Heima er bezt - 01.05.1996, Blaðsíða 34

þunnir silfurþræðir á jörðina og þangað,
sem ástvina mín dvaldi. Ahrinziman
sagði:
„Horfðu á örlagastjömu hennar, hve
hreint og skært hún skín og vertu þess
fullviss, elskaði skjólstæðingur, að fyrir
hverja sál, sem fæðist á jörðinni, kviknar
í andaheimi slík stjama, með útstikaða
braut, braut, sem hún verður að ganga til
enda, nema jarðnesk bönd bresti við
sjálfsmorð og með því sé brotið lögmál
náttúmnnar, sem baka mun óendanlega
sorg og þjáningu.“
„Áttu við að forlög hvers einstaklings
séu ákveðin fyrirfram og að við bemmst
sem reköld á fljóti örlaganna?“
„Ekki beinlínis, stærri atburðir lífsins
em fyrirfram ákveðnir og hljóta að koma
fram á sínum tíma, en það em slíkir at-
burðir, sem hinir vísu varðmenn á engla-
sviðum álíta að muni þroska og aga sál-
ina. Hvemig þessir atburðir verka á líf
hverrar sálar, hvort þeir marka þáttaskil
til góðs eða ills, er undir sálinni sjálffi
komið og þetta em forréttindi hins frjálsa
vilja, en án þeirra væmm við aðeins
brúður, óábyrgar gjörða okkar og því
hvorki verðar hróss né hegninga. Svo við
snúum okkur aftur að stjömunni, þá taktu
eftir að á meðan hinn dauðlegi fylgir út-
stikaða stígnum, með þeim fasta ásetn-
ingi að gjöra rétt í öllum hlutum, á meðan
sálin er hrein og hugur óeigingjam, þá
skín þessi stjama með hreinni geisladýrð
og lýsir sálinni fram á veg. Birta þessarar
stjömu stafar frá sálinni og er endurskin
hreinleika hennar. Ef sálin óhreinkast, ef
hún þroskar lægri í stað æðri eiginleika
sinna, mun stjamljós þessarar stjömu
fölna og flökta um, það mun þá ekki
lengur skína sálinni, sem skær leiðar-
stjama. Loks mun ljósið slokkna ef sálin
forherðist og mun ekki framar lýsa henni
fram á við. Með því að fylgjast með þess-
um andlegu stjömum, reikna útmælda
braut þeirra í andaheimum, geta spámenn
séð fyrir örlög hverrar sálar og út frá ljós-
magni stjömunnar geta þeir séð hvort lif
sálarinnar er gott eða illt.
Ég kveð þig með þeirri ósk, að þessi
nýi akur erfiðis þíns, megi færa þér ríku-
lega uppskem.“
Hann lauk máli sínu og sál mín virtist
dala niður, þar til hún náði andalíkaman-
um, sem lá í rúmi mínu og um leið missti
ég meðvitundina um stund. Því næst
vaknaði ég á ný og sá hina fögm, hvítu
engla, svífa yfir mér, tákn eilífrar vemd-
ar og kærleika, eins og faðir minn hafði
sagt.
1
34. kafli
Ætlunarverki mínu er lokið, saga mín
sögð og ég á aðeins eftir að segja öllum,
sem hana lesa, að ég treysti því að þeir
trúi að hún sé sönn frásögn iðrandi sálar,
sem hefur þrætt veg úr myrkri í birtu, og
ég spyr alla þá, hvort ekki sé gagnlegt að
læra af reynslu annarra og bið þá að
ígmnda gaumgæfilega vitnisburðina,
með og móti, um endurkomu anda. Þið,
sem álítið að gleðiboðskapurinn um mis-
kunnsemi eftir líkamsdauðann sé allt of
léttvinnur, of vægur fyrir synduga menn,
vitið þið hvað er að öllum píslum vakn-
aðrar samvisku? Hafið þið kannað stig
bitm táranna og erfiði sálar, sem verður
að klifra upp á við, ef hún vill snúa aftur
til Guðs? Gerið þið ykkur ljóst hvað það
þýðir að feta sig áfram í myrkri, þjáning-
um og biturri neyð sálarinnar, sem varir
um áraraðir, að bæta fyrir syndugar
gjörðir, orð og hugsanir jarðlífsins, því
skuldina verður að greiða að fullu? Sér-
hver verður að drekka í botn þann beiska
bikar, sem hann hefur sjálfur fyllt. Getið
þið gert ykkur í hugarlund hvað það er
að svífa um í geimnum í vonlausu van-
mætti, sjá skýrt fyrir augum sér hryggi-
lega bölvun drýgðra synda, sem verka
jafnvel skaðlega á afkomendur ykkar,
vegna smits fortíðarinnar, sem verkar
sem eitur í æðum þeirra? Skiljið þið nú
hvers vegna andar, dánir fyrir öldum síð-
an, era enn að vinna á jarðsviðinu? Getið
þið ykkur til um tilfmningar anda, sem
reyna að hrópa úr gröfum sínum til ann-
arra, einkum þeirra, sem hafa stuðlað að
hmni þeirra og uppgötva að öll hjörtu
era lokuð fyrir angistarópum þeirra og
samviskubiti? Nú er of seint að láta mis-
gjörðir og hefndir ógjörðar. Þeir geta
ekki afstýrt eða mildað nokkuð af þeirri
þjáningu, sem þeir hafa bakað öðmm og
sjálfum sér. Skelfilegur múrveggur er
risinn upp og ógnardjúp aðskilur þá og
mannverur á jörðinni, nema vinarbönd
vilji og geti brúað djúpið og hjálpað
þeim til sambands, svo hægt sé að skýra
hlutina fyrir þeim, sem órétti vora beittir.
