Æskan - 01.05.1960, Qupperneq 4

ÆSKAN
ÍWVWWW.
Kisurnar litlu dansa.
Þrjár litlar kisur lögðu af stað
i logni og blíðu út i skóg.
Er þangað kom — já, þar var ball;
og þarna var af herrum nóg,
sem óðar buðu uþþ í dans
við undirleik hans gamla Brands,
sem kassann þandi og kvað við raust.
Já, krakkar, það er makalaust
hvað kátt var þar hjá' kisunum
um kvöld í greena skóginum.
S. í.
í Jiennsíasfantl.
Skólinn var byrjnður. „i'vi miður,“ sögóu
H-bekkingar, enda höfðu þeir ekki sérlega
gott orð á sér í kennaraliðinu sem góður
námsbekkur.
Strákarnir voru prakkarar og órabelgir
liinir mestu, en stelpurnar mösuðu og
flissuðu og kjaftaði á þeim hver tuska.
Fyrstu dagana voru krakkarnir fremur
liæglát, en það stóð ekki lengi, því að þau
sáu að slikt ástand var Ieiðinlegt til lang-
frama. Var því skotið á skyndifundi i
•einum friinínútunum hjá strákunum um
það, hvað til bragðs skyldi taka.
Margar tillögur voru fram bornar, t. d.
sð setja tciknibólur i sætin hjá stelpunum
og þar fram eftir götnuum. En allar voru
þær dæmdar óhæfar og ómerkar. Að lok-
um var ákvcðið að setja blautan svamp í
sætið hjá kennaranum og jafnframt að
saga sætið úr stólnum hans.
Um ieið var sams konar fundur baldinn
hjá stelpunum. Þar var margt i ráði, sem
síðar kemur i ljós.
í næstsíðasta tima mátti greina ógreini-
lega ]>úst undir peysunni hjá einum drengj-
anna, sem tók á sig lögun sagarblaðs, ef
vel var að gáð.
•*• *^-* ♦*••*♦•*•♦•*♦♦*« *}**J*«’**J*****’*«***^**^**^*»‘******»»^*»J*****^* {♦
mátulega langt í ístöðum, og á það
að vera jafnlangt og handleggur
manns, svo að ístaðið nemi við hol-
höndina, ef mælt er. Menn eiga að
standa með tærnar í ístöðum, en ekki
lágilina; þá er meðal annars síður
hætt við, að menn festist með fótinn,
of þeir detta af baki.
92
r
Sigurður St. Arnalds.
í lok tímans, ]>egar hringt liafði verið
út, hurfu tveir drengir. Svo einkennilega
vildi til, nð tvær telpur hurfu lika. En
kennarinn lók ekki eftir neinu og hélt sig i
kennarastofunni í frimínútunum.
Þegar kennarinn var farinn, gægðust
tveir telpukollar undan gluggatjöldunum.
Samtímls gægðust tveir drengjakollar und-
an einu borðinu.
Þelr voru fyrst dálítið undrandi að sjá
telpurnar og þær ekki síður að sjá þá. En
það var ekki lengi, og þá var rokið upp
til handa og fóta við framkvæmdirnar.
Annar strákurinn liófst þegar handa við
að saga botninn úr stól kennarans, en hinn
skrapp fram á gang að bleyta töflusvamp-
inn. Að lokum settu þeir plötuna, sem þeir
höfðu sagað úr, lauslega ofan i falsið og
settu blautan svampinn ofan á.
En á meðan liöfðu stelpurnar ekki setið
auðum höndum. Fyrir einskæra heppni
höfðu þær komizt yfir tvo sterka gorma
í frímínútunum og liöfðu nú komið þeim
fyrir undir tveim hornum kennarapúltsins,
svo að ekki þurfti nema lítið að koma við
])að, til þess að það færi um koll.
En nú sáu þau, að litill tími var eftir af
friminútunum, svo að þau hröðuðu sér út.
í byrjun síðasta tíma kom kennarinn
ekki strax, svo að krakkarnir hófu ólæti
og hávaða. Þeim varð því ekki um sel,
þegar skólastjórinn birtist allt i einu i
dyrunum.
„Kennarinn ykkar varð snögglega veikur
og ég kenni ykkur því þennan tíma,“ sagði
hann.
Kaldur sviti brauzt út á drengjunum,
og telpurnar fóru að ókyrrast i sætunum.
Skólastjóriun settist að því búnu í kenn-
arasætið og fann þegar bleytuna. En það
var of seint að snúa við, því að sætið lét
undan og hann hlunkaðist niður á gólf og
rak um leið fótinn undir púltið, og það
sporðreistist með hjálp gormanna og valt
um koll með háum dynk.
Ekki er þess getið, að skólastjóri hafi
gert fleiri tilraunir til að kenna H-bekk-
ingum.
Sigurður St. Arnalds.
mnm^nnnnnnnnwo
Veiztu það?
Svör: 1. Hrafninn býr til allstóra dyngj*1
úr lurkum og kvistum og þekur hana svo
með mosa og hári. 2. Sextíu ára aldur.
3. Árið 1104. 4. Á föstudögum, því
borða kaþólskir menn ekki kjöt. 5. Til að
ekki fljóti yfir landið, því það er iægra en
sjávarmál. G. Stækkar. 7. Á rákum e®a
nokkurs konar árliringum á lireistrinu. 8.
Búkarest. 9. Þá var Alþingi 1000 ára. 10.
14. júlí.