Æskan - 01.01.1942, Blaðsíða 22

ÆSKAN
Stjáni (mætir Stebba) : Sæll,
Stebbi.
Stcbbi: Salein aleikum.
Stjáni: Hvað segirðu?
Stebbi: Ég er galdramaðurinn
mikli, Gosi Ginfaxi.
Stjáni: Ég vissi, að svona mundi
fara fyrir ])ér. Það hefur losnað smá-
skrúfa i höfðinu.
Stebbi: Það er allt í lagi i höfðinu.
Réttu mér höndina, og ég skal spá
fyrir þér.
Stjáni: Fæ ég höndina aftur?
Stebbi: Já, auðvitað færðu liana
aftur. (Horfir íbygginn í lófann.)
Hm — — já, ekki er það efnilegt.
Hin--------, o svei, svei. Sjáðu, hvað
þessi lína er bogin.
Stjáni (kvíðinn) : Er verra, að hún
sé bogin?
Stebbi: Ja, síður vildi ég að ævi-
línan mín væri svona kengbogin.
Stjáni: O, þetta er haugavitleysa í
þér. Þú kannt ekkert að spá.
Stebbi: Jæja, heldurðu það. Nú
skal ég segja þér, hvað ég sé í lófa
þínum. Þú átt engin systkini.
Stjáni: Þú þarft nú ekki að góna
í lófann á mér til þess að vita það.
Stebbi: Þú ert ógurlega gráðugur í
pönnukökur með berjamauki.
Stjáni: Það er satt.
Stcbbi: Þú hefur ör á öðru hnénu.
Stjáni: Þú hefur nú séð það, þegar
við höfum verið að synda.
Stebbi: Þú meiddir þig, þegar þú
varst að læra að hjóla.
Stjáni: Og þetta manstu! Þú ert
minnugur.
Stebbi (íbygginn) : Ég les þetta úr
línunum í lófa þínum.
Stjáni: Sá er góður.
Stebbi: Geturðu sannað, að ég sjái
það ekki?
Stjáni: Nei, auðvitað ekki. Segðu
mér fleira.
Stebbi: Þú ert góður i reikningi,
en ónýtur i réttritun.
Stjáni: Er ég ónýtur í stafsetn-
ingu! Ég er þó betri en þú!
Stebbi: Það getur vel verið. En
það stendur í lófa þínum, að þú sért
ónýtur í stafsetningu.
Stjáni: Huh. Sérðu fleira?
Stebbi: Það stendur þarna, að þú
hafir líkþorn.
Stjáni: Hvað segirðu, líkþorn?
Stebbi: Já, líkþorn.
Stjáni: Jæja, þarna sést, hvað er
að inarka spádómana þina. Ég hef
aldrei haft líkþorn.
Stebbi: Þú hlýtur að hafa þau.
Það stendur hérna.
Stjáni: Mér er alveg sama, hvað þú
segir. Ég hef engin líkþorn.
Stebbi: Já, en það stendur hérna
alveg greinilega.
Stjáni: Þarna sést, hvað er að
marka þig. Þorirðu að veðja um, að
ég hafi líkþorn?
Stebbi (lítur enn í lófann til þess að
vera viss i sinni sök) : Já, ég þori það.
Stjáni: Ágætt. Hve miklu eigum
við að veðja?
Stebbi: Tíu aurum.
Stjáni: Aumingja drengurinn. Þú
tapar þeim. Lofaðu mér að sjá, hvort
þú átt tíu aura.
Stebbi (dregur upp tíeyring) :
Sjáðu!
Stjáni: Jæja, ágætt. (Fer úr á öðr-
um fæti.) Jæja, hvar eru nú lík-
þornin?
Stebbi: Bíddu, bíddu nú við. Lof-
aðu mér að sjá hinn fótinn.
Stjáni (ergilegur) : Fæturnir á mér
eru báðir eins. En fyrst þú vilt það
endilega — (fer úr á hinum fæti).
Steini (gægist í þessu fyrir næsta
húshorn og sér þá).
Stjáni: Kannastu nú við, að þú
tapaðir?
Stebbi: Ja, já, þú vannst. En bíddu
áður en þú ferð i aftur. — Steini,
kannast þú við, að ég hafi unnið?
Stcini: Já, ég má vist til.
Stjáni (gónir steinhissa á þá til
skiptis) : Hvað eruð ])ið að tala um?
Hefur Stebbi unnið? Hvað hefur
hann unnið?
Stebbi: O, bara veðmál. Ég veðjaði
50 aurum við hann, að ég skyldi geta
fengið þig til að fara úr skóm og
sokkum úti á miðri götu á tiu mín-
útum. Og ég vann!
20