Er þá engin þörf fyrir að framliðnir
snúi aftur til þess að vara meðbræður
sína við, eins og ríki maðurinn í guð-
spjallinu, sem reyndi árangurlaust að
snúa aftur? Em jarðarbúar svo góðir að
þeir þarfnist ekki hjálpar að handan? Það
væri langtum betra fyrir manninn að iðr-
ast nú, á meðan hann dvelur enn á jörð-
unni, á meðan náðartími hans varir, en
að bíða þar til hann flyst yfir um, þar
sem ekki verður lengur unnt að taka þátt
í eða hafa áhrif á atburði jarðarinnar.
Eitt sinn hitti ég anda, sem á valdatím-
um Önnu, Bretadrottningar, hafði vélað
eign frá öðmm manni, með fölskum
eignaskjölum. Þegar ég hitti hann var
hann ennþá jarðbundinn þessari eign og
gat ekki brotið þá hlekki af sér, fyrr en
miðill hjálpaði honum að ljóstra upp um
felustað hinna réttu gagna og upplýsa
hverjum eignin réttilega tilheyrði. Þessi
aumi andi losnaði, cftir þá játningu, við
hlekki sína við húseignina, en ekki við
jörðina. Hann varð að dvelja þar og
vinna að því að veita fulla uppreist þeim,
sem hann hafði hrakið út á brautir syndar
og dauða, með glæp sínum. Þá fýrst get-
ur hann vonast eftir að yfirgefa jörðina
og því dvelur hann þar enn og reynir að
afmá áhrif sinna gömlu synda.
Mun nokkur álíta þessa hegningu létt-
væga? Vill nokkur dæma bróður sinn og
setja takmörk fyrir miskunn Guðs,
þannig að syndarar skuli um eilífð for-
dæmdir?
Fáir þora að horfast í augu við hið
sanna gildi trúarjátningarinnar, eða hug-
leiða frekar þær bitra og hryllilegu af-
leiðingar af trú á eilífa hegningu og for-
dæmingu afvegaleiddra bama Guðs.
Ég hef í frásögn þessari reynt að lýsa
raunvemlegri reynslu manns, sem kirkj-
an dæmir sem glataðan, því ég dó án trú-
ar á kirkju eða trúffæði og hafði mjög
óljósa trú á Guði. Samviska rfðn hvíslaði
alltaf að mér að það hlyti að vera til eitt-
hvað almætti, guðleg vera, en ég hafnaði
jafnan þeirri hugsun og gabbaði mig
jafnan með falskri öryggiskennd og tóm-
leika, líkt og hinn heimski strútfugl, sem
stingur höfðinu í sand og álítur að þá sjái
hann enginn.
En á vegferð minni hefur mér lærst að
guðlegt almætti stjómar alheimi, við-
heldur honum og varðveitir, en aldrei er
hægt að minnka hann niður í ákveðinn
persónuleika, líka mannvem með eigin-
leika, sem við getum metið og dæmt. Ég
hef ekkert séð, sem gæti fengið mig til
þess að trúa á ein trúarbrögð öðmm
fremur.
Það, sem ég hef lært, er að losa sálina,
ef unnt er, frá öllum hlekkjum ákveðinna
trúarbragða. Bemskuskeið mannkyns á
himintungli er þegar skapgerð manna er
áþekk bamsþroska, það sem má kalla
tímabil trúarinnar. Kirkjan veitir þeim
huggun og von um eilíft líf og losar þá
við þann vanda að skapa hugmyndafræði
um upphaf, tilgang og endi. Kirkjan
kemur í stað óguðlegrar fullnægingar á
þrá óþroskaðra sála og frumstæðir þjóð-
flokkar trúa án þess að spyrja hvers
vegna þeir trúi. Meðal villtra, frum-
190 Heima er bezt
’.IW-IW