð hérna, faðir minn?
Fyrst varð hann dapur og hljóður.
Já, svo er það, sonur minn góður.
Ég sótti í morgun læknirinn.
Hvað er að?
Þá táraðist öldungs bráin.
Hún unnusta þín er dáin.
Ég greip í steinvegg að styðja mig við,
sú stunga var sár.
Hún var dáin. —
Það er auðvelt að vera vitur eftirá má víst æði oft um
mig segja. í aprílblaðinu í ár birti ég ljóð sem nefndist
„Fangasöngurinn“ og í septemberblaði annað, „Söng
fangans". í báðum tilvikum fór ég eftir trúverðugum
uppskriftum. Nú hefur það runnið upp fyrir mér að
sennilega er þetta eitt og sama ljóðið þótt handrit mín
gæfu annað til kynna. Það var bréf frá gömlum velunnara
þessa þáttar, Jónbjörgu Eyjólfsdóttur, sem varpaði þessari
glætu í kollinn á mér. Hún hafði ritað mér það í enduðum
júní í sumar, en ég, einhverra hluta vegna, lagt það til
hliðar og ekki hugsað um það fyrr en nú og fór þá að naga
mig í handarbökin. Af fyrri skrifum Jónbjargar ætti ég þó
að þekkja hversu nákvæm og vönduð hún er í meðferð
ljóða. Hún vefengdi þó ekki á nokkurn hátt „Fangasöng-
inn“ í aprílblaðinu en saknaði þar vísna sem þá hafa
komið í leitirnar í „Söng fangans“ í septemberblaðinu. Til
gamans lét Jónbjörg fylgja með bréfi sínu uppskrift
Ijóðsins eins og hún taldi sig hafa lært það. Og einhvern-
veginn finnst mér að þannig hljóti þetta Ijóð að hafa verið
frá hendi höfundarins (hver sem hann hefur verið), þótt
ekki verði neitt fullyrt um það. Mig langar því til að birta
þessa uppskrift Jónbjargar um leið og ég færi henni
þakkir fyrir ábendinguna og alla velvild fyrr og síðar.
SÖNGURFANGANS
Ég vildi ég ætti mér ástvin,
sem ég elskaði falslaust og heitt.
Ég þrái svo sárlega samúð,
því sál min er örmagna og þreytt.
350 Heima er bezt
Ég verð færður í fangelsi að morgm.
Á í framtíð að búa þar einn.
í kringum mig járngrindur kaldar
og koddi minn hrufóttur steinn.
Þegar rökkvaði fundumst við forðum
og fylgdust um kunnugan stíg,
þar sem ástir og ævintýr hjala,
en aðeins um mig og um þig.
Margoft gengum við götuna leyndu
í góðviðri um miðnæturstund.
Tókum undir með líðandi lindum,
sem liðast um döggvota grund.
f heiðmánans hálfbjarta ríki
var hvíslað um ástir og dyggð,
og í kossanna ljúfsælli leiðslu
fólst loforð um eilífa tryggð.
Þegar rökkvaði fundumst við forðum,
þá foldin var náttblómum skreytt.
Þú hvíslaðir aftur og aftur
hvað ástin fær hjartanu veitt.
Yfir höfin vill hugurinn sveima
og heim til þín, ljúfasta mær.
Nú er sárast að sjá þig ei framar,
af söknuði hjarta mitt slær.
Þó að hafdjúpin meini okkur munað,
þú mannst samt þinn elskandi vin.
Og ég veit að þú vendir heim aftur
þegar vorblærinn andar á hlyn.
Kannast nokkur lesenda við ljóð sem heitir „Bærinn á
nesinu"? Er þetta upphafserindið:
Við nesið drynur dag og nótt
hjá dröngum úfinn sær.
Með stafnþil hvít við ströndu lágt
þar stendur hvítur bær.
Kannast einhver við ljóð sem heitir „Nóttin eftir skips-
skaðann“? Þetta mun vera upphafserindið:
Máninn um lofthvelið líður,
ljósgeisla varpar á hrönn,
er fölur frá skýbakka skríður,
sig skælir og glottir um tönn.
Fleiri ljóð birtast þá ekki að sinni. — Kær kveðja.
E. E.