Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 14

8
J Ó L A B L A Ð Æ S K U N N A R
1982
samanbrolin á borðinn. Hún mátli iil að taka
iiana upp. Svo lagði hún bana yíir sig og reyndi,
hvort bægt væri að dansa með hana. Ilún var
stærri en hennar eigin slæða, en |>að var samt
hægt að dansa með hana. Hún sveitlaðist í kring-
um hana í breiðari bylgjum, en ef til vill var það
bara enn fegurra.
Ó, þarna hafði hún fengið slæðuna. Nú gal hún
líka farið á dansleikinn. Hún sveif fagnandi að
glugganum og ætlaði að sveilla sér úl um hann,
en í sama bili vaknaði malaradóttirin og settist
upp í rúminu. Litla álfamærin varð svo hrædd,
að hún ílækti sig í gluggatjöldunum og gat ekki
undir eins losað sig aftur.
Malaradóttirin kom auga á hana, og í einu vet-
fangi þaut hún ofan úr rúminu og lokaði glugg-
anum.
#Nú, þú varst að hugsa um að stela slæðunni
minni«, sagði hún. »Slepptu henni undir eins, eða
þú færð ekki að fara héðan út«.
En vesalings litla álfamærin sat kyrr uppi í
glugganum og vafði slæðunni um höfuðið. Hún
átti svo bágt með að sleppa henni.
Og svo neri hún saman höndunum og fór að
grátbiðja. Gal hún ekki fengið hana léða? Hún
sagði malaradótturinni allt saman, um brenndu
slæðuna, um álfakónginn, sem kyssti á fingur til
hennar, sem áreiðanlega myndi gera hana að
drottningu sinni, ef hún aðeins gæti dansað fyrir
hann í kvöld.
»Nei, hættu nú«, sagði nialaradóttirin. »Eg þarf
sjálf að nota hana á morgun«.
»I}ú skalt fá hana aftur fyrir þann tíma«, sagði
litla álfamærin.
»óhreina og vota! Nei, eg þakka nú fyrir |>að.
líg vil vera fín á heiðursdegi mínum«.
»l^ú skalt fá hana miklu fegurri aftur«, sagði
lilla álfamæriu og horfði á hana biðjandi augum«.
Nú varð malaradóltirin reið. Hvað var þelta
eiginlega, að koma og vilja fá léða ónotaða brúð-
arslæðu? Aðra eins frekju hafði hún aldrei heyrt
talað um. »SIepptu slæðunni undir eins!« æpti
hún og stappaði í gólfið, »eða eg tek hana
af þér«.
Þá kom slæðan svífandi ofan að, og litla álfa-
mærin leið út um gluggann, sem opnaðist fyrír
henni. Gullna hárið, sem bylgjaðist um hana, gerði
hana svo líka tunglsljósinu, að það var illt að
greina á milii, en malaradóttirin brá hönd fyrir
augu og sá Jiá greinilega, að hún hneig niður við
pilviðinn á árbakkanum. Þar byrgði hún andlitið
í höndum sér og grét, svo að litla silfurkórónan
íitraði á höfði hennar. Þá greip malaradótturina
svíðandi tilfinning. I’að er svo þungbært að finna
til þess, að maður beíir haft lækifæri lil að gleðja
aðra, en ekki nolað það. Hún fann, að J>essi
hugsun mundi ekki yfirgefa hana. Hún nuindi
fylgja henni i vöku og svefni og verða eins og
svartur blettur á brúðarslæðu hennar, og mitt í
hamingju hennar mundi hún svipta hana ró.
Hún gat ekki alborið þetta. Hún opnaði glugg-
ann í flýli og kastaði fögru slæðunni sinni út. —
»Taktu hana!« hrópaði hún, »en glcymdu ekki að
skila henni fyrir aftureldingu«.
Eins og elding var litla álfamærin komin að
glugganum, og líkt og hvitt ský sveif hún með
slæðuna yfir jörðina. Malaradóttirin fór í skóna
sina og fleygði yfir sig kjól og hoppaði út í gegn-
um gluggann. Hún vildi sjá, hvað yrði af slæð-
unni. Hún elti hvíta skýið yfir móa og mela,
þangað lil hún hvarf bak við runna neðst i daln-
um, því að þar sá hún sjón, sem vakti athygli
hennar.
Dalurinn var fullur af dansandi álfum, og mitt
á meðal þeirra sal álfakóngurinn i hásæli sínu, en
hásætið var stór, hvit lilja. Andlit hans var skín-
andi fagurt, og hár hans féll í gullnum lokkum.
Hann var í silfurofinni skikkju með glitrandi spenn-
um. Gullsprota hafði hann i hendi. Hann horfði
á eftir álfunum, sem liðu dansandi fram hjá honum.
PZn þegar betur var aðgætt, var það aðeins ein
álfamærin, sem hann horfði á eftir. t*að var sú
nýkomna, með hvíta skýið — brúðarslæðu malara-
dótturinnar — yfir sér. Slæðan hóf sig og hneig
svo mjúklega, breiddist út eins og hvitir vængir,
og þaut svo fram hjá á fleygiferð. — Eftir stundar-
korn lyfti álfakóngurinn sprota sinum. Dansinn
stöðvaðist. Liljan beygði krónu sina til jarðar og
hann steig niður.
Skikkja hans blakti í kvöldblænum, er hann
gekk til álfameyjarinnar með brúðarslæðuna. Hann
tók hana við hönd sér og leiddi hana að lilju-
hásætinu, sem beygði sig til jarðar og lét þau bæði
stíga upp.
Og þau sátu þarna uppi, og brúðarslæðan blakti
yfir höfðum þeirra, en álfarnir slógu þéttan hring
um þau og hneigðu sig til jarðar. Svo færðu þeir
út hringinn og hneigðu sig aftur. Á þann hátt heils-
uðu þeir konungi sínum og droltningu. En i sama
bili hvarf tunglið á bak við ský, og malaradóttirin
sá ekkert í svip. Og þegar tunglið lýsti aftur, voru
allir álfarnir horfnir. Sennilega höfðu þeir farið
inn í höll álfakóngsins, til þess að sitja veizlu hjá
honum.
Þegar ekki var meira að sjá, fór malaradóttirin
heim og lagðist aftur til svefns, og svaf eins og