Æskan - 15.12.1932, Blaðsíða 20

14
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1922
KRISTÓFER KOLUMBUS
Margrét Jónsdóttir endursagði úr ensku
Eg býst við því, að þið hafið flest heyrt getið
um Leif hinn heppna Eiríksson, að minnsta kosti
þau ykkar, sem byrjuð eru að læra lslandssögu.
Eiríkur rauði,
faðir Leifs, fann
Grænland og
byggði, en Leif-
ur fann Ameríku
árið 1000. Hann
nefndi landið,
sem hann fann,
»VínIand hið
góða«.
Eg þykist vita
að Reykjavíkur-
börnin hafi öll
skoðað mynda-
styttuna af Leifi
heppna, sem ný-
búið er að reisa
á Skólavörðu-
holtinu. Og sveitabörnin munu áreiðanlega þurfa
að sjá þessa styttu, þegar þau koma til höfuðstað-
arins. Bandarikjamenn í Ameriku gáfu Islending-
um styttuna á Alþingishátíðinni 1930, lil minn-
ingar um, að það var lslendingur, sem fyrstur
fann Ameríku.
En Leifur og menn hans höfðu skamma dvöl
i Vinlandi, og það týndist brátt aftur og fannst
ekki að nýju, fyrr en eftir nærri því 500 ár. Þá
fann það ítalskur maður, Kristófer Kolumbus að
nafni. Eg ætla nú að segja ykkur ofurlítið frá
þessum merkilega sjógarpi og ferð hans yfir hafið,
þegar hann fann Ameríku. Frásögnin er að mestu
leyti tekin úr enskri bók, er segir frá æfintýrum
og landafundum nokkurra sægarpa.
Kristófer Kolumbus.
Maður er nefndur Kristófer Kolumbus. Hann
var italskur og var uppi fyrir meira en 400 árum
siðan. Kolumbus var sjómaður. Hann var bæði
hraustur, áræðinn og vitur.
1 þá daga var bæði hættulegt og erfitt að ferðast.
Þá voru engar járnbrautir, engir mótorvagnar,
engir bilar eða gufuskip. Riku mennirnir ferðuðust
riðandi, en fátæklingar voru oftast fótgangandi.
Vegir voru slærair, og víðast hvar engir. Ferða-
menn mættu oft ræningjum og villidýrum. Einu
skipin, sem þá voru til, voru lítil seglskip, og þau
hættu sér sjaldan langt frá landi. Menn, sem
bjuggu í Evrópu, Norðurálfunni, vissu þá lítið um
aðrar heimsálfur. Þeir vissu, að Asía, Austurálfan
var langt í burtu i austri, og þar voru auðug lönd,
sem nefndust Indlöndin, Gummí og kryddjurtir,
gull og perlur var flutt þaðan lil Norðurálfu, að
nokkru leyti á hinum hægfara úlföldum, og að
nokkru leyti á skipum, yfir Miðjarðarhaf.
Kaupmennirnir, sem höfðu viðskipti við þessi
lönd, sögðu margar sögur um hin feiknarlegu auð-
æfi þeirra, svo að marga fýsti að ferðast þangað.
Og menn óskuðu eftir að finna þangað nýjar og
betri leiðir.
Kolumbus hugsaði mikið um þelta. Hann trúði
því, að jörðin væri eins og hnöttur i lögun.
Við vitum nú, að hann hafði rétt fyrir sér, en
/yrir 400 árum voru það ekki margir, sem trúðu
sliku. Flestir álitu þá, að jörðin væri flöt eins og kaka.
Kolumbus hugsaði sem svo, að ef jörðin væri
hnöttur, þá hlyti að vera hægt að sigla umhverfis
hana, i hvaða átl sem væri, og þá mundi hann
geta komizt til Indlands með því að sigla stöðugt
í vesturátt, hann kæmist þá að lokum til austurs.
Enginn vissi þá, að stórt land var á vestur-
helmingi jarðar. Menn vissu aðeins, að þar var
mikið, óþekkt haf, og þegar Kolumbus talaði um
að sigla yfir þetta haf, gat hann lengi vel ekki
fengið nokkurn mann til þess að leggja í, eða
styðja, slika hættuför.
Að Iokum fékk hann þó konunginn og drolt-
ninguna á Spáni til þess að hjálpa sér.
Þau fengu honum 3 lítil skip til ferðarinnar.
Og i ágústmánuði, árið 1492, lagði hann af stað
frá Spáni.
Skipjð, sem Kolumbus stýrði, hét »Sankti Maria*,
hin heilaga María. Hin skipin nefndust, »Nina«
og »Pinta«. Margir sjómannanna voru hræddir
og vildu hvergi fara, Þeir voru sumir fangar, teknir
út úr fangelsunum, til þessarar farar. Eftir þrjá
daga bilaði stýrið á »Pinta«. Tveir sjómenn höfðu
brotið það í þeirri von, að Kolumbus mundi þá
snúa við. Það lókst að gera við stýrið, svo að
hægt var að halda áfram.
En það var samt ekki traust, svo að Kolumbus
ákvað að sigla til Kanarisku eyjanna, til þess að