Heima er bezt - 01.05.1983, Blaðsíða 19

Veigastaðaklif. „Huldudyrnar“ sjást vel á myndinni. Ljósm.: H.Hg.
um sá ég huldufólksskipin koma utan fjörðinn og leggjast
þar að, einkum vor og haust. Virtust þau vera að flytja
vörur til huldufólksins. Einnig sá ég hestalestir úr sveit-
inni, sem voru að fara í verslunarerindum út í kaupstað-
inn. Búðirnar þar eru ekki neitt glæsilegar. Ekkert virðist
gert til að lokka fólkið til að kaupa vörurnar. Þær fást
þarna aðeins handa þeim, sem þurfa þeirra (með). Margir
hafa séð ljós í þessum klettum. í kaupstað huldufólksins
er einnig stór kirkja."
Þótt lýsing Margrétar sé ekki fjölorð segir hún býsna
merkilega sögu um líferni og háttu huldufólksins, og eng-
inn sem Margréti þekkir mun efast um að hún segir þarna
satt og rétt frá. í mörgum þjóðsögum fær hulduheimurinn á
sig glæsibrag óskhyggjunnar hjá fátækri þjóð. Hér er eng-
inn slíkur glæsileiki, enda virðist huldufólk ekki þekkja
auglýsingaflóðið, nema þá af afspurn hjá okkur mönnum.
Einnig kemur fram, að kaupstaður huldufólksins er ekki
takmarkaður við Hallandsbjörgin, þótt þar sé þéttbýlið
mest, enda er þar höfnin og verslanirnar, og að líkindum
einnig kirkjan.
LJÓSADÝRÐIN
í VAÐLAHEIÐINNI
Eins og þegar var vikið að, hafa ýmsir séð dularfull ljós í
klöppum og klettahjöllum gegnt Akureyri og víðar upp um
Vaðlaheiðina. Einhverja skemmtilegustu frásögn af slíkum
ljósagangi er að finna í 2. bindi bókarinnar „Skyggna kon-
an“, bls. 124-127, sem rituð er af Magnúsi Kristjánssyni frá
Ljósm.: ÓHT
Sandhólum í Saurbæjarhreppi, er sjálfur sá ljósin, ásamt
Jónasi lækni Rafnar.
Það var árið 1926 að haustlagi, að þeir lögðu af stað frá
Saurbæ seint að kvöldi. „Við höfðum sinn hestinn hvor,
og voru það víst engir fjörgarpar, a.m.k. fórum við hægt,
oftast fót fyrir fót. Veður var yndislegt, stafalogn, jörð
alauð og þíð, en kafþykkur himinn og niðamyrkur, svo að
ekki sá út yfir vegarbrún."
Þegar þeir koma nokkuð út fyrir tún á Stokkahlöðum,
fara þeir af baki og lofa hestunum að grípa niður, en þá
var klukkan að verða þrjú um nóttina. Kallar þá Jónas til
Magnúsar og spyr hverju það sæti, að ljós séu í Brúnhús-
um, en það er eyðibýli skammt fyrir utan Grýtu í
Öngulsstaðahreppi. Hafði þar ekki verið búið síðan um
1880. Fór Magnús nú að horfa en sá ekkert í fyrstu, og
undraðist Jónas það.
„Við settumst þá niður hlið við hlið og horfðum á
staðinn, sem Jónas benti til. „Eg trúi því ekki að þú sjáir
ekki svona stórt og skært ljós,“ sagði Jónas, og rétt í því sá
ég svolítinn daufan geisla, sem smáskýrðist, og eftir dá-
litla stund sá ég það skýrt og greinilega. Virtist mér það
líkast rafljósi."
Stíga þeir svo á hesta sína og halda áfram sem leið
liggur til Akureyrar. Sjá þeir nú svipuð ljós á ýmsum
stöðum, m.a. í Grásteini, við Laugaland, sem er kunnur
huldufólksbústaður, og fjölgar Ijósunum er utar dregur.
„Þegar við vorum komnir niður að Gróðrarstöðinni,
sunnan við Akureyri, blasti við okkur mikil Ijósadýrð víðs
vegar um Vaðlaheiði, fram með öllum klettaböndum þar,
og sum þeirra færðust úr stað. Eitt þessara ljósa var
norðan við Bíldsárgilið, færðist suður með klettabandi
niður í gilið, kom upp úr því að sunnan og hélt síðan
áfram. Annað ljós sáum við norðar í heiðinni á hreyfingu
meðfram klettabelti. Var það mjög skært og ekki ósvipað
því að bíll væri þar á ferð, en þar hefur aldrei neinn
bílvegur verið.
Ljósadýrðin á móti Akureyri var líkust þvi, að þar væri
kaupstaður og það vel skipuiagður. Mér virtist kaupstað-
urinn byrja í gilinu sunnan við Litla Eyrarland, en ljósin
þéttust eftir því sem norðar dró. Á móti Oddeyrinni var
Ijósadýrðin þéttust að sjá, og náði langt upp fyrir efstu
bæi, en hún strjálaðist eftir því sem lengra dró út með
ströndinni.“
Þeir félagar koma að hesthúsinu „Carolina Rest“ í
Grófargili, láta þar inn hestana og gefa þeim hey. En
þegar þeir koma út sjá þeir sömu sýnina jafnglöggt og
áður. Var þá klukkan orðin sex. Kvaddi þá Jónas og gekk
Heimaerbezt 163