Heima er bezt - 01.05.1983, Blaðsíða 4

Fuglar hafa alltaf verið
Steingrimur, fálkinn og rjúpan.
Ljósm.: ÓHT
Þorsteinn Jónsson,
1881-1967.
Steingrímur Þorsteinsson, vegamótum, Daivík
— Ég er fæddur hér á Dalvík 22. október 1913 og hef alist
hér upp alla tíð að heita má. Ég varð fyrir því óláni að missa
móður mína mjög ungur eða 7 ára gamall og tel alltaf að
það hafi breytt nokkuð miklu í lífi mínu.
Við erum 3 bræðurnir, Jón Trausti, ég og Marinó. Þegar
móðir okkar dó vorum við teknir í fóstur: Jón til ömmu
okkar, Rósu Þorsteinsdóttur og manns hennar Jóns
Stefánssonar, Marinó til Ingibjargar Baldvinsdóttur og
Þorsteins Jónssonar, móðurbróður okkar, en ég til móður-
systur minnar, Petrínu Jónsdóttur og manns hennar Sig-
urðar Þorgilssonar. Hjá þeim var ég til fermingaraldurs.
Þau voru að mestu við sveitastörf, bjuggu bæði á Karlsá og
Sökku hér í grenndinni, en einnig stundaði Sigurður sjó. Ég
fylgdi honum þar vitaskuld líka.
En það var nú samt svolítið einkennileg tilviljun, að
þegar ég var 3 ára, þá byggðu foreldrar mínir lítinn bæ eins
og þá var títt, hér á Vegamótum, og fluttu í hann. Það varð
heldur skammvinnt að vísu, en hér voru þau með eina kú,
eins og altítt var, að fólk sem lifði að öðru leyti af sjó tryggði
afkomu sína með lítils háttar skepnuhaldi, sem ekki er þó
hægt að telja búskap. En það sem er skemmtilegt við þetta
er það, að þegar ég hafði verið hjá frænku minni og manni
hennar í nokkur ár, þá brugðu þau búi á Sökku og fluttu
hingað til Dalvíkur og þá einmitt í þennan gamla bæ á
Vegamótum, svo þangað var ég kominn aftur. Seinna fluttu
þau svo að Karlsá og þar annaðist fóstri minn bú fyrir
Þorstein Jónsson, kaupmann hér á Dalvík. Fósturforeldrar
mínir áttu þá 4 börn en eignuðust fleiri. Ég sótti svo
barnaskóla hingað til Dalvíkur frá Karlsá, sem var um
hálftíma gangur.
Um fermingu flutti ég frá þeim og var með föður mínum
hér í bæ að nokkru leyti, en fékk heimili hjá Sveinbirni
Jóhannssyni og Ingibjörgu Antonsdóttur konu hans. Þar
kynntist ég Steinunni dóttur þeirra og það vel að við höfum
nú lítið skilið síðan. Ég ólst þar síðan upp með þeim syst-
kinum, henni og Vilhelm.
Ég hafði ekki áhuga á langskólanámi, en það varð úr, að
Jón bróðir minn og ég fórum til Akureyrar og vorum þar í
einkatímum einn vetur hjá mönnum sem flestir kenndu við
Menntaskólann. Vernharður heitinn Þorsteinsson var einn
okkar aðalkennari. Ekki gat svona einkakennsla talist al-
geng á þeim tímum, og ég held að skyldmenni okkar hafi
nú að nokkru ráðið þessu.
Jón, sem er 2 árum eldri en ég, fór svo í Laugaskóla ári á
undan mér, var þar 2 ár en ég aðeins eitt. Jón vildi þá fara
til íþróttanáms erlendis, helst til Ollerup, sem var vinsæll og
víðkunnur íþróttaskóli í Danmörku um þessar mundir. Ég
slóst í förina með honum utan og hugðist fyrst og fremst
læra teiknun, sem ég hafði mikið yndi af. Sömuleiðis vildi
148 Heimaerbezt