Æskan - 01.01.1942, Blaðsíða 5

Björgun.
Guðjón Guðjónsson þýddi.
„Pabbi, ])að er bátur utan við Illuboða, sem skýt-
ur neyðarskotum!“
Símon brópaði þetta svo hátt, að undir tólc í hús-
inu, og pabbi lians spratl svo snöggt upp, að borðið
var nærri ollið um koll.
„Hvað segirðu, drengur! I þessu foráttuveðri.
Og ég, sem tók vélina í bátnum í sundur í dag.
Dæmalaus ólieppni getur þetta verið!“
Isak í Geitey sindraði af ákafa og dugnaði. En
livað gat hann tekið til bragðs, þar sem vélin í
bátnum var í ólagi? Það lagði þungan sjó inn í
fjörðinn undan útsynningnum, og þá mátti nærri
geta, hvernig hann var úti fyrir. Og ekkert viðlit
var að sigla Blika vélarlausum í slíku veðri.
Feðgarnir sáu út um loftsgluggann, að ný ljós-
merki stigu upp langt utan við fjörð. Og' þeir sáu
í svip við bjarta glampana livíta löðurstróka rísa
á Illuboðum. Af því réðu þeir, að skipið væri á
reki upp að boðunum.
ísak varpaði öndinni sárt og mæðilega og þaut
niður á bryggju. Auðvilað var fásinna að ætla sér
að koma vélinni í lag á svipstundu, svo að hann
gæti lagt út. Slysið mundi verða skeð, áður en hann
kæmi vélinni saman.
„Hva — hvað er þetta? Menn í sjávarháska! Það
verður að bjarga þeim, og það undir eins!“
Þetta var Jörundur gamli skútuskipstjóri. Haun
lconi rambandi fram á bryggjuna í öllum sjóklæð-
um og vatt sér um borð i skútu sína.
„Pabbi, má ég ekki fara með Jörundi? Ætli að
við náum þá ekki í tæka tíð.“
Pabbi rétti sig andartak upp frá vélinni, leit yfir
i duggu Jörundar og sá glóra i skeggjað andlitið
á honum við glætuna frá lampanum.
„Ég held, að rétlara sé, að þú bíðir og sjáir til,
livort ég kem vélinni í lag. Þú lieyrir, að Jörundur
er ekki alls gáður.“
Símon hafði að vísu lieyrt það á mæli hans. En
Iionum fannst það ekki eiga að ráða úrslitum
eins og á stóð. Jörundur gamli var eins liundkunn-
ugur í kringum Geitey og inni í kofanum sínuin,
svo að honum átti að vera óhætt.
„Jörundur gamli ratar út að Illuboðum, þó að
hann befði bundið fyrir bæði augu. Það hef ég
lieyrl liann segja sjálfan.“
„Já, því trúi ég betur, að liann komist þangað
blindandi en að hann liafi það af hálffullur i slíku
veðri. Þú veizt sjálfur, bvernig hann sér, þegar
hann er í því ástandi.“
En Símon hafði sitt l'ram, og hann stökk um
l)orð í skútu Jörundar um leið og vélin sló fyrstu
slögin. Hann fleygði lausu í liendingskasti, greip
stýrið og beindi skriðinn út.
„Ég kem á eftir eins fljótt og ég get,“ hrópaði
pabbi á eftir þeim.
Það þótti Símoni vænt um að heyra.
„Finnst þér liann ekki blása, Símon?“
Ojú. Ekki var hægt að bera á móti því. Étsynn-
ingurinn var liarður á þessum slóðum og ekkert
lamb að leika sér við.
Þeir slefndu beint i suður í fyrstu. Bringubreiði
kuggurinn þæf'ði stækkandi liafölduna og lionum
3