Æskan - 01.01.1955, Qupperneq 17

ÆSKAN
Þetta er hyggilegt, börnin góð. Það munuð þið
sanna síðar. Fjöldi góðra manna vitnar um þelta
á fullorðinsárum. —- Einn slíkan mann hitti ég
nýlega. Hann var einu sinni nærri 12 þúsund krón-
um ríkari en hann hélt. Og það sem enn var meira
um vert, að faðir hans hafði vanið liann á að fara
vel með fjármuni og leggja alltaf í sjóð einhvern
hluta af því fé, sem liann eignaðist. En svo dó
faðir lians snögglega, og móðir hans var áður
látin. Og nú þurfti hann að sjá um sig sjálfur.
Og það gelck ágætlega, þvi að hann var ráðsettur
og duglegur. En af því að faðir hans var fátækur og
oft í peningaþröng liélt pilturinn, að þessir aurar,
sem hann hafði jafnan lagt fyrir, liefðu kannski
farið í eyðslu. En einmitt þegar hann er að stofna
sitt eigið heimili fyrir nokkru og kemur inn í
hanka til þess að biðja um lán, er kallað til lians:
„Þú átt hér sparisjóðsbók.“ — Jú, sannarlega átti
liann þar slika hók með nálega 12 þús. krónum í.
Það var samansafnaður sparnaður frá æskuárum.
Og þið getið nærri, hve glaður liann varð. Þarna
kom sér vel að hafa átt liygginn föður.
„Þetta skal ég muna, þegar ég fer að ala upp
mín börn,“ sagði hann. Og ég gæti trúað þvi, að
svo yrði. Hann gleymir þessu áreiðanlega ekki.
Nú liöfum við byrjað hér á því, sem hörn víða
erlendis liafa átt við að húa um langt skeið, en
það er að efla áhuga á sparnaði með þvi að gefa
börnum kost á að lcaupa sparimerki fyrir aura
sina, sem síðar eru svo lögð inn i sparisjóð. Hafa
skólarnir hjálpað til að koma þessu á laggirnar. En
í vetur eru það þó alls ekki öll hörn i landinu,
sem eiga þess lcosl að í’á keypt sparimerki. Það
eru aðeins börnin í kaupstaðaskólunum og noklcr-
um þorpaskólum. En vonandi verður þetta út-
breiddara seinna.
Og ég get sagt ykkur það, börnin góð, að þetta
hefur gengið ágætlega. Fjöldi barna hefur stórlega
aukið innieign sína í sparisjóði á stuttum tíma. Og
það er ánægjulegt að lieyra marga sögU um það,
hvernig sum börn neila sér um margs konar óþarfa
til þess að geta keypt sparimerki i bókina sina.
— Nýlega lieyrði ég um dreng, sem vann sér oft
inn talsverða jjeninga með blaðasölu o. fl. og
eyddi öllu jafnóðum. Nú safnar hann öllu slíku
saman og kaupir merki. Annar átli lambsverð fyrir
vinnu í sveit. Allt fór það i sparisjóðinn. Og um
fjölda barna iiöfum við frétt, sem spara við sig
liitt og þetta til þess að geta keypt merki og lagt i
sjóð. — Við vonum börnin góð, að ýmsir menn
geti eftir nokkur ár sagt margar áhægjulegar sögur
af því, hve vel þeim hafi komið að eiga dálítið fé
Frá Letingjalandi.
Svo reyndist, að ekki er örgrannt um, að meðal
lesenda Æskunnar séu nokkrir til, sem kunnugir
eru i Letingjalandi. Einn, sem virðist hafa dvalið
þar tímakorn, skrifar á þessa leið:
— Letingjaland er merkilegt land, og það er
ánægjulegt, að Æskan hefur tekið sér fyrir hendur
að fræða lesendur sina nolckuð um það og bæta
þannig fyrir vanrækslu þeirra, sem semja kennslu-
bækur, þvi að þar er ekki nokkurt orð um það.
Landið liggur beint suður af norðurheimskaut-
inu, þar sem lieimskautsbaugarnir snerta mið-
baug. Það er stórt land og alveg kringlótt og slétt.
Þar er slcíðafæri allt sumarið, en samt er svo lilýtt,
að blómin þjóta upp í gegnum snjóinn. Ef þú
kemur þar inn i kökubúð, þá ertu sárbeðinn að
taka eins mikið af kökum og þú getur borið, og þú
þarft ekkert að borga. Ríkissjóðurinn borgar bökur-
unum, og hann liefur nóga peninga, þvi að allar
prentsmiðjur í landinu eru látnar ganga dag og
nótt við að prenta bankaseðla.
Ef þú færð þér glas af appelsín, þá geturðu
teygað og svolgrað eins og þú vilt, en aldrei lækkar
í glasinu. Ef þú færð þér rjómaköku, þá er sama
þó að þú spænir liana upp i þig með sleif, hún
minnkar ekkert við það, jafnvel á liún til að
stækka.
í skólunum eru það kennararnir, sem verða að
læra. Nemendurnir setja þeim fyrir langar lexíur
og þeir liafa vél til að hlýða þeim yfir, svo að
þeir geli ekki svikizt um.
Enginn þarf að vinna neitt, allir mega leika sér
guðslangan daginn, og á nóttunni sofa allir á sjö
dúnsængum og þá dreymir unaðslega drauma.
Ef einliver er svo óheppinn að rífa buxurnar
sinar, þá er ekki mikill skaði skeður, þvi að bæði
er nú það, að gatið grær af sjálfu sér eins og rispa
á skinni, og svo spretta líka þessar indælu buxur
á trjánum.
Ekki þarf að brúa árnar i Letingjalandi, því að
i sparisjóði, og að þeir liafi lært það á meðan þeir
voru börn, að hyggilegt sé að eyða ekki öllu jafn-
óðum og að margt smátt geri eitt stórt. Þá munu
fleiri og fleiri sögur af mönnum fara vel, þegar
hyggindi og ráðdeikl, liirðusemi og ráðvendni
verða mönnum eiginleg i öllu, dagfari og breytni.
Að því skulum við stefna, börnin góð.
Óska ég ykkur svo blessunar á nýju ári.
Snorri Sigfússon.
15