Heima er bezt - 01.05.1996, Blaðsíða 38

Konur og karlar
Ég hef aldrei fundið fyrir því hér í hreppsnefndarstörf-
um, að ég væri minna metin en karlmennirnir. Síður en
svo. En allt slíkt starf hefur, í gegnum tíðina, meira og
minna mótast af karlmönnum og þú finnur fljótlega að
það er nokkur munur á áherslum og vinnubrögðum karla
og kvenna. Ég hef oft fundið að áherslurnar eru ekki mín-
ar en þetta er eðlilegt. Þetta er heimur, skapaður af körl-
um, sem konur eru stíga inn í og þær passa ekki alltaf inn
í mynstrið í byrjun. Ég held þó að þetta sé mikið að
breytast. Við erum tvær konur í hreppsnefnd Vallahrepps
ásamt þremur körlum og vinnum saman sem jafningjar.
En ég hef oft verið eina konan í nefnd og þá hefur nrér
fundist að ég þyrfti að láta meira á mér bera en mér þykir
gott, til að ná fram mínum áherslum. Það er ekki gott að
útskýra þetta en það er eins og við tölum ekki alveg sama
tungumálið. Ég hef ekki verið tilbúin til að setja mig inn í
eitthvert karlhlutverk þótt ég geri mér grein fyrir að
þannig myndi mér kannski ganga betur. Mér finnst að
konur eigi að hasla sér völl á eigin forsendum og trúi því
að smám saman aukist mótandi áhrif okkar.
Samstarf og sameining
Einmitt núna er mikil geijun og mótun í gangi. Það er
ekki bara rætt um sameiningu sveitarfélaga heldur líka
aukið samstarf og sameiningu á sviði ýmissa nefnda og
ráða. Gott dæmi um þetta er nýstofnuð, sameiginleg
barnaverndarnefhd fyrir Fljótsdalshérað og Borgarfjörð
eystra. Sveitarfélögum hefur auðvitað borið að hafa
barnaverndarnefndir á sínum snærum en vegna nálægðar
og fámennis hafa þær í raun verið óstarfhæfar. Það var
því mikil framfor að fá sameiginlega barnaverndarnefnd
á þetta stóru svæði. Við höfum svo verið að ræða hugsan-
lega sameiningu Vallahrepps, Skriðdalshrepps og Fljóts-
dalshrepps. Tilgangurinn væri þá að standa betur að vígi.
Reyndar ekki mikið betur fjárhagslega en þó dálítið en
öll stærstu verkefni þessara sveitarfélaga eru nú þegar
sameiginleg og sameining mundi létta stjórnun og gera
hana skilvirkari. Það er a.m.k. mín skoðun. Ég held líka
að slík sameining yrði góð aðlögun því ég er viss um að
við eigum eftir að sjá öll sveitarfélög á Fljótsdalshéraði
sameinuð í eitt. Kannski stöndum við nú þegar frammi
fyrir því að í svona mörgum, smáum einingum erum við
of sundruð. Við þurfum að taka höndum meira saman og
styrkja okkur þannig á landsvísu.
Hestamennskan
Ég hef áhuga fyrir mjög mörgu en tími til tómstunda er
lítill. Ég hef þó starfað aðeins með hestamannafélaginu
Freyfaxa og komið þar að æskulýðsmálum og ætla mér
að gera meira af því. Það hentar mér vel því þetta er sam-
eiginlegt áhugamál mitt og barnanna minna. Ég er fædd
og uppalin í sveit og hafði alveg frá fyrstu tíð mikinn
áhuga fyrir hrossum. Á Þorvaldsstöðum voru til góðir
barnahestar, sem gott var að æfa sig á. Ég átti það líka til
að stelast á gæðing afa míns og þeysa á honum um allar
jarðir þegar enginn sá til en það hafði mér reyndar verið
bannað. Þegar við komum hingað austur sá ég möguleika
á að rifja upp þetta gamla áhugamál mitt. Á Hallormsstað
var heilmikið hrossastóð, sem hinir og þessir áttu. Ég fór
að sækjast eftir því að fá að fara á hestbak en þá kom yfir
mig hræðsla, sem ég hafði aldrei orðið vör við áður. Ég
gerði mér því grein fyrir því að ef ég ætlaði út í hesta-
mennsku yrði ég að eignast minn eigin hest sem ég gæti
kynnst og lært að treysta og komast þannig yfir hræðsl-
una. Ég hafði þá ekki farið á hestbak í 15 ár. Kunningjar
mínir segja að ég hafi farið í hrossaprang. Ég fór að
hringja vítt og breitt um landið að leita að hesti, sem
hentaði mér. í dag eigum við 4 hesta, þar af reyndar eitt
tryppi. Nýlega keyptum við okkur „alvöru“ hest eins og
maður segir, góðan gæðing. Við eigum því ljúfa hesta til
að koma börnunum af stað en líka góðan reiðhest. Þetta
hefur fyrst og fremst verið áhugamál mitt og yngri sonar
míns en nú er dóttir mín byrjuð að fara á hestbak líka.
Eiginmaðurinn kemur líka með af og til. Ég segi stundum
að ef ég leggi á og rétti honum tauminn þá komi hann
með. Það er létt og þægilegt að vera hér með hross því
við er mörg saman og rekum sameiginlegt hesthús í
gamla ljósinu á Hallormsstaðarbænum. Við höfum kom-
ið okkur upp stundatöflu þannig að við þurfum ekki að
fara til gegninga nema tvisvar í viku. Mér finnst óskap-
lega gott að ljúka annasömum degi með því að fara í gall-
ann og moka flórinn og kemba. Jafnvel þótt ég komist
ekki á hestbak gefur þetta mér mikið. Það er fátt, sem
jafnast á við að ríða út, þetta er bæði líkamleg og andleg
heilsubót. Fátt er yndislegra en að ríða hér um skógargöt-
urnar á góðum degi og þá er alveg sama hvort er sumar
eða vetur.
Náttúran í skóginum
I endurminningunni er þessi staður fyrst og ffemst
sumarfagur með birkiilmi og Atlavíkursamkomum. Þetta
er í huganum sveipað ævintýraljóma. Þegar við fluttum
hingað kom það mér eiginlega á óvart hvað hér var vetr-
arfagurt. Því hafði ég ekki gert mér grein fyrir sem
krakki í skóla. Það er óskaplega fallegt héma þegar snjó-
ar í logni og mjöllin sest á trén og eins þegar drifhvítt er
yfir að líta og froststillur. Að vera úti í slíku umhverfi er
svipuð tilfinning og að vera ungur og ástfanginn.
Bókasafnið
Eins og ég sagði áðan hef ég ekki gefið mér mikinn
tíma fyrir önnur áhugamál en ég les þó töluvert. Við eig-
194 Heima er bezt