Heima er bezt - 01.03.1987, Síða 22

w^- W -T-
^EMSr'
t>ú móðir vor aldna, þú eldborna sveit,
þar æskudraums r>aut ég í blómanna reit,
ég minnist þín gjarnan á gleðinnar stund
þá gleymi ég hörmum og sérhverri und.
Því hvergi er svo fagurt um láð eða lág
og lognþokan dvelst ei við bláfjöllin há.
Hún vogar ei þangað því himinblær hreinn
við hnjúkana vakir og ekki er hann seinn.
Þú geymir í skauti þér allt sem ég ann
og unaðssemd hvergi ég jafnmikla fann.
Þótt hverfi mér vinir og vonir og hrós
þá verður þú jafnan mín gleði og ljós.
Og gangi ég aleinn við hnjúkafjöll há
þar heiðmjöllin glóir við loftvegu blá,
þá lyftir sér andinn frá hégóma hátt
þá hverfur mér allt það, sem lágt er og smátt.
Og sitji ég ströndu, þar fuglanna fjöld
í friðsælli gleði sér leikur um kvöld,
þá vaknar í hjartanu himinblíð þrá
og hörmunum sviftir hún brjóstunum frá.
Og gangi ég með Laxá, er leitar að sjá,
vorn lífsóð hún kveður, og minnir oss á
að lífið er starfsemi og starfsemi er líf
og styrkurinn þroskast við baráttu og kíf.
Vér finnum hve ólgar í æðunum blóð
og út þarf að brjótast hin hamslausa glóð.
Við þurfum að reynast við þrautir og stríð
og þreyja til sigurs í mannskæðri hríð.
Og lygi og heimsku á hólm skorum vér,
en hart verður stríðið, því liðsmunur er.
En hver sem að æðrast skal útlægur gjör
að athlægi verður hans hraklega för.