Æskan - 01.10.1962, Side 3

63. árgangur. ☆ Reykjavík, október 1962. ☆ 10. tölublað.
UUII||V|||||III*III||*H*|||IIIIIIIII||*HIH*||I||*||*H*||I||IIIIII*IIIÍIIIIIII1!IIII1 ■|||||IM*MIII*IIIMIM*M*MIMIIilM*llllt*illM*HIIIIII*IIIM*IIIM*M*illMIMIIIIMIMIMIIIIIIIIIIIIIMIMIMIMIMBIIIIIIIIIMIII*tlllllllllllllllllllllllUllllMVl
'^L7'fir á Sléttu, í íæðingarsveit minni,
bjuggu hjón með sex sonum.
Þau unnu baki brotnu á mjög stórri,
en niðurníddri jörð, þar til maður-
inn dó af voðahöggi og konan sat ein
eftir á erfiðri jörð með sex börn.
Hún lét ekki hugfallast, en leiddi
tvo elztu syni sína að kistunni og lét
þá lofa sér við lík föður síns að ann-
ast um yngri bræður sína og vera
henni til hjálpar, eftir því, sem guð
gæfi þeim krafta til. Því lofuðu þeir
og það gerðu þeir, þar til yngsti bróð-
irinn var fermdur. Þá litu þeir svo á,
að þeir væru lausir allra mála. Sá
elzti kvæntist bóndaekkju og sá næst-
elsti skömmu síðar vel efnaðri systur
hennar.
Hinir fjórir, sem eftir voru áttu nú
að taka að sér alla stjóm, eftir að
þeim sjálfum hafði alltaf verið
stjórnað. Þeim fannst þá skorta hug-
rekki til þess. Frá því þeir voru börn
voru þeir vanir að fylgjast að tveir
og tveir, eða allir fjórir. Enn sterk-
ari varð samheldni þeirra nú, er þeir
urðu að leita ráða og hjálpar hver
hjá öðrum. Enginn lét í ljós álit
sitt, fyrr en hann var viss um álit
hinna. Já, þeir voru ekki vissir um
skoðun sína, fyrr en þeir höfðu lesið
svipbrigðin í andlitum hinna. Án
þess að afráða nokkuð, var þegjandi
samkomulag á milli þeirra, að þeir
skyldu ekki skilja, svo lengi sem móð-
Jr þeirra lifði. Hún vildi nú samt sem
áður hafa það öðruvísi og láta tvo
þeirra taka saman annan helming
jarðarinnar.
Þetta var orðin góð jörð, sem
þarfnaðist meiri hjálpar; þess vegna
stakk móðirin upp á því, að leysa út
tyo synina, og skipta jörðinni þannig,
að tveir og tveir byggju saman. Það
átti að byggja ný hús við hliðina á
* * * * * *
Björnstjerne Björnsson.
þeim gömlu, þeir tveir áttu að flytja
í þau, en hinir tveir að vera áfram
hjá henni. En annar þeirra sem flutti
átti að kvænast, því að þeir þörfn-
uðust heimilishjálpar. Móðirin sagði
þeim hvaða stúlku hún óskaði sér
fyrir tengdadóttur. Það hafði enginn
neitt á móti því. En nú var spurning-
in: Hverjir tveir áttu að flytja og
hvor þeirra átti að kvænast? Sá elzti
sagðist geta flutt, en hann vildi aldrei
kvænast og hinir skutu því líka frá
sér.
Þeir urðu ásáttir við móður sína
um, að stúlkan skyldi sjálf ákveða
hvern þeirra hún vildi.
Á sumarkvöldi uppi við fjósið
spurði móðirin hana hvort hún vildí
verða tengdadóttir sín og flytja að
Sléttu. Það vildi stúlkan gjarnan. Já,
en hverjum drengjanna vildi hún
giftast, því að hún gæti fengið hvern
þeirra, sem hún vildi. Nei, það hafði
hún ekki hugsað urn. Þá yrði hún að
afráða það. Þá yrði það líklega sá
elzti, en hann gæti hún ekki feng-
ið, því að hann vildi ekki kvænast.
Þá nefndi stúlkan þann yngsta. Það
fannst móðurinni undarlegt, því að
hann væri yngstur. „En sá næst-
yngsti?" „Hvers vegna ekki sá næst-
elzti?" „Já hvers vegna ekki sá næst-
elzti?“ sagði stúlkan, því að það var
hann sem að hún hafði hugsað umt
allan tímann, þess vegna hafði hún
ekki nefnt hann. En móðirin hafði
skilið, að frá þeirri stundu er elzti
sonurinn neitaði að kvænast hafði
hann vitað að stúlkan og næstelzti
sonurinn litu hvort annað hýru auga.
Sá næstelzti kvæntist stúlkunni og
sá elzti flutti með honum. Hvernig
jörðinni var skipt vissi enginn ná-
grannanna, því að þeir unnu saman
eins og áður og fylltu eina hlöðuna
af annarri. Nokkru síðar varð móðir-
in lasin. Hún þarfnaðist hvíldar og
hjálpar og sonunum kom saman um
Björnstjerne Björnsson:
TRYGGÐ
195