Heima er bezt - 01.10.1978, Blaðsíða 35

aðallega að vera upp á punt hjá okkur og heiðursgestur
líka og þó. — Viltu grípa í árina hjá mér?
— Velkomið, ansaði hún. Hann stakk hendinni undir
þóftuna. — Þarna ertu, vinkona. Hann dró fram nikkuna
sína. Hann settist í stefnið og spilaði algeng lög sem allir
kunnu.
Kvöldblíðan lognværan kyssir hvem reit, komið er
sumar og hýrt er í sveit o.s.frv. Þau sungu af lífi og sál og
söngurinn hljómaði í kvöldkyrrðinni.
— Jafn indælan dag og þennan hef ég sjaldan lifað,
sagði Leifur. — Ég kem á hverju vori eins og farfuglarnir,
ef ég má og get..
— Vertu velkominn vinur, ansaði Þorsteinn.
Séra Halldór var kominn með kerru og hest. Hann varð
undrandi, þegar hann frétti hver skaut selinn. Hún er
heldur engin venjuleg stúlka á neinn hátt, hugsaði hann.
Þau báru eggin heim, því fátt er brothættara. Fólkið var
þreytt eftir ferðina og fór snemma að hátta.
22. KAFLI
Næstu daga var unnið sleitulaust og lögðu allir sig fram.
Stúlkurnar bökuðu og brösuðu þvi nóg þurfti að vera til
um hvítasunnuhelgina. Þá var búist við fjölmenni til
messu og öllum var gefið kaffi. Hannes lét í ljósi að hann
vildi ekki vera smali lengur, heldur vinna með piltunum.
— Ég er ekki að verða neitt barn lengur, sagði hann. —
Ég veit um einn sem hægt er að fá til að sitja ærnar. Það er
Nonni á Felli. Það var næsti bær við Hraun. Honum
leiddist í Hlíð í fyrra, fékk ekki í sig hálfan og annað eftir
því. Presturinn samþykkti þetta og Hannes var sendur til
að fala Nonna í embættið og var það auðsótt mál. Daginn
eftir kom snáðinn með pokann sinn. Hann var 11 ára,
pasturslítill að sjá, en það var seigla í svipnum og upplitið
ákveðið.
Dísa átti að vinna inni alla vikuna og sætti sig við það.
Piltarnir unnu við að stinga út úr húsunum og luku við
ávinnsluna og mógröftinn. Bæði Símon og Leifur gengu
að allri vinnu með hinum, kærðu sig ekkert um að vera
ómagar. Á kvöldin skruppu ungu mennirnir á sjó og varð
vel til fanga.
Tíminn flaug áfram og fyrr en varði rann hvítasunnu-
helgin upp. í Hvammi var allt undirbúið og hátíðablær
kominn á allt og alla á laugardagskvöldið og fólkið
„slappaði af“. Valgerður var sest að og prestshjónin
hvíldu sig í hjónahúsinu. Flest fólkið var í eldhúsinu og
gerði að gamni sínu. Þóra hitaði aukasopa og bar fram
hátíðabrauð með, eins og hver vildi. Sumir fengu sér
brennivínslögg útí. Hannes hló dátt, þegar Kristján tók
utan um konu sína og kyssti hana rembingskoss fyrir
kaffið, aldrei þessu vant.
— Kristján þó, sagði Þóra og fór hálfvegis hjá sér. —
Ertu orðinn fullur, eða hvað?
Framhald í næsta blaði.
Þar munaði mjóu . . . Framhaldaf bls. 340
Það virtist sem enginn hefði kjark til að heyra sjálfan sig
tala um þetta viðkvæmnismál. Ég held meira að segja, að
við Lolla höfum verið næstum fulltíða, þegar við fengum
okkur til að rifja upp hina reynsluríku bernskuminningu.
Hér lýkur frásögn Soffíu. Mér er ekki grunlaust um, að
hún hafi oftar komizt í hann krappann, þó fleira verði hér
ekki tilfært.
Þjófaleitarmenn í Bólu ... Fmmhaidaf bis. 337
sölum á 1/8 hluta jarðarinnar, á móti Jónatan Þorfinns-
syni. Þar bjó Pétur í þrjú ár við batnandi hag.
Vorið 1844 tók Pétur Fremri Kot til ábúðar, hafði
bóndinn þar flutt burtu úr hreppnum, en að Uppsölum
flutti þá Sigurður sonur Jónatans og tók mestan hluta
jarðarinnar til ábúðar, en Jónatan var eftir það aðeins á
þeim 1/8 er Pétur hafði búið á.
Pétur bjó á Fremri Kotum 1844-1861, virðist hann öll
þau ár vera góður bjargálna bóndi. Kristín kona hans dó
16. júní 1860. Þá bjó á Úlfsstöðum Guðrún Sigurðardóttir
með mörg börn og flest ung, ekkja Kristjáns Þorsteins-
sonar frá Stokkahlöðum (Kristján dó 1859); hafði hann
búið á Úlfsstöðum.
Pétur hefir víst ekki neitt verið að hugsa um að hætta
búskap, þó hann missti Kristínu konu sína. Vorið 1861
flytur hann að Úlfsstöðum til Guðrúnar og kvæntist
henni um haustið (31. okt.). Þá hefir hann verið nálægt því
að vera hálfsjötugur, en brúðurin nokkuð á fimmtugs-
aldri. Á Úlfsstöðum bjó Pétur svo til dauðadags, við
sæmilegan efnahag, en síðasta árið minnkaði hann við sig
og bjó á þriðjungi jarðarinnar. Hann lézt á Úlfsstöðum 3.
júlí 1870, þá sagður 75 ára.
Eins og sést hér af framanrituðu var Pétur búandi
maður árin 1832-1836 ekki mjög langt frá Hjálmari skáldi,
en árin 1836-41 í nágrenni við hann til beggja hliða flest
árin, en þau ár öll í vinnumennsku. Ekki er kunnugt um
nein viðskipti þeirra. Pétur hafði verið friðsemdarmaður,
vel skýr og mun hafa stundað vel hag húsbænda sinna og
sinn eiginn, þá er hann var við búskap.
Pétur á Tyrfingsstöðum, faðir hans, var sonur Péturs
bónda á Molastöðum í Fljótum (f. 1734 - d. 1816), en hann
var albróðir Jóns Péturssonar fjórðungslæknis í Viðvík.
Pétur á Fremri Kotum og Kristín kona hans áttu tvo
sonu, Jón og Pétur, var Jón átta árum eldri. Afdrif Jóns
voru hörmuleg. Hann hrapaði til dauða í Valagili, framan
við Fremri Kot 19. nóv. 1856, 22 ára. Hinn sonurinn,
Pétur, fór með föður sínum að Úlfsstöðum. Flutti hann
síðar burtu úr héraðinu. Varð hann að síðustu búsettur í
Reykjavík og bæjargjaldkeri þar 1884-1909. Greindar-
maður og menntaðist nokkuð. Eitt af börnum hans var
hinn merki gáfu- og vísindamaður dr. Helgi Péturss.
Með seinni konunni, Guðrúnu Sigurðardóttur átti Pét-
ur eina dóttur Kristínu að nafni. Hún giftist, en skildi við
manninn og fór til Vesturheims. Nokkrir niðjar hennar
eru þó hér á landi.
Heimaerbezt 355