Æskan - 01.01.1942, Blaðsíða 10

ÆSKAN
sólarhringa. Svo gæti farið meira að segja, að þeir
fengju aldrei væran svefn síðan. Hann vissi lika
um sjúkdóm nokkurn, sem nefndur var svefnsýki.
Langlíklegast var, að þá væri einnig til „vökusýki“.
Og Erlingur lilaut að vera haldinn af henni.
Okkur kom saman um að byrla honum sterkan
drykk og hlanda liann duglegum skammti af svefn-
lyfi. Þá hlaut hann að sofna. Aumingja drengur-
inn, hann var alltof efnilegur til þess að verða að
hverfa geðveikur heim aftur. Auðvitað fékk hann
ckki landgöngu i Ameríku, ef liann var eitthvað
vankaður. Þeir vilja ekki annað en úrvalið þar.
Stýrimaður tölti upp á stjórnpall með glasið og
ætlaði að koma innihaldinu í Erling. En hann fór
erindisleysu.
„Enginn má drekka áfengi meðan hann er á
verði,“ liafði drengurinn svarað. Og aulc þess var
liann bindindismaður. Nei, engu tauli varð við
hann komið. Okkur stýrimanni varð báðum þungt
um hjarla. Og hvíldartímarnir voru ekki lengur
eins ljúfir og áður, því að okkur varð erfitt um
svefn. Þegar ég lét aftur augun, sá ég fyrir mér
rjótt og unglegt andlit með glampandi augu og
glaðvakandi, eins og aldrei hefði sigið á þau svefn-
þungi.
Niðri í liásetaklefanum var dapurt og drungalegt.
Enginn gat gert að ganmi sínu. Piltarnir liéngu
fram á rekkjustokkana og fýlan lak lir þeim.
Stundum hóf einhver upp raustina og sagði frá
slysförum á sjó eða landi. Lárus Norðlendingur
kórónaði allt saman með því að segja hroðalegar
sögur um sjódrauginn, sem „sigldi hálfa bátnum
sínum nótt og dag og neytti livorki svefns né mat-
ar“. Þegar Lárus var búinn með söguna, rann bæði
honum sjálfum og okkur hinum kalt vatn milli
skinns og hörunds. En lionum var ekki til setu
boðið. Hann átti að halda vörð uppi í reiða. Ég fór
sjálfur upp á stjórnpall. Þetta var áttundi dagur-
inn síðan við fórum frá Björgvin, og alltaf var
sama svarta þokan. Ekki hafði Lárus verið meira
en tiu jnínútur uppi í reiðanum, þegar liann kom
þjótandi niður eins og skollinn væri á hælunum
á honum. Allir þyrptust utan um hann, og Lárus
rausaði og rausaði, svo að ég liljóp fram á til
þeirra til þess að vita, hvað væri á seyði.
„Hvað er að, Lárus?“ spurði ég.
Lárus leit við. „Þú ræður, hvort þú trúir þvi eða
ekki, skipstjóri, en þegar ég sat þarna uppi áðan,
sá ég svo greinilega, að sjórinn liallast og skipið
rennur með flugferð niður hrekkuna.“
„Bull er þetta,“ sagði ég. „Sérðu ekki, að sjór-
inn er alveg eins og hann á að sér?“
8
Lárus leit út fyrir borðstokkinn, en hann var
alls ekki viss um, að allt væri með felldu. „Ég sá
þetta með mínum eigin augum. Og hafið þið nokk-
urn tíma séð aðra eins þoku? Og hver veit, livort
við erum ofansjávar ennþá. Það hefur þá komið
fju'ir áður, að menn hafa siglt til landsins, sem
liggur undir hafinu. Og meðan þessi jnaður stend-
ur við stýrið, gæti ég trúað að við höldujn ein-
liverja kynlega leið.“
„Þvættingur er þetta, Lárus,“ sagði ég byrstur.
„Farðu á augahragði upp í reiða og liættu að
liræða hæði sjálfan þig og aðra.“
Lárus hlýddi, og piltarnir fóru liver til sinnar
vinnu. En uppi á stjórnpallinum stóð Erlingur,
hlíður og hrosandi.
Mér fannst öll störf á skipinu ganga tregl og
silalega. Ég þekkti ekki piltana mína fyrir sömu
menn. Stýrimaðurinn var þreyttur og vanstilltur
og talaði um að leita læknis undir eins og við
kæmum í liöfn. Svefnleysið þjáði liann jnest. Er-
lingur liafði kannske smilað hann? En það voru
ekki söniu einkenni á „vökusýkinni“ í báðum. Er-
lingur var glaður og stálhraustur og liafði heztu
matarlyst, en stýrimaður geispaði og stundi og var
alveg lystarlaus.
Svona var öll skipshöfnin. Ekki sást bregða
fyrir brosi á nokkru andliti, seint né snemnia. Og
það var sama doðamókið á öllum, hæði til orða
og verka. En þó krossbrá mér fyrst fyrir alvöru,
þegar ég raksl inn i liásetaklefann og heyrði þá,
senj vorji þar í bælunum, syngja hástöfum „sálma
til að fara nieð í sjávarháska“. Það fór hrollur
um njig.
Sjórinn var spegilsléttur, aðeins þokumyrkrið
grúfði yfir öllu. Eina liættan var, að við kynnum
að sigla á jaka. En eftir hitamælinum að dæma
áttu jakar ekki að vera nærri. Ekki var lieldur
hætta á ásiglingu, því að við þeyttum eimpípuna
á tíu mínútna fresti að minnsta kosti.
Ég hugsaði jneð mér, að það væri bezt að taka
piltana til bænar, kallaði þá upp á þilfar og sagði:
„Þið liafið nú allir siglt með niér árum saman,
og ég hef lieyrt ykkur hlæja og gera að gamni ykk-
ar, þó að brotsjóirnir gnæfðu við sigluhúnana. En
nú liggið þið og bælið fletin og beljið sálma eins
og verslu herkerlingar, allir i lcór. Hvað er það,
sem gengur að ykkur?“
Þeir litu liver á amian. Eitthvað lá þeim á
Jijarta, en þeir gálu varla stunið því upp. Loksins
rauf Simhi þögnina.
(Framliald.)