Heima er bezt - 01.03.1987, Qupperneq 32

legra sagna um atburðina í Hvammi. Loks var svo komið,
að jafnvel Steina sjálfum var sagt, að Þorbjörn væri faðir
bamsins, sem Silla hafði eignast.
Öllum þessum sögum tók Steini fálega í fyrstu, en þó fór
svo, að hann fór að leggja nokkurn trúnað á og þóttist þá í
ýmsu sjá stoðir renna undir grun fólksins. Hann sá fyrir sér
Þorbjörn, hversu hann lét sér annt um barnið, var um-
hyggjusamari um hag þeirra, og að hann hefur tekið aftur
gleði sína.
Þá fann Steini, að Þorbjörn var orðinn allt annar við
hann en áður, því nú var hann hlýr í viðmóti og sívakandi
yfir velferð þeirra.
Loks var svo komið, að Steini þóttist sjá í öllu launráð
gagnvart sér og lagði trúnað á allt það, sem aðrir vildu segja
um þessa hluti. Fyrir kom að hann fýsti eftir meiri frétta-
burði, og hafði þá til að blanda þar inn í málflutninginn
sínum eigin ályktunum, sem einkum komu niður á konu
hans. Á heimilinu var hann orðinn afundinn og illur og bar
þá á Sillu allskonar óhróður og málskraf, er hann þóttist
heyra út í frá á ferðum sínum, því nú var hann orðið lítið
heima.
Silla tók sér mjög nærri alla framkomu bónda síns og
reyndi að bera af sér, en allt hennar tal var flutt af svo
mikilli einlægni og trúfesti í garð Þorbjörns og þeirra hjóna,
sem hún kvað þau eiga allt gott upp að unna, að málflutn-
ingur hennar allur snerist gegn henni sjálfri og varð aðeins
til meira sundurlyndis.
Þorbjörn hafði til þessa ekki orðið svo mikið var við,
hvað um var rætt á bak við hann. Þó fór það engan veginn
fram hjá honum, sundurlyndi þeirra hjóna, eða framkoma
Steina gagnvart barninu, sem hann var svo viðkvæmur
fyrir.
Honum hafði frá því fyrsta fundist það vera hlýr geisli
inn á heimilinu, sem varpaði ljósi á veg hans. Steini hafði
þá líka orðið sem nýr maður í fyrstu, umhyggjusamur og
góðviljaður, en nú upp á síðkastið allur annar, afundinn og
Ulyrtur og tók sér fátt fyrir hendur. Olli þetta allt Þorbirni
nokkrum áhyggjum og vandkvæðum.
Skuggar tortryggni skyggðu fyrir sól dagana, þótt nátt-
úran sjálf endurspeglaði allt það fegursta er hún átti.
Vorið hafði verið einmuna gott. Veðurblíðan var söm
dag eftir dag, öll grasspretta var meiri og betri en elztu
menn mundu eftir. Fénaður hafði farið betur að en oft
áður, vegna þessa hve batinn var farsæll, eftir að veðra-
brigðin urðu laust eftir sumarmálin.
Stekktími var liðinn og ær komnar á kvíar. Mjaltakonur
sýsluðu við málnytina. Kirnur og trog voru hreinsuð og
sitthvað fleira aðhafst, dyttað var að reiðverum, telgdir
tindar og brúnbrís skorinn og við klöppuna minntist ljár-
inn, sem bera átti út í hlaðvarpann næsta dag. Nóg var að
fást við og hafa fyrir stafni, bæði innan bæjar sem utan.
Það var sem ilmur daganna væri áfengur, og drunginn
frá dimmviðriskvöldum vetrarins varð að engu, og fjalla-
svalinn hlýr og mjúkur óf sig um hlíð og hóla.
Silla, með mjaltafötuna, tók undir við raul smalans á
kvíaveggnum, þar sem hann söng og lék sér við Strút
gamla, sem vildi espast og urra framan í Háhyrnu gömlu, er
kunni því illa að hafa seppann svo nálægt sér. Hún átti til
að hoppa upp úr röð sinni með blæstri um leið og hún
snússaði sig og reyndi að stanga rakkann. Við það varð
Strútur gamli æfur og nærgöngull og lagði allt sitt í að
teygja sig yfir vegginn, þó ekki væri til annars en að þefa af
hjörðinni sem í værðarmóki stóð í röðum meðfram veggn-
um. Háhyrna þekkti vel þennan ólátarakka, og vildi jafna
um hann með því að hoppa upp og launa fyrir margan
gráan leik, sem þau höfðu átt saman oft áður, en smalinn
hafði fullt í fangið með að róa Strút og halda honum í
hæfilegri stillingu.
Silla var vön kvíamjöltum frá fyrri tið. Hún raulaði
gamalt vögguljóð við ærnar og klappaði með hendinni á
júgrið. Þær sem hún hafði lokið við að mjólka, merki hún
með froðuslettu ofan af fötunni á malirnar. Og þótt þær
spörkuðu og hoppuðu, þá urðu þær samt fljótt spakar
þegar Silla hafði glamrað við þær nokkra stund. Öll þessi
störf voru henni gamalkunn frá mörgum mætum sumrum,
er hún var selráðskona.
Amstur þessara daga endurvakti i huga hennar liðnar
hamingjustundir. Þótt ýmsir brestir væru í sambúð þeirra
Steina, þá naut hún nú samt einhverrar gamallar gleði í því
að fást við mjaltir og málnytustörf.
Hugur Sillu var upptekinn við mat endurminninganna,
og bak við sólroðin ský skoðaði hún hinar björtu vornætur
æsku sinnar. Ilmur frá berjalyngi eða angan af mosa í
brekkumó áttu enn sín áhrif í vitund hennar. Enn reikaði
hugurinn um hlíðina og lækjarhvamminn, hvar hún forð-
um sporaði slóð um grundir og móa í áfall næturinnar.
Þó var eitt kvöld sem bar af og reis hæst við sjónarrönd
þess liðna á spegli gamalla daga.
Smalinn var að hóa og ærnar runnu heim á kvíabólið,
vængjablak og svanasöngur barst ofan af heiðinni, meðan
dalalæðan óf sig um brekkur og hlíð, þá söng í vesturátt
lómurinn kvöldljóð sín angurvær. Silla mundi vel þetta
kvöld, niðurinn frá ánni var hærri og bergmálið frá gljúfr-
inu svo ómþýtt. Þetta var kvöld minninganna.
Kvöldið þegar blóm ástar hennar sprakk út og sveinninn
ungi kom og fann það.
Steini hafði verið nokkra daga í Hvammi og hún eins og
fann það á sér, að það mundi vera hann, sem kæmi að
sækja málnytuna. Hún hafði um daginn búið sig undir
gestakomu, því einmitt þetta kvöld var það venja að sækja í
selið. Án þess að gera sér grein fyrir, þá hlakkaði hún til
kvöldsins og fannst dagurinn lengi að líða. Mjöltum hafði
verið lokið og ærnar settar í nátthagann. Smalinn var
sofnaður og Strútur gamli lagstur fyrir inni í gangi. Hún
vakti og beið.
Náttúran sjálf var eins og samofin inn í eftirvænting
hennar, er hún hlustaði eftir þeim sem hún vænti.
Þau Steini höfðu lítið þekkst áður, þótt hann dag og dag
hefði verið í vinnu á Hvammsheimilinu. Óljóst hugboð
settist að í sál hennar, einhver óþekkt kennd, sem hún ekki
áður hafði fundið, og gerði sér ekki grein fyrir hver var. En
án umhugsunar varp hún sér í fang ástríðu augnabliksins.
104 Heima erbezt