Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 11

.1 Ó L A B I- A Ð Æ S K U N N A R
r>
i9:>,2
ur börn saman komin. IJan höfðu verið að leika
sér, en voru nú orðin ósátt og ásökuðu hvert
annað. Loks lenti í áflogum. Litill drenghnokki
lenli í miðri þvögunni. Hann féll um koll. Hin
börnin spörkuðu í hann, og nú sat hann þarna,
allur útataður í óhreinindum og tárum.
I5að dugði lítið, sem Helga sagði. Litli snáðinn
liætti að visu smátt og smátt að grála, þó að hann
heyrði ekki til hennar.
Hvar sem Helga kom, var það þessu líkt. I’að
var litið um fólk, sem
gat heyrt til hennar,
þótt hana langaði svo
sárt til þess að hjálpa
því. Hún sá marga, er
voru sorgbitnir og ó-
ánægðir, og hún var
viss um það, að gæti
hún að eins fengið þá
lil að hugsa um allt
hið fagra og góða, sem
var til í heiminum, í
stað þess að gremja
sig yfir þvi illa og
ljóta, þá myndu þeir
verða miklu ánægðari.
Hún sá nú allt, sem
mennirnir hugsuðu,
þegar hún var orðin
að engli. Og hún sá,
að þeir vondu voru í
raun og veru ekki
nándar nærri eins
slæmir og þeir voru
álitnir. Það var eitthvað gott innst inni hjá þeim
öllum. Æ, hve sárt hana langaði til að hjálpa þeim.
En Helga sá líka góða og kærleiksríka menn.
Sólskinsbörn, sem fluttu með sér birtu, gleði og
yndi, hvar sem þau fóru. Þau voru að eins allt
of fá.
»Eg ætla að biðja guð um að lofa mér að verða
manneskja«, hugsaði Helga. »Eg get þá ef til vill
orðið eitt af þessum sólskinsbörnum«.
Siðan hóf hún sig upp frá jörðunni og sveif
hærra og hærra upp í hið heiða himinhvolf.
Brátt fann hún til svo óumræðilegrar sælu, að
hún þóttist vita, að nú væri hún ekki langt frá
guði sjálfum.
Hún lokaði augunum, því að hún þoldi ekki
hina skæru birtu, sem streymdi út frá honum.
Hún þurfti ekki að bera fram bæn sína. Guð
hafði þegar heyrt ósk hennar.
»Þú skalt fá ósk þína uppfyllta«, sagði drottinn,
og rödd hans ómaði eins og voldugur hljóðfæra-
sláttur, en um leið var eins og hún talaði í hennar
eigin sál.
»Hvar vilt þú fæðast? Vilt þú verða voldug
droltning, svo að þú getir hjálpað mörgum?«
»Æ, nei«, svaraði Helga. »Þá er ekki víst að eg
geti komið til barnanna, sem mig langar mest til
að hjálpa. Leyf mér að vera hjá þeim«.
»En veizt þú«, mælti röddin, »að jafnskjótt og
þú fæðist meðal mannanna, gleymir þú þvi, að
þú hafir nokkru sinni
verið engill? Heldur
þú, að þú getir samt
haldið áfram að vera
glöð og góð?«
Þá laut Helga svo
djúpt liöfði, að andlit
hennar snerti klæða-
fald drottins, og hún
hvíslaði:
»Góði guð! Sendu
mér við og við ofur-
lítinn fallegan draum,
þegar eg er í þann
veginn að gleyma því,
til hvers eg lifi á jörð-
unni«.
Þá fann Helga, að
guð brosti til hennar,
og svo vissi hún ekk-
ert meir. Það var eins
og að hún væri að
hrapa — langt niður.
Og allt í einu vakn-
aði hún i rúminu sínu. — Hún lá ofurlitla stund
vakandi, án þess að opna augun, eða hreyfa sig.
Hún vissi ekki almennilega, bvar hún var, eða
hver hún var, en hún var gagntekin af fögnuði.
Rúmið hennar stóð undir glugga, og þegar hún
opnaði augun, varð lienni Iitið út um hann og
upp í himininn, þar sem óteljandi stjörnur blikuðu.
Hún horfði stundarkorn upp til stjarnanna, en
heyrði jafnframt andardrátt þeirra, sem sváfu í
kringum hana. Smátt og smátt rankaði hún við
sér og mundi eftir öllu. Hún hét Helga. Það var
andardráttur bræðra hennar, sem hún heyrði, og
það var hann Palli litli, sem hraut svo skritilega.
Hve það var undarlegt að vera maður, og hve hún
var hamingjusöm! Það var alveg eins og bjart og
fagurt Ijós brynni i sál hennar. Pað ljós gat aldrei
slokknað, hve kalt og dimmt sem varð úti fyrir.
Stjörnurnar fölnuðu. Hún heyrði kirkjuklukkuna
slá sex.