Æskan - 01.05.1960, Qupperneq 11

ÆSKAN
Á meðan börnin eru liti við
Vegginn, má kötturinn ekkert
eiga við l>au; en leikurinn er
bannig, að mýsnar reyna að
blaupa frá veggnum á einum
stað að veggnum á öðrum stað.
Það er um að gera fyrir iiverja
niús, sem ællar nð lilaupa, að
kinka kolli framan í einhverja
aðra mús, sem vilji skipta; ann-
ars er ha-tt við að sú músin,
scm hleypur, komist ]>angað,
sem önnur mus er fyrir, og
kötturinn geti því náð henni.
begar kisa nær einni músinni,
l)á hefur hún unnið leikinn og
músin, sem hún náði, verður
köttur í næsta leik.
-A.
Rauður.
Þegar ég var 5 ára, keypti
Pabbi minn rauðglófextan
dráttarhest, sem bar nafnið
Hauður. Hann hélt því nafni
atla ævi. Maðurinn, sem pabhi
keypti hann af, var búinn að
venja hann á að hlýða, þegar
bann katlaði á hann, svo að
bcgar Rauður lieyrði nafn sitt
nefnt, ltom hann heim. Vitrari
hest en Rauð hef ég aldrei
þekkt. í haga með honum var
alltaf brún hryssa, sem Brúnka
heitir. Þegar ókunnugir hestar
komu að girðingunni, passaði
Rauður hana alltaf með þvi að
hlaupa milli ókunnugu hestanna
°g hennar, til ]>ess að liún kæmi
aldrei til þeirra.
Milli túnsins og heslahagans
var rafmagnsgirðing. Þegar
kveikt var á henni, heyrðust
alltaf högg. Þegar Rauður vildi
komast i túnið, fór hann að
tækinu og hlustaði, hvort högg-
m heyrðust, og ef þau heyrðust,
Passaði hann sig á að koma ekki
' ið virinn. En ef ekkert heyrð-
Ist, steig hann bara yfir vír-
strenginn og labbaði i túnið og
fór að bíta.

setunnar boðið, höfuðið var orðið máttlaust og maraði í kafi; hún var að drukkna.
Það var tuttugu faðma kaðall í skottinu á bilnum mínum og ég hljóp eftir honum.
S\o fór ég úr skónum, jakkanum og skyrtunni, batt kaðalinn um mittið, fékk Betty
endann og óð út. Mér tókst að ná í gæsina og óð með hana í land. Ég lagði hana
í fjöruna og við fórum að athuga hana. Við sáum fljótt hvað var að. Hún hafði ein-
hvernveginn flækzt í ryðgaðri vírnetsræmu; báðir fæturnir voru flæktir í henni og
var netið milli fótanna og strengt við annan vængkrikann. Fæturnir voru illa særð-
ir og vængurinn virtist næstum sundurskorinn. Hún var svo horuð, að augljóst
var, að hún hafði sama og ekkert étið í sex vikna ferðalagi sínu. Örvæntinginn í gargi
gassans, sem sífellt flögraði yfir höfði okkar, gekk okkur að hjartarótum. Einhvern-
veginn smaug garg hans inn í sljóa vitund gæsarinnar. Hún rak upp hása skræki og
bægslaðist af stað upp ströndina. Betty hljóp á eftir henni og greip hana í fangið.
Ég fór að sækja járnklippur, sem voru í verkfærakassanum í bílnum, og þegar ég
hafði fundið þær, var Betty á leið upp ströndina með gæsina, sem nú var bersýnilega
meðvitundarlaus. Ég fór á eftir henni inn í íbúðarvagninn og við settum særða
fuglinn á bekk. Hann lá hreyfingarlaus að öðru leyti en því, að um vængina fóru
háttbundnir kippir, álíka tíðir og hjartsláttur minn. Við liéldum, að hún væri að
deyja, en ég held nú, að einhver hluti huga hennar hafi verið starfandi og hana
hafi verið að dreyma, að hún væri að fljúga.
Ég klippti utan af henni vírnetsflækjuna og athugaði sár hennar. Fæturnir voru
bólgnir með djúpum skurðum og sinarnar illa farnar, en ég taldi þó, að með góðri
hirðu myndu þær gróa. Vængurinn var hræðilega illa farinn. Efst við bolinn virtust
sinarnar sundurtættar eftir vírinn, en fjaðraleifar og ryð fyllti sárin. Mér fannst
óhugsandi, að gæsin gæti nokkurntíma flogið aftur.
Betty setti upp vatn og náði f sjúkrakassann og meðan ég hafði fataskipti, hreins-
aði hún vængsárið með bómull, töng og dauðhreinsaðri stoppunál. Hún náði öll-
um óhreinindum úr sárinu og hagræddi hold- og sinatrefjunum eftir mætti. Eins
fór hún að með fæturna, og á eftir vöfðum við bæði fætur og væng með grisju. Til
frekara öryggis lögðum við vænginn að bolnum og brugðum utan um belti af gam-
alli regnkápu og létum síðan gæsina í rúmgóðan kassa með þurru heyi i.
Við sváfum ekki mikið þessa nótt; gassinn hélt okkur vakandi með örvæntingar-
fullu gargi sínu. í dögun fjarlægðist gargið. Við fórum út og sáum þá, að hann
flaug norður eftir í stórum sveig í leit að maka sínum. Hann nálgaðist aftur, en
kom nú ekki eins nærri og áður. Svo hækkaði hann flugið og flaug enn í norður og
nú lengra en í fyrra skiptið. Enn flaug hann í sveig suður á bóginn, en bersýnilegt
var, að hann vissi ekki lengur, hvar hann ætti að leita maka síns. Svo var eins og
hann tæki skyndilega ákvörðun; hann tók stefnuna í norðvestur og hélt því striki
unz hann hvarf okkur úr augsýn.
Enginn fuglavinur mun ósnortinn geta lesid
þessafrásögn er G. Turnbull hefur skrifað.
| FRAMHALD Á NÆSTU SÍPU ^
99