Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 9

1932
JÓLABLÁÐ ÆSKUNNAR
3
M HELGA LITLA 1
© Jólasaga eftir Elsu Beskow - Margrét Jónsdóttir þýddi 0
Það var einu sinni
kennslukona, sem var
að lesa sögu fyrir nem-
endur sina. Þetta var
skömmu fyrir jól. Sagan
sagði frá engli, sem flaug
á aðfangadagskvöld nið-
ur til mannheima. Hann
kom aðallega til þeirra,
sem voru hryggir og
fátækir, og færði öllum
huggun og gleði.
Þegar kennslukonan
hælti lestrinum, heyrð-
ist einhver snökta úti i
horni á skólastofunni.
Og í sama bili sást upprétt hönd og hrópað var
með ákafri röddu:
»Kennari, kennari! Hún Helga er að gráta!«
Kennslukonan gekk þá að borðinu, þar sem
Helga sat. Það var litil, dökkhærð telpa, fölleit og
mögur. Hún byrgði andlitið i höndum sér og grét.
»Hvað er þetta, Helga litla?«, sagði kennslukonan.
»Er þér illt ?«
»Nei—ei«, sagði Helga stamandi og ofurlágt.
»Mér leiðist bara svo mikið«.
»Hvað leiðist þér, góða min?«
»Mér leiðist svo, af því að mig langar svo mikið
til að verða engill*, sagði telpan svo lágt, að
kennslukonan gat með naumindum heyrt það, og
nú laut Helga aftur höfði enn þá dýpra en áður.
En skólasystir Helgu, sem sat við hlið hennar,
hafði samt heyrt það. Og nú hrópaði hún með
hvellu röddinni sinni:
»Hana Helgu langar til að verða engilk.
Allnr barnahópurinn fór að skellihlæja. En
kennslukonan þaggaði niður í þeim og sagði mjög
alvarlega:
»Það er ekki nauðsynlegt að vera engill, til þess
að geta hjálpað öðrum og huggað þá.
Ef þið reynið að eins að vera reglulega góð óg
kærleiksrík, þá getið þið orðið öðrum mönnum
til eins mikillar huggunar og gleði og jólaengill-
ion, sem eg var að lesa um«.
Lagleg, ljóshærð telpa rétti upp höndina og sagði
roeð ákafa 1 röddinni:
»Kennari! Veiztu, að eg á að verða reglulegur
engill bráðum? Á barnaskemmtuninni, sem haldin
verður á sunnudaginn kemur, á eg að leika engil.
Það koma mörg hundruð manns til þess að horfa
á okkur. Við verðum 10, sem leikum engla. Við
eigum að vera í mjallhvitum kjólum með silfur-
stjörnusveiga um höfuðin, og svo höfum við stóra,
hvíta vængi og allta. — Nú leit telpan sigrihrós-
andi til skólasystkina sinna, en þau horfðu á hana
stórum augum, full undrunar og aðdáunar.
Skólaklukkan hringdi. Kennslustundunum var
lokið þenna dag, börnin þustu út úr skólastofunni.
Þegar Helga kom út á leiksviðið, fóru félagar
hennar að stríða henni.
»Ha, hæ! Þarna er hún Helga, sem skælir af
því að hún fær ekki hvítan kjól og silfurstjörnur
i hárið, eins og Dóra«, sagði einn drengurinn. —
En meira gat hann ekki sagt, þvi að Óli, bróðir
Helgu, náði í kragann á treyjunni hans og lumbr-
aði duglega á honum.
»Heyrðu, Helga!« sagði Óli á heimleiðinni.
»Hvers vegna lætur þú svona bjánalega? Segist
vilja verða engill og ferð að skæla, svo allir sjá,
svo að maður dauðskammast sín fyrir þig, frammi
fyrir öllum bekknum«.
Helga varð ógn sneypuleg.
»Eg gat ekki að því gerU, sagði hún, og tárin
komu aftur fram í augu hennar.
»Þó að þú hefðir sagt, að þig langaði til að eign-
ast flugvél, þá hefði það verið miklu skynsamlegra«
hélt Óli áfram, því að auðvitað befir það verið af
því að þig langaði til að fljúga, að þú vildir verða
engill. En bráðum geta mennirnir flogið engu siður
en englarnir, ef englar eru þá nokkrir til«.
»Mér þætti gaman að vita, hvernig vængirnir
eru festir á þi«, sagði Páll litli, hálfbróðir Helgu
og óla. Hann hafði gengið þegjandi og ekki tekið
þatt í samtalinu. »Ef eg fengi að sjá almennilegan
engil, þá skyldi eg gæta vel að því og búa mér
svo til vængi sjálfura, bætti hann við.
»Nei«, sagði Helga, »mig langar ekkert til þess
að fljúga. En eg held, að það hljóti að vera svo
gaman fyrir englana. Þeir eru alltaf góðir, og svo
eru þeir sífellt að hjálpa öðrum og gleðja þá«.
»Var það þess vegna, að þig langaði til þess að
verða engill«, sagði óli, hálfvandræðalegur.
»Mér finnst nú samt«, bætti hann við, þegar þau
höfðu gengið þegjandi litla stund, »að það vera
reglulega vitlaust, að enslarnir skuli vera ósýni-
legir. Ef maður bara sæi þá standa hjá sér, svona
mjallhvíta og fallega og hrista höfuðin, einmitt
þegar maður ætlaði að gera eitthvað ljótt, þá er
eg viss um, að maður hætti við það«.
»Þeir gætu að minnsta kosti hvislaða, sagði Palli.