Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 16

10
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1932
^;oooooooœOOOOOOOOOOOOOOOCXiOOOOOOOOOOOO OOO OOO OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO00p 0’°r
D R EKABRÚÐKAU PIÐ

Eftir LOUIS MOE
o
Einu sinni var dreki, sem átti heima i helli
nokkrum. Hann var einn af gömlu, góðu drekun-
um, sem liggja á gulli og spúa eldi.
Það var annað en gaman fyrir dýrin, sem áttu
heima í skóginum þar í kring, en verst var það
fyrir gömul refahjón, sem áttu yrðlinga skammt
frá hellinum. Dag og nótt lagði þangað brenni-
steinssvæluna, þegar drekinn spjó eldinum, en það
gerði hann jafnt í tima og ólima. Refahjónin brutu
oft heilann um það, hvernig þau ættu að reka
þetta illyrmi af höndum sér.
»Nú veit eg það«, sagði Grenlægja einn góðan
veðurdag við Skaufhala — en þannig hétu refa-
hjónin —. »Nú veit eg það. Þú skalt fara til Björns
bramlara, Elgs angalanga og Úlfs óarga og skila
til þeirra frá mér, að vera hérna á höttunum í
kring; það getur farið svo, að eg þurfi á þeim að
halda. Sjálf ætla eg að fara til drekans og bjóða
mig í vist hjá honum. Svo sjáum við, hvað setur«.
Jæja, ekki stóð á þvi, drekinn varð dauðfeginn
að fá einhvern til þess að stjana við sig. En auð-
vitað var hann óttalegur sviðingur eins og allir
reglulegir drekar eru, og kaupið, sem'Grenlægja
fékk, var ekki upp á marga fiska, og mikið tók
hann nærri sér að borga þessa fáu skildinga, sem
hún fékk.
En það var nú einmitt þessi mikla nízka, sem
hún ætlaði að nota sér, og einn daginn sagði hún
við drekann:
»Ef eg væri í þinum sporum, dreki sæll, þá
skyldi eg gifta mig, þá fengi eg þjónustuna fyrir
ekkert og ást og alls konar þægindi í ofanálag«.
»Það segirðu satt«, sagði drekinn, »en heldurðu
að nokkur vilji mig?«
»Það er ekki vist, að hún sé svo langt í burtu«,
sagði Grenlægja. »Eg á systurdóttur, sem er bæði
dugleg og myndarleg. Ef hún vildi taka þér, þá
færðu ekki betri konu en hana. Það er svo sem
velkomið, að eg leili hófanna hjá henni«.
Drekinn tók því með þökkum.
Grenlægja brá sér út fyrir ásinn í hvarf, og von
bráðar kom hún aftur og sagði, að systurdóttir
sín væri til i að taka honum. En hún var svo
óstjórnlega hrædd við klær og eld, að drekinn
yrði að láta klippa af sér klærnar og binda dulu
fyrir túlann á sér, ef hún ætti að koma nálægt
honum.
Drekinn féllst á það, því að nú var hann orð-
inn svo ólmur að komast í hjónabandið, að hann
gáði einskis annars.
»Og eilt var það enn«, sagði Grenlægja, »en það
er nærri því skömm að fara fram á það, — hún
systurdóttir mín segir, að hún geti ekki hugsað lil
þess, að mannsefnið sitt hafi vængi, þvf að þá geti
hann flogið frá henni, hvenær sem honum sýnist.
Ef þú vilt fá hana, verðurðu að lofa mér að klippa
svolitla agnarögn af vængjunum á þér líka«.
Drekinn féllst á það eins og allt hitt, en þá vildi
hann lika komast í hjónabandið tafarlaust.
Nú klippti Grenlægja klærnar af drekanum, eins
nærri og hún gat; en fyrst batt hún dulunni um
túlann á honum, eins og brúðurin balði áskilið.
Og seinast klippti hún gríðarlega mikið af vængj-