Æskan - 01.06.1941, Qupperneq 17

Heiðlóarkvæði.
ÆSKAN
zU--
Moderato.
Kr. Kristjánsson.

i
j
(5
-8

Snemm-a ló - an litl - a í loft - i blá - u dirr - in - di und - ir sól - u syng
-Ð
-8—í
mm m
'1 | |—-^r :=)==fs=qp
drgfpfft**

pp
11
T T
tnr
i
t.
S^ͧíÍÉIÉ^ÍÍ=^fÍ^ÍÍllÉÍf|
rilardando
Eg á bú í berjamó,
börnin smá í kyrrð og ró
heima’ í hreiðri biða;
mata eg þau af móðurtryggð,
maðldnn tini þrátt um bj'ggð
eða llugu friða.
Lóan heim úr lofti flaug,
(ljómaði sól um himinbaug,
blómi grær á grundu,)
til að annast unga smá,
alla étið liafði þá
hrafn fyrir hálfri stundu.
Jónas Hallgfi'tmsson.
„Gleym mér ei.“
Eitt þeirra blóma, sem öllum þykja falleg,
heitir „Gleym mér ei“. Það vex svo að segja í öll-
um löndum, og er himinblátt að lit.
Sums slaðar er það kallað ástahlóm eða kær-
leikshlóm. Ein sagan um það er svona:
Þegar lieimurinn var nýskapaður, var engill
sendur frá liimnum með hoð til lieilags manns,
sem álti heima i Persíu.
Er engillinn sveif í gegnum loftið, sá liann
fjarska fallega, persneska stúlku, sem sat hjá
tærri uppsprettulind og var að flétta á sér hárið.
Hún fléttaði inn í það til og frá blómið „gleym
mér ei“. En þá hafði blómið ekkert nafn.
Engillinn flaug til stúlkunnar og bað liana að
vera unnustuna sína. Henni leizt vel á engilinn,
og þau trúlofuðust.
Svo voru þau lengi hvort lijá öðru og leið mjög
vel.
Allt í einu mundi engillinn, að liann liafði
gleymt að skila hoðunum, sem liann var sendur
með. Hann flaug því aftur upp til himins, til þess
að biðja fyrirgefningar á þvi. Og liann sagði
stúlkunni að híða á meðan, en um leið og liann
flaug af stað, sagði hann við liana: „Gleym mér ei.“
Og stúlkan svaraði honum og sagði: „Gleyjn mér
ei,“ og veifaði til lians stóru knippi af þessum
liiminhláu blómum. Síðan hétu blómin: „Gleym
jnér ei.“
Þegar engillinn kom til himins, gat liann ekki
komizt inn. Hann stóð grátandi við hliðið. En
loks kom Gabríel engill og sagði’.
77