Æskan - 01.01.1942, Blaðsíða 7

ÆSKAN
landvarinu, mætti þeim skafningsrok og ósjór. Sí-
mon brá um sig kaðalenda og húkti upp við öldu-
stokkinn hjá pabba sínum.
Iívítfexlar öldur komu æðandi í óendanlegum
röðum eins og ólmir stóðhestar utan af víðáttum
bafsins. Vélbáturinn hoppaði og hentist eins og
leiksoppur á öldutoppunum. En jafnt og þétt vann
hann á og nálgaðist Illuboða. Hann rann með ugg-
vænlegum liraða niður i gínandi öldudali, reis
upp á móti næstu báru eins og lieslur, sem prjón-
ar, og risti fram úr löðurkambinum svo að freyddi
á söxum og skolaði yfir þilfarið.
„Þarna, Símon, þarna, rétt á bakborða! Sérðu
hann?“
Já, Símon sá hann. llann sá svarta þústu á ein-
um ölduhryggnuní þera við hvítt brimlöðrið á
Illuboðum, og hann sá um leið, að það valt á
nokkrum sekúndum, livort þeim auðnaðist að ná
þangað í tæka tíð.
Þegar ísak lagði á og sló undan, skolaði snöggv-
ast yfir skútuna stafna á milli. En hvorugur
feðganna hafði augun af björgunarbátnum, sem
hrakti á hvolfi inn að boðunum. Honum liafði þá
slcgið um, eftir að þeir sendu upp síðasta flugeld-
inn.
Þeir stara báðir út í myrkrið og þá svíður í aug-
un af söllu særokinu. Báðum er liið sama í hug.
Skyldi nokkur hafa komizt á kjöl, og hvernig
skyldi þeim takast að leggja að bátnum?
Báðum verður samtímis að brópa upp, þvi að
þeir sjá báðir i einu tvo menn liggja á kilinum.
Það, sem á eftir fór, varð fyrir þeim eins og
draumur. Skrúfan tekur aftur á, báturinn stöðv-
ast og honum slær í gegnum ólgandi löðrið upp
að síðunni á hvolfda björgunarbátnum. Nú varð
að taka til skjótra ráða.
Símon bregður við án umhugsunar og seildist
fram. I sama vetfangi vörpuðu skipbrotsmennirnir
sér í sjóinn og náði sinn i bvora hönd hans. Hjálp-
aði bann síðan hvorum eftir annan að komast inn
yfir borðstokkinn á Blika.
Vélin tekur fulla ferð áfram, en stundarkorn er
likast því, að hún ætli ekki að vinna á móti sog-
inu inn að boðunnm. Smám saman nær báturinn
þó ferð, og eftir stutta stund sjá þeir aftur hvíta
leiftrið frá Bótarvitanum. Það er eins.og lífið sjálft
rétti fram hendurnar og fagni fjórmenningunum
á Blika.
Þegar skipbrotsmenhirnir náðu sér svo, að þeir
urðu málhressir, sögðu þeir frá því, að þeir liefðu
þrír komizt í björgunarbátinn. En einn fórst, þeg-
ar bátnum livolfdi.
V ökusýkin.
Sjóarasaga.
Ófeigur skipstjóri ýtti frá sér kaffibollanum og
Jiagræddi sér á legubekknum. Félagar bans, Þor-
móður hafnsögumaður og Sverrir útgerðarmaður,
lilu livor á annan og kimdu. Nú áttu þeir von á
sögu.
„—- Já, það var einn daginn nokkru fjTÍr ófrið-
inn, að ég var á rölti um þilfarið á henni „Maríu“,
hóf skipstjóri sögu sína. „Við lágum í Björgvin og
höfðum nýlokið við að ferma skipið síld, sem átti
að fara til Boston. Við ætluðum að létta akker-
um klukkan sex næsta morgun. Þá kemur klíf-
andi upp kaðalstigann strákgepill, eittlivað 16—17
ára. Hann strunsar beint til min og heilsar.
„Góðan daginn, er þetta skipstjórinn?“
»Já.“
„Ja, það er nú svo fyrir mér, að ég þarf að kom-
ast til Ameríku, en mig vantar fargjaldið. Ég lief
1‘rétt, að þér séuð að leggja af stað þangað. Gæli
ég fengið að fljóta með og vinna af mér far-
gjaldið ?“
„Nei, ég hef nóg af mönnum. — Hvað kannt þú
annars til sjómennsku?“
Pilturinn þreifaði í treyjuvasa sinn og dró upp
vottorð um, að liann hefði verið liáseti á strand-
ferðaskipi i rúmt ár.
„Nú, en þú hefur auðvitað engin nauðsynleg
skjöl, livorki innflutningsleyfi né annað,“ sagði ég,
„og við lendum í vandræðum með þig, þegar vest-
ur keniur. Og svo hef ég heldur ekkert handa þér
að gera.“
Feðgana setti hljóða við þessa fregn. Ef þeir
hefðu komið hálfri klukkustund fyrr!
ísak laut niður að syni sínum og var ldökkur
í máli:
„Hugsaðu um það, að hefði Jörundur verið
algáður i kvöld, þá mundu þeir allir hafa bjarg-
azt. Gleymdu því aldrei, Símon! Höndin verður
að vera örugg og sjónin hvöss og óglýjuð af ölvun,
ef drengilegt afrek á að vinna. Mundu það, dreng-
urinn minn!“
„Já, pabbi, ég skal aldrei gleyma því,“ svaraði
Símon svo livellt og snjallt að yfirgnæfði storm-
gnýinn og liafniðinn.
5